அணுசக்தி சேதங்களுக்கான குடிமைப் பொறுப்புச் சட்டம் (Civil Liability for Nuclear Damages Act (CLNDA)), 2010 மற்றும் அணுசக்திச் சட்டம் (Atomic Energy Act (AEA)), 1962 ஆகியவற்றால் கட்டுப்படுத்தப்படும் அணுசக்தி பொறுப்புக் கட்டமைப்பை, தனியார் நிறுவனங்களை அணுசக்தி உற்பத்தி வசதிகளை உருவாக்கவும் இயக்கவும் அனுமதிக்கும் வகையில் இந்தியாவில் விவாதங்கள் நடந்து வருகின்றன. 2047ஆம் ஆண்டுக்குள் இந்தியாவின் அணுசக்தித் திறனை தற்போதைய 8 GW-லிருந்து 100 GW ஆக விரிவுபடுத்துவதற்கான பரந்த ஒரு பெரிய திட்டத்தின் பகுதியாகும். இது நாட்டின் தூய்மையான ஆற்றல் இலக்குகளுடன் இணைந்துள்ளது. இந்தியா அதன் அணுசக்தி சட்டங்களில் இந்த மாற்றங்களைச் செய்ய வேண்டுமா? குணால் சங்கர் தலைமையிலான ஒரு பேச்சில் ஆஷ்லே டெல்லிஸ் மற்றும் டி. ரகுநந்தன் இதைப் பற்றி விவாதிக்கின்றனர்.
இந்தியாவின் அணுசக்தி சட்டங்களில் முன்மொழியப்பட்ட திருத்தங்களை நீங்கள் ஆதரிக்கிறீர்களா?
ஆஷ்லே டெல்லிஸ்: இந்தியா அணுசக்தி பயன்பாட்டை அதிகரிக்க விரும்பினால், நாட்டிற்குள் அதை உற்பத்தி செய்யும் திறனையும் அதிகரிக்க வேண்டும். ஆனால் 20 ஆண்டுகள் போன்ற நீண்டகால திட்டத்தைப் பார்த்தால், இந்தியாவுக்கு மற்ற நாடுகளின் உதவியும் தேவைப்படும். இருப்பினும், ஒரு சிக்கல் உள்ளது. தற்போதைய இந்திய சட்டம் வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் பங்கேற்பை அனுமதிக்காது.
2008ஆம் ஆண்டு அமெரிக்க-இந்திய பொது அணுசக்தி ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டபோது, வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் இந்தியாவில் அணுசக்தியை உருவாக்க உதவும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. ஆனால், 2000ஆம் ஆண்டு முதல் இந்தியாவின் பொறுப்புச் சட்டங்களில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களால் அந்த நம்பிக்கை தடுக்கப்பட்டது. எனவே, அந்தச் சட்டங்களில் மாற்றங்களைச் செய்வதில் பிரதமரை நான் ஆதரிக்கிறேன்.
டி.ரகுநந்தன்: இந்தியாவில் அணுசக்தி திறனை வளர்ப்பதற்கு வெளிநாட்டு முதலீட்டைக் கொண்டுவருவதற்காக சட்டத்தை மாற்றும் யோசனை இரண்டு தவறான நம்பிக்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
முதலாவதாக, அணுசக்தி திறனை வளர்ப்பதில் முக்கிய பிரச்சனை பணம் என்று அது கருதுகிறது.
இரண்டாவதாக, இந்தியா திட்டமிட்டுள்ளது போல, மற்ற பெரிய அணுசக்தி நாடுகள் தங்கள் அணுசக்தி திறனை விரைவாக அதிகரித்துள்ளன என்று அது கருதுகிறது. ஆனால், அமெரிக்கா அல்லது பிரான்ஸ் போன்ற நாடுகளில் இது நடக்கவில்லை. இங்கிலாந்து மற்றும் ஜப்பான் நாடுகளிடம் அதிக அணுசக்தி திறன் இல்லை. அவை மெதுவாக தங்களின் திறனை வளர்க்கின்றன.
சீனா மட்டுமே அணுசக்தியை விரைவாக வளர்க்கும் திறனைக் கொண்டிருக்கலாம். ஆனால், சீனா இந்தியாவில் முதலீடு செய்யும் சாத்தியம் இல்லை.
ஆஷ்லே டெல்லிஸ்: இந்தியாவின் அணுசக்தி பொறுப்புச் சட்டம் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களை அணுசக்தித் துறையில் பங்கேற்க வைப்பதற்கு ஒரு உண்மையான தடையாக உள்ளது. இந்தச் சட்டம் மாறாமல் இருந்தால், பிரான்ஸ், ஜப்பான் மற்றும் அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த நிறுவனங்கள் சந்தையில் சேர முடியாது என்று கூறியுள்ளன.
ரஷ்யா ஒரு சிறப்பு வாய்ந்த நிறுவனத்தை கொண்டுள்ளது. ஏனெனில், அதன் நிறுவனமான ரோசாட்டம் (Rosatom) அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமானது. ரோசாட்டம் கூட இந்தியாவின் சட்டத்துடன் உடன்படவில்லை. சட்டம் உருவாக்கப்படுவதற்கு முன்பு, 2008ஆம் ஆண்டிலேயே இந்தியா ரோசாட்டமுடன் ஒரு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டிருந்தது. ஆனால் 2010ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு, இந்திய அரசாங்கத்தால் இனி இதைச் செய்ய முடியாது. ஏனெனில், இதுபோன்ற தனியார் ஒப்பந்தங்களைச் செய்வது பாராளுமன்றம் தீர்மானித்ததற்கு எதிரானது.
இந்திய நிறுவனங்களையும் இந்த சட்டம் பாதிக்கிறது. ஒப்பந்தங்கள் மூலம் இந்திய தனியார் இறக்குமதியாளர்களைப் பாதுகாக்க அணுசக்தித் துறை (Department of Atomic Energy (DEA)) இந்திய அணுசக்தி கழகம் லிமிடெட் (Nuclear Power Corporation of India Ltd (NPCIL)) நிறுவனத்தை நியமித்தது. கோவ்வாடாவில் சிக்கல்கள் தொடங்கியது. சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்ட பிறகு, இந்திய இறக்குமதியாளர்கள் பாகங்களை வழங்க மறுத்துவிட்டனர். எனவே, NPCIL முழுப் பழியையும் ஏற்க ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்திட்டது. ஏதேனும் ஒரு பகுதி தோல்வியடைந்து NPCIL விரும்பியபடி செய்யப்பட்டால், NPCIL தான் பொறுப்பு என்று வாதிட்டது. ஆனால், இந்த தர்க்கம் பலவீனமானது மற்றும் நீதிமன்றத்தில் சோதிக்கப்படவில்லை.
ரகு சொல்வது சரிதான். அரசியல் மற்றும் வணிக காரணங்களுக்காக அமெரிக்கா சட்டத்தில் மாற்றங்களை வலியுறுத்துகிறது. இந்தியா வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் முதலீடு செய்ய விரும்பினால், அது சட்டத்தை மாற்ற வேண்டும்.
தற்போது நம்மிடம் போதுமான விநியோக திறன் உள்ளதா என்பது குறித்து சந்தேகங்கள் உள்ளன. இருப்பினும், இந்தியாவில் இந்த முதலீடு நீண்ட காலத்திற்கு திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. மேற்கத்திய அணுசக்தி விநியோகஸ்தர்கள் பொதுவாக சந்தை தேவைகளுக்கு பதிலளிக்கின்றனர். மேலும், போதுமான தேவை இருந்தால் தங்கள் திறனை அதிகரிப்பார்கள்.
தனியார் நிறுவனங்கள் இதில் ஈடுபடுவதில் ஒரு சிக்கல் தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வது ஆகும். குறிப்பாக, இது பாதுகாப்பு அபாயங்களைக் கொண்ட ஒரு முக்கியமான பகுதி ஆகும். இந்தியா அணுசக்திச் சட்டத்தை (AEA) மாற்றினாலும், ரஷ்யாவுடனான கடந்த கால ஒப்பந்தங்களில் இருந்ததைப் போல எதிர்கால தொழில்நுட்பப் பகிர்வு அதிகமாக இருக்குமா என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. பெரிய அணு உலைகளுடன் ஒப்பிடும்போது இப்போது பாதுகாப்பான விருப்பமாகக் கருதப்படும் சிறிய அணுக்கரு உலைகளுக்கு (Small Modular Reactors (SMRs)) இது குறிப்பாக உண்மை.
ஆஷ்லே டெல்லிஸ்: இது ஒரு வணிக ரீதியான விஷயம். உங்கள் இறக்குமதியாளர்கள் தனியார் நிறுவனங்களாக இருந்தால், அது அவர்களுக்கு லாபம் ஈட்ட உதவினால் மட்டுமே அவர்கள் தங்கள் தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வார்கள். அரசாங்கங்கள் தனியார் நிறுவனங்களை தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள கட்டாயப்படுத்த முடியாது. எந்த தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளலாம் என்பதை தீர்மானிப்பதன் மூலம் அமெரிக்க அரசாங்கம் ஒரு பங்கை வகிக்கிறது. உதாரணமாக, வெஸ்டிங்ஹவுஸ் (Westinghouse) சில உலை வடிவமைப்பு தொழில்நுட்பத்தை சீனாவுடன் பகிர்ந்து கொள்ள அமெரிக்கா அனுமதித்தது, ஆனால், பின்னர் வெஸ்டிங்ஹவுஸ் AP1000 தொழில்நுட்பத்தை சீனா நகலெடுத்ததால் வருத்தப்பட்டது.
இந்தியா தொழில்நுட்ப பரிமாற்றத்தைக் கேட்கும். மேலும், அதில் சிலவற்றைப் பெறக்கூடும். இது நிறுவனத்திற்கு எவ்வளவு லாபகரமானது மற்றும் அமெரிக்க அரசாங்கம் பகிர்ந்து கொள்ள ஒப்புக்கொள்கிறது என்பதைப் பொறுத்து, குறிப்பாக தேசிய பாதுகாப்புக்காக அல்லது அணு தொழில்நுட்பத்தின் பரவலைத் தடுக்க. ரஷ்யாவின் ரோசாட்டம் கூட இந்தியாவுக்கு VVER-1000 தொழில்நுட்பத்தை முழுமையாக அணுக அனுமதிக்கவில்லை. அவர்கள் இந்தியா சில பகுதிகளை உருவாக்க அனுமதித்தனர். ஆனால், இன்னும் முக்கிய பாகங்கள் மீது கட்டுப்பாட்டை வைத்திருக்கிறார்கள்.
இது முன்னேற்றத்தைத் தடுக்காது. உண்மையில், சிறிய அணு உலைகளில் (SMRs) பணிபுரியும் புதிய நிறுவனங்கள், சந்தையில் நுழைந்து, அதிக உற்பத்தி செய்து, லாபம் ஈட்ட விரும்புவதால், தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள அதிக விருப்பம் கொண்டுள்ளன. எனவே, இது ஒரு பெரிய பிரச்சினையாக இருக்காது. அணுமின் நிலையங்களைக் கட்டுவதற்கான அதிக செலவு மற்றும் இந்தியா அவற்றிற்கு எவ்வளவு பணம் செலவிட முடியும் என்பது முக்கிய சவால்கள்.
டி. ரகுநந்தன்: இந்த விவாதத்தின் பெரும்பகுதி யூகங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது. மேலும், யூகங்களின் அடிப்படையில் கொள்கைகளை உருவாக்க முடியாது. 15 ஆண்டுகளாக, இந்தியா வெளிநாட்டு நிறுவனங்களை பாதுகாப்புத் துறையில் முதலீடு செய்யவும், தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளவும் முயற்சித்து வருகிறது. இது வெளிநாட்டு முதலீட்டு வரம்பை 25%-லிருந்து 100% ஆக உயர்த்தியது. இருப்பினும், எந்த பெரிய வெளிநாட்டு நிறுவனமும் தொழில்நுட்பத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை அல்லது முதலீடு செய்யவில்லை.
ஏனெனில், அது அவர்களுக்குப் பயனளிக்காது. எனவே, இந்தியாவில் இல்லாத சிறிய அணு உலைகள் (SMRகள்) போன்ற புதிய எதிர்கால தொழில்நுட்பங்கள், இங்கு வருவதன் மூலம் அணுசக்தித் துறையை மாற்றும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. 500 மெகாவாட் அணு உலைகளுக்குப் பதிலாக 200 மெகாவாட் அல்லது 60–70 மெகாவாட்கூட சிறிய உலைகளை உருவாக்க மக்கள் பெரும்பாலும் பரிந்துரைக்கின்றனர். இந்தியா அதன் கடைசி பட்ஜெட்டில், ஏற்கனவே அறிந்த அழுத்தப்பட்ட கன நீர் முறையைப் பயன்படுத்தி ஐந்து சிறிய அணு உலைகளுக்கு நிதியை ஒதுக்கியது. இதை மேலும் விரிவுபடுத்த முதலீட்டை எவ்வாறு பெறுவது என்பது முக்கிய பிரச்சினை.
டாக்டர். டெல்லிஸ், இந்தியா மற்ற உறுதிப்பாடுகளைக் கொண்ட வளரும் நாடாகக் கருதி, இந்தப் புதிய SMR இறக்குமதியாளர்களுக்கு, இது சோதனை செய்யப்படாத தொழில்நுட்பம் என்பதால் இழப்பீடு கோருவது நியாயமாக இருக்குமல்லவா?
ஆஷ்லே டெல்லிஸ்: இல்லை, நான் அப்படி நினைக்கவில்லை. துணை இழப்பீடு தொடர்பான மாநாடு (Convention on Supplementary Compensation (CSC)) என்பது அணுசக்தியின் வளர்ச்சியை ஆதரிப்பதற்கான ஒரு உலகளாவிய முயற்சியாகும். அதே நேரத்தில் அதன் அபாயங்களையும் நிர்வகிக்கிறது. அணு விபத்தின் போது CSC-ன் குறிக்கோள் யார் தவறு என்பதை தீர்மானிப்பதல்ல. மாறாக பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு விரைவாக பணத்தை வழங்குவதாகும்.
இதற்கு மூன்று முக்கிய விதிகள் உள்ளன: முதலாவதாக, எந்தவொரு சேதத்திற்கும் ஆபரேட்டர் முழு பொறுப்பு. இரண்டாவதாக, எந்தவொரு விபத்தும் நிகழும் முன் பணம் ஒதுக்கி வைக்கப்படுகிறது (மாநாட்டில் மூன்று நிலை நிதிகள் உள்ளன). மூன்றாவதாக, ஒரு ஒப்பந்தம் இருந்தால் அல்லது அவர்கள் வேண்டுமென்றே மோசமாக செயல்பட்டால் மட்டுமே இறக்குமதியாளர்கள் பொறுப்பேற்க முடியும்; இழப்பீடு வழங்குவதில் தாமதத்தை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்பதால் இறக்குமதியாளர்களை பொறுப்பேற்கச் செய்வதற்கான பொதுவான விதி எதுவும் இல்லை. இறக்குமதியாளரிடமிருந்து தனித்தனியாக ஒரு நியாயமான மற்றும் நல்ல ஒழுங்குமுறை இருக்கும்போது இந்த அமைப்பு சிறப்பாகச் செயல்படும்.
உண்மையான அணு விபத்து நடந்தால், அது நடக்கும் நாடு பாதுகாப்பிற்கு பொறுப்பாகும். பகிரப்பட்ட காப்பீட்டுத் தொகுப்பிலிருந்து பணத்தை விரைவாக அணுகக்கூடிய ஒரு அமைப்பை உருவாக்குவதே சவாலாக இருந்தது. சிறிய அணு உலைகளைப் பற்றி (SMRகள்) பிரச்சினை அவற்றின் வடிவமைப்பு அல்ல. ஏனெனில், பல மேம்பட்ட பாதுகாப்பு அம்சங்களைக் கொண்டுள்ளன. முக்கிய பிரச்சனை செலவு; SMRகளை உருவாக்குவது இன்னும் மிகவும் விலை உயர்ந்தது. SMRகள் மிகவும் மலிவானதாக இருக்குமா என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஒரு பெரிய யோசனை என்னவென்றால், SMRகள் ஒரு தொழிற்சாலையில் தயாரிக்கும் தயாரிப்புகளைப் போல தயாரிக்கப்பட்டு, பின்னர் வெளித்தளத்திற்கு கொண்டு வரப்படும். இப்போதைக்கு, தொழிற்சாலை தயாரிப்புகளைப் போல உருவாக்கும் யோசனையை விட SMR தொழில்நுட்பத்தை நான் அதிகம் நம்புகிறேன்.
ஆஷ்லே ஜே. டெல்லிஸ், டாடாவின் இராஜதந்திர விவகாரங்களுக்கான தலைவராகவும், சர்வதேச அமைதிக்கான கார்னகி அறக்கட்டளையின் மூத்த உறுப்பினராகவும் உள்ளார். டி. ரகுநந்தன், டெல்லி அறிவியல் மன்றம் மற்றும் அகில இந்திய மக்கள் அறிவியல் வலையமைப்பின் ஒரு பகுதியாக உள்ளார்.