தேசிய ஆராய்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு கூட்டமைப்புகள்: கல்வித்துறை, திறமை, தொழில்நுட்பம் மற்றும் தொழில்துறையை ஒருங்கிணைத்து தாக்கத்தை உருவாக்குதல் - விபின் சோந்தி சந்தீப் வர்மா

 தொழில்துறை மற்றும் கல்வித்துறைக்கு இடையே கட்டமைக்கப்பட்ட, நீண்ட கால, இணைந்து அமைந்துள்ள மற்றும் இணைந்து நிதியளிக்கப்பட்ட கூட்டாண்மைகள்தான் முன்னோக்கிச் செல்வதற்கான சிறந்த வழியாகும்.

அறிவுசார்ந்த பொருளாதாரத்தை நோக்கி இந்தியா வேகமாக நகர்ந்து வருவதால், உயர்கல்வி நிறுவனங்களுக்கும் (HEIs) தொழில்துறைக்கும் இடையிலான ஒத்துழைப்பானது தீவிரமாக இணைந்து செயல்பட வேண்டும். அவற்றின் ஒத்துழைப்பு ஒரு இலக்கிலிருந்து உண்மையான செயலுக்கு நகர வேண்டும். தொழில்துறை ஆராய்ச்சி என்பது உண்மையான உலகப் பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதில் கவனம் செலுத்தும் ஆராய்ச்சியைக் குறிக்கிறது. இந்த வகையான ஆராய்ச்சி இந்தியாவின் பெரிய மக்கள்தொகை மற்றும் கல்வித் திறமையை வலுவான தொழில்களாக மாற்றும். இந்தியாவில் சிறந்த நிறுவனங்கள், செயலில் உள்ள தொழில்கள் மற்றும் ஏராளமான திறமையான மக்கள் உள்ளனர். ஆனால், நாட்டின் புதுமை திறன் இன்னும் முழுமையாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லை.

இதை மேம்படுத்த, பல்கலைக்கழக-தொழில் ஒத்துழைப்பு (university-industry collaboration) இந்தியாவின் ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாடு (research and development (R&D)) அமைப்பின் முக்கியப் பகுதியாக மாற வேண்டும். உயர்கல்வி நிறுவனங்களில் (higher education institutions (HEI)) தொழில்துறை ஆராய்ச்சிக்கான தெளிவான தேசிய கட்டமைப்பு இந்தியாவுக்குத் தேவை. இந்தியாவில் உருவாக்குவோம் (Make in India) மற்றும் திறன் இந்தியா (Skill India) போன்ற திட்டங்களை ஆதரிப்பது மட்டுமல்லாமல், ஆராய்ச்சியை நடைமுறை தீர்வுகளாக மாற்றும் (research into practical solutions) இந்தியாவின் திறனை மேம்படுத்துவதற்கும் இந்தக் கட்டமைப்பு முக்கியமானது.

புதுமையின் முதலீடு : உலகளாவிய சூழல்

உலகளாவிய சூழல் முன்னணி நாடுகளிடையே ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு செலவினம் இந்தியாவின் பின்னடைவை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இஸ்ரேல் அதன் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 6.3% ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டிற்காக செலவிடுகிறது. தென் கொரியா 5%, தைவான் 4%, அமெரிக்கா 3.4%, சீனா 2.6% செலவிடுகின்றன. இந்தியா 0.7% மட்டுமே செலவிடுகிறது.

2021-ம் ஆண்டில், உலகளவில் வழங்கப்பட்ட 1.6 மில்லியன் காப்புரிமைகளில், சீனா 38 சதவிகிதத்துடன் வகித்தது. அதைத் தொடர்ந்து, அமெரிக்கா (18 சதவீதம்), ஜப்பான் (16 சதவீதம்), தென் கொரியா (10 சதவீதம்) மற்றும் ஜெர்மனி (4 சதவீதம்) உள்ளன.

இந்தியாவின் புதுமை அமைப்பு உத்திக்கான கொள்கை ஆதரவு (strategic policy support), நிலையான முதலீடு (sustained investment) மற்றும் வலுவான கல்வி-தொழில் இணைப்புகள் (robust academia-industry linkages) தேவை.

இந்தியாவின் கொள்கை வேகம்

அரசு பாராட்டுக்குரிய நடவடிக்கைகளை எடுத்து வருகிறது. முதன்மை அறிவியல் ஆலோசகர் அலுவலகம் மற்றும் அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பத் துறை ஆகியவை அடிப்படை மற்றும் மொழிபெயர்ப்பு ஆராய்ச்சி இரண்டிற்க்கும் ஆதரவளிக்கின்றன.

புதிதாக நிறுவப்பட்ட அனுசந்தன் தேசிய ஆராய்ச்சி அறக்கட்டளை (Anusandhan National Research Foundation (ANRF)) ஒரு முக்கிய முன்னேற்றமாகும். ANRF பல அமைச்சகங்களின் பங்கைக் கொண்டுள்ளது. இது நிதியுதவியை எளிதாக்குவதையும், தெளிவான இலக்குகளை மையமாகக் கொண்ட ஆராய்ச்சியை ஆதரிப்பதையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. உயர் கல்வி நிறுவனங்களுடன் (HEIs) இணைந்து தொழில்துறை ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டை செயல்படுத்துவதையும் இது ஊக்குவிக்கிறது. இவை நேர்மறையான முன்னேற்றங்கள் ஆகும்.

இப்போது தேவைப்படுவது அளவு, வேகம் மற்றும் காலப்போக்கில் தொடரும் ஒரு வலுவான தேசிய முயற்சி.

அறிவை பொருளாதார மதிப்பாக மாற்றுதல்

பொது நிதியளிக்கப்பட்ட ஆராய்ச்சியில் வெற்றியை அளவிடுவதற்கான ஒரு முக்கிய வழி, அது எவ்வளவு சிறப்பாக பணம் சம்பாதிக்கக்கூடிய தயாரிப்புகள், செயல்முறைகள் அல்லது வணிகங்களாக மாறுகிறது என்பதுதான். இந்திய நிறுவனங்கள் அடிப்படை அறிவியலில் மிகவும் சிறந்தவை. ஆனால், அவை பெரும்பாலும் "மரணப் பள்ளத்தாக்கை" (Valley of Death) கடக்க போராடுகின்றன. இதன் பொருள் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியின் நடுத்தர நிலைகள் (தொழில்நுட்ப தயார்நிலை நிலைகள் 3 முதல் 7 வரை) சந்தையை அடைவதற்கு முன்பு பல யோசனைகள் தோல்வியடைகின்றன. முக்கிய சிதறிய முயற்சிகள், ஒருங்கிணைப்பு இல்லாதது மற்றும் ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டில் தொழில் மிகக் குறைவாகவே முதலீடு செய்கிறது. இவை முக்கியப் பிரச்சினைகள் ஆகும்.

அவ்வப்போது கூட்டமைப்புகளிலிருந்து முறையான அமைப்புகளுக்கு நாம் நகர வேண்டும். இந்த அமைப்புகள் கூட்டு காப்புரிமைகள், பகிரப்பட்ட ஆராய்ச்சி ஆவணங்கள், பகிரப்பட்ட அறிவுசார் சொத்து மற்றும் ஆராய்ச்சியிலிருந்து உருவான புதிய நிறுவனங்களை உருவாக்க வேண்டும். புதுமையின் வலுவான ஓட்டத்தை உருவாக்க, நமக்கு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட ஒத்துழைப்பு, திட்டமிடப்பட்ட கூட்டு-நிதி மற்றும் பகிரப்பட்ட இலக்குகள் தேவை.

ஆராய்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு கூட்டமைப்பு மாதிரி

பல்கலைக்கழக-தொழில் ஆராய்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு கூட்டமைப்பை உருவாக்க நாங்கள் பரிந்துரைக்கிறோம். இவை நடுநிலை கண்டுபிடிப்பு மையங்களாக இருக்கும், அங்கு கல்வித்துறையும் தொழில்துறையும் ஒரே இடத்தில் இணைந்து செயல்படுகின்றன. அவை நீண்டகால ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டுத் திட்டங்களை இணைந்து உருவாக்குகின்றன, இணைந்து நிதியளிக்கின்றன மற்றும் இணைந்து சொந்தமாக்குகின்றன. இந்த தளங்கள் குறிப்பிட்ட துறைகள் மற்றும் பணிகளை மையமாகக் கொண்ட தீர்வுகளை வழங்க முடியும். அதே நேரத்தில், திறந்த கண்டுபிடிப்புகளை ஊக்குவிக்கும். பல்கலைக்கழக வளாகங்களில் ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு அலகுகளை அமைக்கவும் அவை தொழில்களுக்கு உதவும். இது நிறுவனங்கள் சிறந்த திறமையாளர்களையும் அரசாங்க நிதியுதவி வசதிகளையும் அணுக அனுமதிக்கிறது. கல்வித்துறை மற்றும் தொழில்துறை இரண்டின் பலங்களையும் இணைப்பதன் மூலம், தேசத்தைக் கட்டியெழுப்பும் பகிரப்பட்ட இலக்கை நோக்கி அவர்கள் செயல்பட முடியும்.

இந்த கூட்டமைப்புகள் தேசிய பணிகள் மற்றும் துறை முன்னுரிமைகளைப் பின்பற்ற வேண்டும். இது அவர்களின் முயற்சிகளை மையமாகவும் பயனுள்ளதாகவும் வைத்திருக்கும்.

புதுமை எல்லைகள் மூலம் முன்னுரிமை

அனைத்து துறைகளும் ஒரே மாதிரியான புதுமை வேகத்தில் நகராது. இதன் காரணமாக, தொழில்துறை மற்றும் கல்வித்துறையை ஒன்றாக வைப்பது கவனமாக செய்யப்பட வேண்டும். இது மூன்று புதுமை எல்லைகளில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் செய்யப்பட வேண்டும்.

வேகமாக நகரும் துறைகள் : எரிசக்தி, சுகாதாரம் மற்றும் ICT, இதில் விரைவான முன்மாதிரி மற்றும் வரிசைப்படுத்தல் சுழற்சிகள் நெகிழ்வான ஒத்துழைப்பு மற்றும் விரைவான பின்னூட்ட சுழற்சிகளைக் (rapid feedback loops)கோருகின்றன.

நடுத்தர வேகத் துறைகள் : பாதுகாப்பு, வாகனம், உற்பத்தி, கருவிகள் மற்றும் சுற்றுச்சூழல், இதில் முன்னேற்றகரமான தொழில்நுட்பங்கள் தேசிய திறன்களை வியத்தகு முறையில் மேம்படுத்த முடியும்.

நீண்ட காலத் துறைகள் : விவசாயம், காலநிலை மற்றும் உணவுப் பாதுகாப்பு ஆகியவை தேசிய எதிர்காலம் மற்றும் ஆயத்தத்தைப் பாதுகாப்பதற்கான பெரும் சவால்களை எதிர்கொள்ள நீடித்த, நீண்டகால ஆராய்ச்சித் திட்டங்கள் தேவைப்படுகின்றன.

தேசிய ஆராய்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு கூட்டமைப்பு (National Research Convergence Consortia) தற்போதைய காலக்கெடுவுடன் பொருந்த வேண்டும். முன்னேற்றத்தை அளவிடுவதற்கு இது தெளிவான இலக்குகளையும் வலுவான முறைகளையும் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

முறையான இடையூறுகளை நிவர்த்தி செய்தல்

பெரும்பாலான மக்கள், ஒத்துழைப்பு அவசியம் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், பல சிக்கல்கள் காரணமாக முன்னேற்றம் மெதுவாக உள்ளது. இதில் வெவ்வேறு ஐபி கொள்கைகள் (IP policies), ஆராய்ச்சியில் குறைந்த தனியார் முதலீடு, ஒரே இடத்தில் பணிபுரிவதற்கான மோசமான ஊக்கத்தொகைகள் (poor incentives) மற்றும் ஒருங்கிணைப்புக்கான ஒற்றை தளம் இல்லாதது ஆகியவை அடங்கும்.

இந்த சிக்கல்களை சரிசெய்ய, நமக்கு ஒருங்கிணைந்த தரவு அமைப்புகள் தேவை. மிகவும் சீராக செயல்படும் தொழில்நுட்ப பரிமாற்ற அலுவலகங்களும் நமக்குத் தேவை. கூடுதலாக, தொழில் மற்றும் கல்வித்துறைக்கு இடையிலான கூட்டாண்மைகளை ஊக்குவிக்க செயல்திறனின் அடிப்படையில் வெகுமதிகளை வழங்க வேண்டும்.

உலகளாவிய மாதிரிகளிலிருந்து கற்றல்

சர்வதேச உதாரணங்களை மாதிரிகளாகப் பயன்படுத்தலாம். மியூனிச் ஆட்டோமோட்டிவ் ஆராய்ச்சி மையம் (Munich Centre of Automotive Research) அத்தகைய ஒரு எடுத்துக்காட்டு ஆகும். இது, BMW மற்றும் மியூனிச் தொழில்நுட்ப பல்கலைக்கழகத்திற்கு (Technical University of Munich) இடையிலான கூட்டு முயற்சியாகும். அவை அடுத்த தலைமுறை இயக்கத்தில் செயல்படுகின்றன. அவர்களின் குழுக்கள் ஒன்றாக அமைந்துள்ளன மற்றும் வெவ்வேறு துறைகளில் இருந்து வருகின்றன.

மற்றொரு உதாரணம் எலி லில்லி-பர்டூ கூட்டணி (Eli Lilly–Purdue Alliance) ஆகும். கல்வி மற்றும் தொழில்துறைக்கு இடையிலான வலுவான ஒத்துழைப்பு மருந்துகள் போன்ற துறைகளை எவ்வாறு மாற்றும் என்பதை இது காட்டுகிறது.

இந்தியா இதேபோன்ற உள்நாட்டு அமைப்புகளை உருவாக்க வேண்டும். இந்த அமைப்புகள் மின்சார வாகனங்கள், உயிரி தொழில்நுட்பம் மற்றும் பிற முக்கிய பகுதிகளில் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

இயக்கம் மற்றும் மருந்தகத்தில் ஒரு இந்திய அமைப்பைக் காண்பது சுவாரஸ்யமாக இருக்கும். இந்த அமைப்பு இந்தியாவின் தேவைகள் மற்றும் இலக்குகளைப் புரிந்துகொள்ளும் திறமையான தொழிலாளர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்கும்.

தேசிய தொழில்துறை ஆராய்ச்சி சுற்றுச்சூழல் அமைப்பை உருவாக்குவதற்கான சில பரிந்துரைகள் இங்கே குறிப்பிட்டுள்ளன.

உயர்கல்வி நிறுவனங்களில் (HEIs) தொழில்துறை ஆராய்ச்சியின் வாக்குறுதியை நிறைவேற்ற, இந்தியாவிற்கு ஒரு துணிச்சலான மற்றும் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட திட்டம் தேவை.

முதலில், 20 தேசிய ஆராய்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு கூட்டமைப்பு தொடங்குதல் :  இவை இராஜதந்திர இடங்களில் அமைந்துள்ள மையங்கள். ஐந்து ஆண்டுகளில் ₹15,000 கோடியை இந்த திட்டம் முன்மொழிகிறது. இந்த மையங்கள் கூட்டு ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாடு (R&D) மற்றும் யோசனைகளை நடைமுறை கண்டுபிடிப்புகளாக மாற்றுவதற்கான தளங்களாக இருக்கும்.

இரண்டாவதாக, பெருநிறுவன சமூகப் பொறுப்பு (Corporate Social Responsibility (CSR)) மற்றும் சலுகைகளை ஒருங்கிணைத்தல் : வளாகங்களில் ஆய்வகங்கள் அல்லது ஆராய்ச்சி நிலைகளை உருவாக்கும் தொழில்கள் CSR கிரெடிட்களைப் பெற வேண்டும். இணை வழிகாட்டுதல் மற்றும் அறிவுசார் சொத்துரிமை (intellectual property (IP)) மீதான முதல் உரிமைகளை நிறுவனங்களுக்கு வழங்குதல் போன்ற மாதிரிகள் வலுவான ஈடுபாட்டை ஊக்குவிக்கும்.

இறுதியாக, "Adopt-a-Campus" என்று அழைக்கப்படும் ஒரு சாத்தியமான திட்டம் :  பல்கலைக்கழகங்களில் ஆராய்ச்சி ஆய்வகங்கள் அல்லது கண்டுபிடிப்பு மையங்களை அமைக்க நிறுவனங்கள் CSR நிதியைப் பயன்படுத்த அனுமதிக்கும்.

தேசிய கண்டுபிடிப்பு கொள்கை பிரிவை உருவாக்குதல் : கல்வித்துறை-தொழில்துறை ஒத்துழைப்பை மேம்படுத்துவதற்கு அமைச்சகங்கள் முழுவதும் ஒரு பிரத்யேக பணிக்குழு விதிமுறைகள், நிதி மற்றும் ஆராய்ச்சி முன்னுரிமைகளை சீரமைக்க வேண்டும்.

தொழில்நுட்ப பரிமாற்ற சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளை வலுப்படுத்துதல் : ஒவ்வொரு உயர்கல்வி நிறுவனங்களுக்கும் (HEIs) துறை சார்ந்த ஒத்துழைப்பு மற்றும் தேசியத் தெரிவுநிலைக்கான நிகழ்நேர மாதிரிகளுடன் தொழில்நுட்ப பரிமாற்ற அலுவலகம் இருக்க வேண்டும்.

கல்வித் தலைமைத்துவத்தை மேம்படுத்துதல் : நிறுவனத் தலைவர்கள் தொழில் ஈடுபாட்டை இயக்க ஊக்குவிக்கப்பட வேண்டும். செயல்திறன் அளவீடுகள் காப்புரிமைகள், புத்தொழில்கள் மற்றும் தயாரிப்புகளின் அடிப்படையில் அளவிடப்பட வேண்டும். இது கல்வி வெளியீடுகளை மட்டும் அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கக்கூடாது.

உலகளாவிய மெய்நிகர் கூட்டணிகளை உருவாக்குதல் : எல்லைப்புற தொழில்நுட்பங்கள், திறமைகள் மற்றும் சிறந்த நடைமுறைகளை அணுகுவதற்கு இந்திய HEI-க்கள் சிறந்த உலகளாவிய பல்கலைக்கழகங்கள் மற்றும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களுடன் கூட்டு சேர வேண்டும்.

வாழ்க்கைச் சுழற்சிகள் மற்றும் மதிப்பாய்வு கட்டமைப்புகளை வரையறுத்தல் : ஒவ்வொரு கூட்டமைப்பும் 5 முதல் 10 ஆண்டுகள் வரையிலான நிலையான காலக்கெடுவிற்குள் செயல்பட வேண்டும். இந்தக் காலகட்டத்தில், வழக்கமான மதிப்பாய்வுகள் இருக்க வேண்டும். இந்த மதிப்பாய்வுகளின் அடிப்படையில் வளங்கள் மறு ஒதுக்கீடு செய்யப்பட வேண்டும். சரியான பொறுப்புத் தன்மைக்கான வழிமுறைகளும் நடைமுறையில் இருக்க வேண்டும்.

முடிவாக, இந்தியா உலகின் மூன்றாவது பெரிய உயர்கல்வி முறையைக் கொண்டுள்ளது. இது STEM துறைகளில் வலுவான திறமையையும் வளர்ந்து வரும் தொழில்துறை தளத்தையும் கொண்டுள்ளது. இருப்பினும், கல்வி ஆராய்ச்சி, தொழில்துறை தேவைகள் மற்றும் தேசிய முன்னுரிமைகளுக்கு இடையே ஒரு இடைவெளி உள்ளது. இந்தப் பகுதிகள் சரியாக சீரமைக்கப்படவில்லை.

நன்கு கட்டமைக்கப்பட்ட, நீண்ட கால, இணைந்து அமைந்துள்ள மற்றும் இணைந்து நிதியளிக்கப்பட்ட கூட்டாண்மைகள்தான் முன்னோக்கிச் செல்வதற்கான வழி. இந்த கூட்டாண்மைகளுக்கு திறந்த கண்டுபிடிப்பு அமைப்புகள், நெகிழ்வான தொழில்நுட்ப பரிமாற்ற அலுவலகங்கள் மற்றும் பகிரப்பட்ட வளங்களின் ஆதரவு தேவை. புதுமை என்பது தனிமையில் அல்ல, சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளில் வளர்கிறது. பல்கலைக்கழகங்களும் தொழில்களும் ஒரு பொதுவான குறிக்கோளுடன் நெருக்கமாக இணைந்து செயல்படும்போது, ​​தேசத்தை மாற்றும் முடிவுகளை உருவாக்க முடியும்.

இந்தியா புதுமைகளில் முன்னணியில் இருக்கும் நிலையை நெருங்கிவிட்டது. தெளிவான தொலைநோக்குப் பார்வை, விரைவான நடவடிக்கை மற்றும் நிலையான முதலீடு மூலம், நமது உயர்கல்வி நிறுவனங்கள் (HEIs) 2047-ம் ஆண்டுக்குள் வளர்ந்த இந்தியாவிற்கான தொழில்துறை மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியும்.

சோந்தி அசோக் லேலேண்டின் மேலாண்மை இயக்குநர் மற்றும் தலைமை நிர்வாக அதிகாரியாக இருந்தார். வர்மா ஐஐடி கான்பூரில் பேராசிரியராக உள்ளார்.

Original article:

National Research Convergence Consortia: Aligning academia, talent, technology and industry for impact - Vipin Sondhi Sandeep Verma

Read More →

புதுப்பிக்கப்பட்ட பசுமை இந்தியா திட்டம் : பாதிக்கப்படக்கூடிய சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகள் மற்றும் வாழ்வாதாரங்கள்

 புதுப்பிக்கப்பட்ட பசுமை இந்தியா திட்டத்திற்கு (Green India Mission (GIM)) சவாலாக இருக்கும், சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பை மேம்படுத்தும் அதே வேளையில் மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கும், மேம்படுத்துவதற்கும் வழிகளைக் கண்டுபிடிப்பதாகும்.

பசுமை இந்தியா திட்டத்தை (GIM) திருத்தம் மேற்கொண்டு, ஆரவல்லி மலைத்தொடர், மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள் மற்றும் இமயமலை போன்ற பாதிக்கப்படக்கூடிய நிலப்பரப்புகளை மீட்டெடுப்பதில் கவனம் செலுத்துவதற்கான அரசாங்கத்தின் முடிவு வரவேற்கத்தக்கது. 2014-ம் ஆண்டு UPA அரசாங்கத்தின் கடைசி நாட்களில் வடிவமைக்கப்பட்ட இந்த திட்டம், இந்தியாவின் காலநிலை தொடர்பான உறுதிப்பாடுகளை நிறைவேற்றுவதற்கு மட்டுமல்ல, பல்லுயிர் பாதுகாப்பு மற்றும் உணவு மற்றும் நீர் பாதுகாப்பிற்கும் முக்கியமானது. இந்த முயற்சி நாட்டின் மரங்களின் பரப்பளவில் குறிப்பிடத்தக்க அதிகரிப்புக்கு வழிவகுத்துள்ளது. இருப்பினும், தோட்டக்கலை சார்ந்த அணுகுமுறையை எடுத்துக்கொண்டு, இந்த திட்டத்தின் பரந்த இலக்கான சுற்றுச்சூழல் மறுமலர்ச்சிக்கு மீட்டெடுப்பதற்காக போதுமானதாக இல்லாததற்காகவும் விமர்சிக்கப்பட்டுள்ளது. பசுமை இந்தியா திட்டத்தின் (GIM) திருத்தப்பட்ட ஆவணம் சரியான பாதையை அமைக்க முயற்சிக்கிறது. "பிராந்திய ரீதியாக பொருத்தமான சிறந்த நடைமுறைகளைப்" பயன்படுத்தி குறிப்பிட்ட சிறிய காலநிலை மண்டலங்களில் கவனம் செலுத்துவது ஒரு முக்கியமான மாற்றமாகும். இந்த அணுகுமுறையில் இந்த சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளைச் சார்ந்திருக்கும் மக்கள் வருமானம் ஈட்டுவதற்கான வழிகளை உருவாக்குவதும் அடங்கும், இது உண்மையான பசுமை இந்தியா திட்டத்தில் (GIM) ஒரு இலக்காக இருந்தது, ஆனால் பெரும்பாலும் செயல்படுத்தப்படவில்லை.

மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகள், ஆரவல்லி மலைத்தொடர்கள் மற்றும் இமயமலைப் பகுதி பல சவால்களை எதிர்கொள்கின்றன. காடழிப்பு, மனிதர்களுக்கும் வனவிலங்குகளுக்கும் இடையிலான மோதல்கள் மற்றும் மழைப்பொழிவு முறைகளில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் ஆகியவை இதில் அடங்கும். உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு மற்றும் கட்டுப்பாடற்ற சுற்றுலா ஆகியவை இந்தப் பகுதிகளை மேலும் பாதிக்கப்படக்கூடியதாக மாற்றியுள்ளன. கடந்த ஆண்டு, வயநாட்டில் பேரழிவுகரமான நிலச்சரிவு ஏற்பட்டது. பசுமைப் போர்வை இழப்பு (loss of green cover) மற்றும் ஒழுங்கற்ற மழைப்பொழிவு (irregular rainfall) இந்தப் பகுதியை பேரழிவுகளுக்கு ஆளாக்கியுள்ளது என்பதை இது காட்டுகிறது. மரங்கள் வெட்டுதல் மற்றும் சட்டவிரோத சுரங்கங்கள் காரணமாக மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை சுற்றுச்சூழல் அமைப்பு சீரழிந்துள்ளது என்பதையும் புதிய GIM ஆவணம் குறிப்பிடுகிறது. இதேபோல், பல ஆய்வுகள் ஆரவல்லி சுற்றுச்சூழல் அமைப்பின் பெரும் பகுதிகள், குறிப்பாக அதன் மலைகள் அழிக்கப்பட்டுள்ளதாகக் காட்டுகின்றன. இது தார் பாலைவனத்தை தேசிய தலைநகர் பகுதிக்கு நெருக்கமாகக் கொண்டு வந்துள்ளது. பரவி வரும் பாலைவனம் இப்பகுதியில் மாசுபாடு பிரச்சனையை மோசமாக்கியுள்ளது.

நாட்டில் உள்ள பெரும்பாலான சுற்றுச்சூழல் ஹாட்ஸ்பாட்களின் (ecological hotspots) மறுசீரமைப்பு ஒரு சிக்கலை எதிர்கொண்டுள்ளது. இது சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு மற்றும் மேம்பாட்டுத் தேவைகளுக்கு இடையில் சிக்கியுள்ளது. 2011-ஆம் ஆண்டில், சூழலியல் நிபுணர் மாதவ் காட்கில் தலைமையிலான குழு, மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் 1,60,000 சதுர கி.மீ பரப்பளவில் வளர்ச்சி நடவடிக்கைகளை கட்டுப்படுத்த வேண்டியதன் அவசியத்தை எடுத்துக்காட்டியது. இருப்பினும், அவர்களின் பரிந்துரைகள் அனைத்து அரசியல் குழுக்களிடமிருந்தும் எதிர்ப்பை சந்தித்தன. கே. கஸ்தூரிரங்கன் குழுவின் (K Kasturirangan panel) பரிந்துரைகளும் செயல்படுத்தப்படவில்லை. மேலும், அவை காகிதத்தில் மட்டுமே உள்ளன. மே 29-ம் தேதி போன்ற சமீபத்திய உத்தரவுகள் உட்பட பல உச்சநீதிமன்ற உத்தரவுகள் இருந்தபோதிலும், ஆரவல்லி மலைத்தொடரில் சட்டவிரோத கற்சுரங்க வேலைகள் தொடர்கின்றன. மற்றொரு பிரச்சினை என்னவென்றால், பசுமை முயற்சிகள் உள்ளூர் மக்களை அரிதாகவே ஈடுபடுத்தியுள்ளன. புதுப்பிக்கப்பட்ட GIM-ன் சவால், சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பைப் பாதுகாத்து மேம்படுத்துவதோடு, மக்களின் வாழ்வாதாரத்தை ஆதரிப்பதற்கும் மேம்படுத்துவதற்கும் வழிகளைக் கண்டுபிடிப்பதாகும்.

Original article:

Revamped Green India Mission: A matter of vulnerable ecosystems and livelihoods.

Read More →

இரவீந்திரநாத் தாகூர் எப்போதும் வங்காளதேசத்திற்கு முக்கியமானவராக இருப்பார். -சுப்ரதா முகர்ஜி

 அவரது படைப்புகள் 1952 மொழி இயக்கத்தில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. இந்த இயக்கம் இறுதியில் வங்காளதேசத்தின் தோற்றத்திற்கு வழிவகுத்தது.

சமீபத்தில், வங்காளதேசத்தின் சிராஜ்கஞ்சில் உள்ள குத்தி பாரி என்ற ரவீந்திரநாத் தாகூரின் மூதாதையர் வீடு சேதப்படுத்தப்பட்டது. இந்தச் செயல் இந்தியாவிலும் வங்காளதேசத்திலும் கடுமையான விமர்சனங்களைப் பெற்றது. முஹம்மது யூனுஸ் தலைமையிலான தற்போதைய இடைக்கால அரசாங்கம் அதைக் கண்டித்து, இந்த சம்பவம் தொடர்பாக இரண்டு பேரை காவலில் வைக்கப்பட்டுள்ளனர். இதுபோன்ற செயல்கள் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவை என்றும் நடக்கக்கூடாது என்றும் அரசாங்கம் கூறியது. தாகூர் தொடர்ந்து மக்களை ஊக்குவிக்கும் தன்மையின் ஆதாரமாக இருக்கிறார் என்றும், இதுபோன்ற தவறான சம்பவங்கள், வங்காளதேச வரலாற்றில் அவரது முக்கிய பங்கை எந்த வகையிலும் குறைக்காது என்றும் கூறியது.

கடந்த காலத்தில், கிழக்கு பாகிஸ்தானில் தாகூரை விமர்சிக்க ஒரு ஒருங்கிணைந்த முயற்சி நடந்தது. அரசால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட வானொலி அவரது பாடல்களை இசைக்க அனுமதிக்கப்படவில்லை. ஆனால், அவரது படைப்புகள் 1952 மொழி இயக்கத்தில் (Language Movement) குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. இது இறுதியில் வங்காளதேசத்தின் தோற்றத்திற்கு வழிவகுத்தது. மொழிவழி தேசியவாதம் (Linguistic nationalism) வகுப்புவாதத்தை (communalism) வென்றது மற்றும் இரு தேசக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையையே சவால் செய்தது.

மௌலானா பஷானி, அரசாங்கத்தின் ஆணையை எதிர்ப்பதில் ஒரு வரலாற்று முக்கியத்துவத்தை வகித்தார் மற்றும் வங்காள தேசியவாதத்தின் உறுதியான அடித்தளத்தை உருவாக்குவதில் உதவினார். மேலும், தாகூரின் படைப்புகள் வங்காள கலாச்சாரம் மற்றும் பாரம்பரியத்தின் ஒருங்கிணைந்த அங்கமாக இருந்தன. இஸ்லாமியர்களின் ஒரு சிறிய பிரிவினரால் நடத்தப்பட்ட அவதூறுகளில் ஒன்று, தாகூர் டாக்கா (Dacca) (இப்போது டாக்கா-now Dhaka) பல்கலைக்கழகத்தை நிறுவுவதை எதிர்த்தார், இதற்கு வரலாற்று ஆதாரம் இல்லை. டக்கா நவாப் குடும்பத்தினரும் (Dacca Nawab family) இதில் எந்த உண்மையும் இல்லை என மறுத்தனர். உண்மையில், தாகூர் 1926-ல் பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்றபோது, இ​​ரயில் நிலையத்தில் இருந்து அவர் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு மாணவர்களால் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். இதேபோல், வங்காளதேசத்தின் தேசிய கீதமான அமர் சோனார் பங்களாவை (Amar Sonar Bangla) மாற்ற விரும்பும் ஒரு சிறிய பிரிவினர் வங்காளதேசத்தின் உயரடுக்கினரிடையே உள்ளனர்.

ஒரு புகழ்பெற்ற வங்காளதேச தாகூர் ஆய்வறிஞர் காஜி அப்துல் மன்னான், மத்தியகால சூஃபி புனிதர்களின் மீது தாகூர் கொண்டிருந்த மரியாதை குறித்து கருத்து தெரிவித்தார். தாகூர் குறுகிய மத எல்லைகளை கடந்தவர்களில் நம்பிக்கை வைத்ததாகவும், இரு சமூகங்களைச் சேர்ந்த மனிதநேயவாதிகள் இடைவெளியை இணைக்க முடியும் என்று நம்பியதாகவும் மன்னான் குறிப்பிட்டார். தாகூரைப் பொறுத்தவரை, தீர்வு அரசியல் மட்டுமல்லாமல் சமூக ரீதியாகவும் இருக்க வேண்டும். மத்தியகாலத்தில் கூட, பல புனிதர்கள் — அவர்களில் பலர் முஸ்லிம்கள் — இந்த இடைவெளியைக் குறைக்க முயற்சித்ததை தாகூர் காட்டினார். காஜி நஜ்ருல் இஸ்லாமின் இலக்கிய திறமைகளை தாகூர் அங்கீகரித்து, இளம் முஸ்லிம்களின் இலக்கிய முயற்சிகளை ஊக்குவித்தார். "அமர் சோனார் பங்களா" பாடல் ஒரு புதிய யுகத்தை உருவாக்கும் நம்பிக்கையை பிரதிபலித்தது.

1890-களில் பத்மா நதிக்கரையில் உள்ள ஷிலைடாஹாவில் உள்ள குத்தி பாரியில் தாகூரின் சிறந்த மற்றும் அதிக படைப்புக்கான காலமாக இருந்தது. இந்தக் காலக்கட்டத்தில் அவரது மிகச்சிறந்த இலக்கிய எழுத்துக்களில் அவரது மிகவும் பிரபலமான கவிதைகளில் ஒன்றான நிர்ஜரேர் ஸ்வப்னா பங்கா அடங்கும். இது விஸ்வபாரதியின் அடிப்படைத் தத்துவத்தை உள்ளடக்கியது. இங்கே, அவர் மற்றொரு கிளாசிக் எழுதியதாவது, துய் பிகா ஜோமி (Dui Bigha Jomi) ஆகும். ஜனவரி 10, 1972 அன்று, ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மான் டெல்லி விமான நிலையத்தில் தரையிறங்கியபோது, ​​அவரது உரையில் தாகூரின் "நான் வெறுமையாக இருக்கிறேன், நான் சுதந்திரமாக இருக்கிறேன், என்னிடம் கொடுக்க எதுவுமில்லை, அன்பு மட்டுமே உள்ளது, அதனால் அதை கொடுக்கிறேன்." என்ற மேற்கோள் இருந்தது. இன்றும் கூட, வங்காளதேசத்தைச் சேர்ந்த நூற்றுக்கணக்கான இளைஞர்கள் தினமும் ஷைலதாஹாவுக்கு வருகிறார்கள்.

இந்தியா வீழ்ச்சியடைந்து வருவதற்கான அறிகுறியாக இந்து-முஸ்லீம் கலவரத்தை தாகூர் பார்த்ததாக மன்னான் குறிப்பிட்டார். இந்தப் பிரச்சினைக்கு அமைதியான தீர்வைக் காண அவர் முயன்றார். உதாரணமாக, 1936-ம் ஆண்டில், இந்து-முஸ்லீம் மோதல் குறித்து அறிஞர்களிடமிருந்து கருத்துக்களைச் சேகரிக்க தாகூர் நிஜாம் சொற்பொழிவுகளைத் தொடங்கினார். இந்த முயற்சியின் ஒரு பகுதியாக, காசி அப்துல் வதூத் இந்த தலைப்பில் மூன்று சொற்பொழிவுகளை நிகழ்த்தினார்.

தாகூர் குடும்பம் ஒரு சுதந்திரமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தது. 1800களின் பிற்பகுதியில் அவர்கள் மற்ற இந்து வங்காள உயரடுக்கினரிடமிருந்து ஓரளவு தனிமைப்படுத்தப்பட்டனர். அந்தக் குடும்பம் "பிராளி" (Pirali) பிராமணர்கள் என்ற குழுவைச் சேர்ந்தது. இந்தப் பெயர் பீர் மற்றும் அலி ஒரு காலத்தில் தங்கள் மூதாதையர்களுடன் உணவருந்தி அவர்களை மதம் மாற்றியதாக ஒரு நம்பிக்கையிலிருந்து வந்தது. இந்த நம்பிக்கையின் காரணமாக, மரபுவழி பிராமணர்கள் தாகூர்களை சமூக ரீதியாக விலக்கி வைத்தனர். நவாப் வாஜித் அலி ஷா குடும்பத்தில் கணிசமான செல்வாக்கைக் கொண்டிருந்தார். வங்காளதேச எழுத்தாளர் குலாம் முர்ஷித்தின் கூற்றுப்படி, "தாகூர் அளவுக்கு மகத்தான மற்றும் பன்முகத்தன்மை கொண்ட இரண்டாவது மேதை வங்காளத்திற்கு இல்லை. ஆனால் தாகூர் மேதையால் மட்டுமே இவ்வளவு உயரங்களை எட்டவில்லை. அவர் பிறந்த குடும்பமும் சூழலும் அவரது மேதையைத் தூண்டி அதை வளர ஊக்குவித்தது. இது அவரது இலக்கியப் படைப்பாற்றலுக்கு மட்டுமல்ல, அவரது மற்ற எல்லா மேதைகளுக்கும் உண்மை.

நவீன வங்காள இலக்கியத்தில் பல முக்கிய நபர்களில், பங்கிம் சந்திர சட்டோபாத்யாய் மற்றும் சரத் சந்திர சட்டோபாத்யாய் ஆகியோர் உள்ளனர். ஆனால் தாகூர் மிகவும் மதச்சார்பற்ற, நவீன மற்றும் உலக கண்ணோட்டரீதியில் (cosmopolitan) தனித்து நிற்கிறார். அவர் ஒரு கிளாட்ஸ்டோனிய தாராளவாதியாகவும் (Gladstonian liberal) இருந்தார். அவர் வங்காள மொழி மற்றும் கலாச்சாரத்தை வலுவாக ஆதரித்தார். அதே நேரத்தில், தேவைப்படும்போது அவற்றை விமர்சிக்கவும் தயங்கவில்லை. பங்கமாதா (Bangamata) என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதிய கவிதை ஒன்றில், வங்காளத்தின் பாசமுள்ள, தாய்வழி கலாச்சாரம் அவர்களின் ஆறுதல் மண்டலத்தின் (comfort zone) எல்லைக்கு அப்பால் உலகை ஆராய்வதில் ஆர்வம் இல்லாததற்கு காரணம் என்று அவர் கூறினார். அவரது வார்த்தைகள் எந்த மதம் அல்லது உள்ளூர் தன்மைக்கு அப்பாற்பட்டவை. அவர் வங்காளதேசம், இந்தியா மற்றும் உலகிற்குப் பொருத்தமானவராக இருந்தார்.

எழுத்தாளர் டெல்லி பல்கலைக்கழகத்தில் அரசியல் அறிவியல் கற்பித்தார்.

Original article:

Rabindranath Tagore will always be relevant to Bangladesh. -Subrata Mukherjee

Read More →

சிகாகோ மாநாடு 1944 என்பது என்ன? -பிரியா குமாரி சுக்லா

 முக்கிய அம்சங்கள்:

• இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவில், 1944ஆம் ஆண்டு சிகாகோ ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானது. விமானங்கள் விரைவில் உலகை முன்பைவிட அதிகமாக இணைக்கத் தொடங்கும் என்பதால், நாடுகள் ஒன்றிணைந்து செயல்பட ஊக்குவிப்பதன் மூலம் விமானப் பயணத்தை பாதுகாப்பானதாக்குவதே இதன் குறிக்கோளாக இருந்தது.

• இன்று, மாண்ட்ரீலை தளமாகக் கொண்ட ஐ.நா. நிறுவனமான சர்வதேச பொது விமானப் போக்குவரத்து அமைப்பு (International Civil Aviation Organisation (ICAO)), மாநாட்டின் விதிகளை நிர்வகிக்கிறது. இந்தியா, அமெரிக்கா மற்றும் இங்கிலாந்து போன்ற 193 உறுப்பு நாடுகளும் இந்த விதிகளைப் பின்பற்றுகின்றன. ஒரு முக்கிய பகுதி இணைப்பு 13 ஆகும். இது விமான விபத்துக்கள் மற்றும் கடுமையான விபத்துகளை எவ்வாறு விசாரிப்பது என்பதை விளக்குகிறது.

• பிரிவு 13 இன் அத்தியாயம் 5, விபத்துகளை விசாரிப்பதற்கு யார் பொறுப்பு என்பதை விளக்குகிறது. யாரையும் குறை கூறுவது அல்ல. ஆனால், எதிர்கால விபத்துகளைத் தடுக்கக்கூடிய வகையில் என்ன தவறு நடந்தது என்பதைக் கண்டுபிடிப்பது இதன் நோக்கம்.

உங்களுக்குத் தெரியுமா?:

• பிரிவு 5, விமான விபத்து நடக்கும் நாடுதான் விசாரணைக்கு முக்கியமாகப் பொறுப்பாகும் என்று கூறுகிறது. விமானத்துடன் தொடர்புடைய பிற நாடுகளும் பங்கேற்கலாம். விமானம் பதிவுசெய்யப்பட்ட நாடு, விமானத்தை இயக்கும் விமான நிறுவனத்தின் நாடு, விமானத்தை வடிவமைத்த நாடு, விமானத்தை உருவாக்கிய நாடு போன்றவை இதில் அடங்கும்.

• AI 171 விபத்து இந்தியாவில் நடந்ததால், இந்தியா விசாரணையின் பொறுப்பில் உள்ளது. இந்திய அரசாங்கத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் விமான விபத்து புலனாய்வுப் பணியகம் (Aircraft Accident Investigation Bureau (AAIB)) இந்த செயல்முறையை வழிநடத்துகிறது.

• ஏர் இந்தியா விமானத்தை இயக்கி வந்தது. மேலும், விமானம் இந்தியாவில் பதிவு செய்யப்பட்டது, எனவே இந்தியாவும் ஆபரேட்டர் மற்றும் பதிவு நாடாகும்.

• விமானம் அமெரிக்காவில் போயிங் நிறுவனத்தால் வடிவமைக்கப்பட்டு தயாரிக்கப்பட்டது, மேலும், அதன் இயந்திரங்கள் அமெரிக்க நிறுவனமான ஜெனரல் எலக்ட்ரிக் நிறுவனத்தால் தயாரிக்கப்பட்டன. எனவே, NTSB மற்றும் FAA போன்ற அமெரிக்க நிறுவனங்களுக்கு விசாரணையில் சேர உரிமை உண்டு. போயிங் NTSB மூலம் நிபுணர்களையும் அனுப்ப முடியும்.

• விமானத்தில் 53 பிரிட்டிஷ் குடிமக்கள் இருந்ததாலும், அவர்கள் அனைவரும் இறந்ததாலும், இங்கிலாந்தும் விசாரணையில் ஈடுபட்டுள்ளது.

• இந்த அனைத்து நாடுகளின் குழுக்களும் விபத்து நடந்த இடத்தைப் பார்வையிடலாம். இடிபாடுகள் மற்றும் பிற ஆதாரங்களைச் சரிபார்க்கலாம் தொழில்நுட்ப பரிந்துரைகளை வழங்கலாம் மற்றும் இறுதி விசாரணை அறிக்கையைப் பெறலாம்.

Original article:

What is Chicago Convention, 1944? -Priya Kumari Shukla

Read More →

இந்தியாவின் பாதுகாப்புச் செலவு அதன் பிராந்திய இலட்சியத்துடன் எவ்வாறு இணைந்துள்ளது? -கே எம் சீதி

 பனிப்போருக்குப் பிறகு இருந்ததைவிட உலகளாவிய இராணுவ நடவடிக்கைகள் வேகமாக வளர்ந்து வருகின்றன. தெற்காசியாவும் இந்தோ-பசிபிக் பகுதியும் இப்போது முக்கிய கவனம் செலுத்தும் பகுதிகளாகும். சமநிலையை நிலைநிறுத்துவதற்கான இந்தியாவின் முயற்சிகள் இந்தோ-பசிபிக் பகுதியில் அமைதியையும் ஸ்திரத்தன்மையையும் பராமரிக்க உதவுமா?, குறிப்பாக சீனா மேலும் வளர்ந்து வருவதாலும், அமெரிக்காவும் அதன் நட்பு நாடுகளும் அதிக ஈடுபாடு போன்றவை முக்கிய கேள்விகளாக உள்ளன.

இஸ்ரேல்-காசா மோதல் காரணமாக, மேற்கு ஆசியாவில் பாதுகாப்பு செலவினங்கள் கடுமையாக அதிகரித்து வருகின்றன. இஸ்ரேலுக்கும் ஈரானுக்கும் இடையிலான பதட்டங்கள் நிலைமையை மோசமாக்குகின்றன என்று ஸ்டாக்ஹோம் சர்வதேச அமைதி ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் (Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) 2025 அறிக்கை தெரிவிக்கிறது. அதே நேரத்தில், தெற்காசியா இராணுவ சக்தியின் அடிப்படையில் வேகமாக வளர்ந்துவரும் பகுதிகளில் ஒன்றாக மாறியுள்ளது. இது முழு ஆசிய கண்டத்திலும் பாதுகாப்பு குறித்த கவலைகளை எழுப்புகிறது.

உலகளவில், இராணுவச் செலவு வேகமாக அதிகரித்து வருகிறது. குறிப்பாக, உலகின் பத்து பெரிய ஆயுதப் படைகளில் ஏழு அடங்கும் இந்தோ-பசிபிக் பிராந்தியத்தில். பனிப்போருக்குப் பிறகு காணப்படாத வேகத்தில் இந்த அதிகரிப்பு நடக்கிறது. SIPRI இன் கூற்றுப்படி, உலகளாவிய பாதுகாப்புச் செலவு 2024 நிதியாண்டில் $2.7 டிரில்லியனைத் தாண்டியது, இதில் 20%-க்கும் அதிகமானவை ஆசியா மற்றும் ஓசியானியாவிலிருந்து வருகின்றன. இந்த உயர்வுக்கான முக்கிய காரணங்கள் நாடுகளுக்கு இடையிலான நம்பிக்கை வீழ்ச்சி, அணுசக்தி போட்டி மற்றும் வளர்ந்து வரும் போட்டிகள். இமயமலை மற்றும் இந்தியப் பெருங்கடல் போன்ற பகுதிகளில் இராணுவக் கட்டமைப்பு மிகவும் தீவிரமானதாகவும் சிக்கலானதாகவும் மாறி வருகிறது.

SIPRI தரவுகளின்படி, 2024ஆம் ஆண்டில் உலகளாவிய பாதுகாப்புச் செலவு 9.4% அதிகரித்து, $2.72 டிரில்லியனை எட்டியுள்ளது. முதல் ஐந்து செலவின நாடுகள் அமெரிக்கா, சீனா, ரஷ்யா, இந்தியா மற்றும் சவுதி அரேபியா ஆகும். இவை உலகின் பாதுகாப்பு வரவு செலவுத் திட்டங்களில் சுமார் 61% ஆகும். பெரும்பாலும் ரஷ்யா-உக்ரைன் போர் மற்றும் இஸ்ரேல்-காசா மோதல் காரணமாக, ஐரோப்பா மற்றும் மேற்கு ஆசியாவில் செலவினங்களில் மிகப்பெரிய அதிகரிப்பு காணப்பட்டது. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில், மொத்த உலகளாவிய இராணுவச் செலவு 37% அதிகரித்துள்ளது. 2024-ஆம் ஆண்டில், அமெரிக்கா பாதுகாப்புக்காக $997 பில்லியனைச் செலவிட்டது. இது சீனா செலவிட்டதைவிட மூன்று மடங்கு அதிகம்.

சர்வதேச இராஜதந்திர ஆய்வுகள் நிறுவனம் (The International Institute for Strategic Studies (IISS)) 2024ஆம் ஆண்டிற்கான $2.46 டிரில்லியன் என்ற சற்றே குறைவான மதிப்பீட்டை வழங்குகிறது. இது பணவீக்கத்தை சரிசெய்த பிறகு 7.4% அதிகரிப்பைக் காட்டுகிறது. SIPRI மற்றும் IISS இரண்டும் உலகளாவிய பாதுகாப்புச் செலவு அதிகரித்து வருவதாக ஒப்புக்கொண்டாலும், அவற்றின் முறைகள் வேறுபடுகின்றன. SIPRI ஓய்வூதியங்கள் மற்றும் துணை ராணுவப் படைகள் போன்ற செலவுகளை உள்ளடக்கியது, அதே நேரத்தில் IISS முறையான இராணுவ வரவு செலவுத் திட்டங்களில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறது.

இராணுவ வலிமையைப் பொறுத்தவரை தெற்காசியா வேகமாக வளர்ந்து வரும் பிராந்தியங்களில் ஒன்றாக மாறி வருகிறது. SIPRI இன் படி, இந்தியா 2024ஆம் ஆண்டில் தனது இராணுவத்திற்காக $86.1 பில்லியனை செலவிட்டுள்ளது. இது கடந்த ஆண்டை விட 1.6% அதிகம். இது இந்தியாவை உலகின் ஐந்தாவது மிக அதிக இராணுவ செலவின நாடாக ஆக்குகிறது. ஒப்பிடுகையில், பாகிஸ்தானின் பாதுகாப்பு பட்ஜெட் சுமார் $10.2 பில்லியனாக இருந்தது. இது இந்தியாவைவிட கிட்டத்தட்ட ஒன்பது மடங்கு குறைவாகும். இருப்பினும், இந்தியாவுடனான சமீபத்திய பதட்டங்கள் காரணமாக, 2025–26ஆம் ஆண்டிற்கான அதன் பாதுகாப்பு பட்ஜெட்டில் 20% அதிகரிப்பை பாகிஸ்தான் முன்மொழிந்துள்ளது.

இந்தியாவின் பாதுகாப்பு உத்தி இரண்டு முக்கிய பிரச்சினைகளில் கவனம் செலுத்துகிறது: உண்மையான கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டில் சீனாவை கையாள்வது மற்றும் பாகிஸ்தானிலிருந்து பயங்கரவாதம் போன்ற அச்சுறுத்தல்களை நிறுத்துவது. இந்தியா இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் (Indian Ocean Region (IOR)) தனது பங்கை அதிகரித்து வருகிறது. மேலும், அங்கு ஒரு முக்கியப் பாதுகாப்பு வழங்குநராக இருக்க விரும்புகிறது. இந்த இலக்கின் ஒரு பகுதியாக, இந்திய கடற்படை நவீனமயமாக்கப்பட்டு வருகிறது. 2025–26 பட்ஜெட்டில் புதிய உபகரணங்களுக்காக $21 பில்லியனுக்கும் அதிகமாக திட்டமிடப்பட்டுள்ளது.

பாகிஸ்தான், அச்சுறுத்தல்களைத் தடுக்க பாரம்பரிய மற்றும் அணு ஆயுதங்களின் கலவையைச் சார்ந்துள்ளது. அதன் பொருளாதாரம் நீண்ட காலத்திற்கு எவ்வளவு செலவிட முடியும் என்பதைக் கட்டுப்படுத்தினாலும், பாகிஸ்தானின் இராணுவத் திட்டமிடல் இன்னும் இந்தியாவுடன் ஓரளவு சமநிலையைப் பேணுவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. குறிப்பாக சீனா-பாகிஸ்தான் பொருளாதார வழித்தடம் (China-Pakistan Economic Corridor (CPEC)) போன்ற திட்டங்கள் மூலம் சீனாவின் ஆதரவை பாகிஸ்தான் அதிகம் நம்பியுள்ளது. இது அதன் இராணுவத்திற்கு உதவும் அதே வேளையில், சீனாவைச் சார்ந்திருப்பதையும் அதிகரிக்கிறது.

உலகின் 10 பெரிய இராணுவங்களில் ஏழு நாடுகளை உள்ளடக்கிய இந்தோ-பசிபிக் பகுதி, இப்போது அதிகரித்து வரும் உலகளாவிய இராணுவச் செலவினங்களின் மையமாக உள்ளது. இந்தப் போக்கு மூன்று முக்கிய காரணிகளால் இயக்கப்படுகிறது:

1. சீனாவின் வளர்ந்து வரும் இராணுவ சக்தி

2. சமநிலையை நிலைநிறுத்த இந்தியாவின் முயற்சிகள்

3. அமெரிக்காவும் அதன் நட்பு நாடுகளும் பிராந்தியத்தின் பாதுகாப்பில் அதிக ஈடுபாடு காட்டுகின்றன.

சீனா: 

2024ஆம் ஆண்டில் பாதுகாப்புக்காக $314 பில்லியனைச் செலவிட்டது (2023-ஐ விட 7% அதிகரிப்பு), மற்றொரு மதிப்பீட்டின்படி, மற்றொரு மதிப்பீடு $296 பில்லியனை 6% அதிகரிப்புடன் கூறுகிறது. ஆசியா மற்றும் ஓசியானியாவில் உள்ள அனைத்து பாதுகாப்பு செலவினங்களிலும் சீனா இப்போது கிட்டத்தட்ட பாதியைக் கொண்டுள்ளது. எதிரிகளை அதன் கரையிலிருந்து விலக்கி வைக்க பாதுகாப்புகளை உருவாக்குதல், கடல்களைக் கண்காணிக்கும் திறனை மேம்படுத்துதல் மற்றும் அதன் அணு ஆயுதங்களை மேம்படுத்துதல் ஆகியவற்றில் அதன் கவனம் உள்ளது. தென் சீனக் கடலில் சீனாவின் நடவடிக்கைகள், இந்தியப் பெருங்கடலில் துறைமுகங்களைக் கட்டுதல் மற்றும் தைவான் பற்றிய கடுமையான வார்த்தைகள் பிராந்தியத்தில் உள்ள பிற நாடுகளை கவலையடையச் செய்துள்ளன.

இந்தியா:

இந்தியாவின் பாதுகாப்புச் செலவு சற்று அதிகரித்துள்ளது. SIPRI அறிக்கை படி 1.6%, மற்றும் IISS கூற்று படி 4.2% (பரிமாற்ற விகித மாற்றங்கள் காரணமாக இருக்கலாம்). கடல்சார் பாதுகாப்பு, சீனாவை எதிர்கொள்வது மற்றும் பாதுகாப்பு தொழில்நுட்பத்தில் தன்னிறைவு பெறுவதில் இந்தியா அதிக கவனம் செலுத்துகிறது. "தன்னிறைவு இந்தியா" (Aatmanirbhar Bharat) திட்டத்தின் கீழ் 2025ஆம் ஆண்டுக்குள் ₹1.75 லட்சம் கோடி (சுமார் $21 பில்லியன்) மதிப்புள்ள பாதுகாப்பு உபகரணங்களை உள்நாட்டில் உற்பத்தி செய்ய பாதுகாப்பு அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங் இலக்கு நிர்ணயித்துள்ளார்.

பாகிஸ்தான்:

பாகிஸ்தான் நிதிரீதியாக சிரமப்பட்டு வருகிறது. எனவே, அதன் உண்மையான பாதுகாப்பு வலிமை குறைவாகவே உள்ளது. இருப்பினும், 2025–26ஆம் ஆண்டில் அதன் பாதுகாப்பு பட்ஜெட்டை 20% அதிகரிக்க திட்டமிட்டுள்ளது. இது ஒரு அரசியல் செய்தியாகக் கருதப்படுகிறது. குறிப்பாக ஏப்ரல் 2025ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவுடனான மோதலுக்குப் பிறகு. இராணுவ ஓய்வூதியங்கள் மற்றும் புதிய உபகரணங்களுக்கான நிதிகள் உட்பட, பொருளாதார சிக்கல்கள் இருந்தபோதிலும் போட்டித்தன்மையுடன் இருக்க விரும்புகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது.

ஜப்பான் மற்றும் ஆஸ்திரேலியா:

ஜப்பானின் பாதுகாப்பு பட்ஜெட் 2024ஆம் ஆண்டில் 21% அதிகரித்து 55.3 பில்லியன் டாலராக உயர்ந்தது. இது இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிந்தைய அமைதியான அணுகுமுறையிலிருந்து விலகிச் சென்றது. AUKUS ஒப்பந்தம் மற்றும் பசிபிக் பகுதியில் சீனாவின் வளர்ந்து வரும் சக்தி குறித்த கவலைகளால் பாதிக்கப்பட்டு ஆஸ்திரேலியா தனது பாதுகாப்பு பட்ஜெட்டை 33.8 பில்லியன் டாலராக உயர்த்தியது. இரு நாடுகளும் வர்த்தகத்தில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துவதிலிருந்து பாதுகாப்பிற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுப்பதற்கு மாறி வருகின்றன.

இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் (IOR), இங்கே இராணுவச் செலவு என்பது பணத்தைப் பற்றியது மட்டுமல்ல. நாடுகளுக்கு இடையிலான அவநம்பிக்கை, அணு ஆயுதங்களின் அச்சுறுத்தல் மற்றும் தேசிய கட்டுப்பாடு மற்றும் பாதுகாப்பு குறித்த கவலைகள் ஆகியவற்றால் இது இயக்கப்படுகிறது.

அணு நிலைப்பாடு 

அணு ஆயுதப் போட்டி மீண்டும் வளர்ந்து வருகிறது. குறிப்பாக, ஆசியாவில். SIPRI-ன் படி, உலகில் சுமார் 12,241 அணு ஆயுதங்கள் உள்ளன. இவற்றில், 9,614 இராணுவ பயன்பாட்டிற்கு தயாராக உள்ளன. மேலும், சுமார் 3,912 ஏற்கனவே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. சில ஏற்கனவே அதிக எச்சரிக்கையுடன் உள்ளன. அமெரிக்கா மற்றும் ரஷ்யா இந்த ஆயுதங்களில் கிட்டத்தட்ட 90% வைத்திருக்கின்றன.

சீனா, இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான் போன்ற நாடுகள் தங்கள் அணு ஆயுதங்களை அதிகரித்து மேம்படுத்துகின்றன என்பது ஒரு முக்கிய கவலை.

சீனா சுமார் 500 முதல் 600 அணு ஆயுதங்களைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் ஒவ்வொரு ஆண்டும் சுமார் 100-ஐச் சேர்த்து வருகிறது. இது 350-க்கும் மேற்பட்ட புதிய ஏவுகணை ஏவுதளங்களையும் உருவாக்கி வருகிறது. மேலும், நீர்மூழ்கிக் கப்பல்கள் மற்றும் விமானங்களைப் பயன்படுத்தி திருப்பித் தாக்கும் திறனை மேம்படுத்துகிறது.

இந்தியா தனது ஆயுதங்களை மிகவும் நெகிழ்வானதாகவும் சிறந்த பாதுகாப்புடனும் மாற்ற மேம்பட்ட ஏவுகணை அமைப்புகள் மற்றும் அணு நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களைப் பயன்படுத்தி தனது அணுசக்தி வலிமையை வளர்த்து வருகிறது.

பாகிஸ்தான் மெதுவாக அதிக அணு ஆயுதங்களைச் சேர்த்து, பிராந்திய சண்டைகளில் பயன்படுத்தக்கூடிய சிறிய, தந்திரோபாய அணு ஆயுதங்களில் அதிக கவனம் செலுத்துகிறது.

இந்தப் போர் பதற்றங்கள், இந்தப் பிராந்தியத்தில் அதிகரித்து வரும் பதட்டங்களுடன் தொடர்புடையது. 2025ஆம் ஆண்டு இந்தியா-பாகிஸ்தான் போர் மற்றும் தென் சீனக் கடலில் சீனாவின் ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கைகள், நாடுகள் தயாராக இருப்பதில் அதிக கவனம் செலுத்த வைத்துள்ளன. அதே நேரத்தில், உலகளாவிய ஆயுதக் கட்டுப்பாட்டு முயற்சிகள் பலவீனமடைந்து வருகின்றன. மேலும், அணுசக்தி அபாயங்களைக் குறைக்க பிராந்தியத்தில் வலுவான அமைப்புகள் எதுவும் இல்லை. இதன் விளைவுகள் மேற்கு ஆசியாவில் ஏற்கனவே உணரப்பட்டு வருகின்றன.

இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில், சீனா மற்றும் இந்தியாவிலிருந்து அணுசக்தி நீர்மூழ்கிக் கப்பல்கள் இருப்பது தவறுகள் அல்லது விபத்துகளுக்கான வாய்ப்பை அதிகரிக்கிறது. நம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்கும் அபாயங்களைக் குறைப்பதற்கும் புதிய முயற்சிகள் இல்லாமல், இந்த அணுசக்திப் போட்டி பாதுகாப்பிற்குப் பதிலாக உறுதியற்ற தன்மைக்கு வழிவகுக்கும்.

பிராந்திய மற்றும் கடல்சார் பிரச்சனைகள்

சீனா தென் சீனக் கடலின் பெரும் பகுதிகளை உரிமை கோருகிறது மற்றும் கிழக்கு இந்தியப் பெருங்கடல் பகுதியில் (குவாதர், ஜிபூட்டி மற்றும் மாலத்தீவுகள் போன்றவை) அதன் கடற்படை இருப்பை அதிகரிக்கிறது. இது பிராந்திய பாதுகாப்பு குறித்து நாடுகள் சிந்திக்கும் விதத்தை மாற்றுகிறது. இதற்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, இந்தியா தனது கடற்படை இருப்பை விரிவுபடுத்துகிறது. சர்வதேச கடற்படைப் பயிற்சிகளில் (மலபார் போன்றவை) இணைகிறது. மேலும், அந்தமான் மற்றும் நிக்கோபார் தீவுகளில் அதன் இராணுவ உள்கட்டமைப்பை மேம்படுத்துகிறது.

மறுப்பதன் மூலம் தடுப்பு

தண்டனையை அச்சுறுத்துவதற்குப் பதிலாக, பல நாடுகள் இப்போது அச்சுறுத்தல்கள் ஏற்படுவதற்கு முன்பே தடுப்பதில் கவனம் செலுத்துகின்றன. எதிரிகள் முக்கிய கடல் பகுதிகளுக்குள் நுழைவதைத் தடுக்க நீர்மூழ்கிக் கப்பல்கள், ரேடார் அமைப்புகள் மற்றும் வான் பாதுகாப்பு அமைப்புகளை உருவாக்குவதன் மூலம் இதைச் செய்கிறார்கள்.

பகிரப்பட்ட பகுதிகளில் பாதுகாப்பு

கடல் தளத்தை வரைபடமாக்குதல் (mapping), கடலுக்கடியில் கேபிள்களைப் பராமரித்தல் மற்றும் கடல்வாழ் உயிரினங்களைப் பாதுகாத்தல் போன்ற ஒரு காலத்தில் அமைதியான மற்றும் அறிவியல் பூர்வமான நடவடிக்கைகள் இப்போது பாதுகாப்புப் பிரச்சினைகளாகக் கருதப்படுகின்றன. இது அமைதி நேர நடவடிக்கைகளை போர் தயாரிப்புகளிலிருந்து பிரிப்பதை கடினமாக்குகிறது.

நம்பிக்கை மற்றும் தகவல் தொடர்பு தேவை

இந்தோ-பசிபிக் உலகின் மிக அதிக ஆயுதம் ஏந்திய பகுதிகளில் ஒன்றாக மாறி வருகிறது. வலுவான பாதுகாப்புகளை உருவாக்குவது பாதுகாப்பை மேம்படுத்தும் அதே வேளையில், தெளிவான விதிகள், கட்டுப்பாட்டு அமைப்புகள் மற்றும் திறந்த தொடர்பு இல்லாதது தற்செயலான மோதலுக்கான வாய்ப்பை அதிகரிக்கிறது.

இந்தியாவும் சீனாவும் தங்கள் இராணுவங்களுக்கு நிறைய செலவு செய்தாலும், ஒருவருக்கொருவர் இராணுவ நடவடிக்கைகளை கண்காணிக்க சரியான அமைப்புகள் அவர்களிடம் இல்லை. இது பதட்டமான காலங்களில் தவறான புரிதல்களை அதிகமாக்குகிறது. இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் போர் நிறுத்தத்தை பின்பற்றுகின்றன. ஆனால், அவற்றுக்கிடையே குறைவான தொடர்பு உள்ளது. எனவே, எந்தவொரு இராணுவப் பயிற்சியும், ஆயுத கொள்முதல் அல்லது எல்லை மோதலும் விரைவில் ஆபத்தானதாக மாறும்.

பாதுகாப்பு வரவு செலவுத் திட்டங்கள் பற்றிய தகவல்களைப் பகிர்தல் இராணுவப் பயிற்சிகள் குறித்து முன்கூட்டியே அறிவிப்பு அளித்தல் அதற்கு வழக்கமான பேச்சுவார்த்தைகள், பொறுப்பான நடவடிக்கைகள் மற்றும் தொடர்ச்சியான இராணுவ அச்சுறுத்தல்களால் பொருளாதார வளர்ச்சி ஏற்படாது என்ற புரிதல் தேவை.

Original article:

How India’s defence spending is aligned with its regional ambition?. -K M Seethi

Read More →