இந்த ஆண்டு ஜூன் மாதம் தேசிய தலைநகரில் "சட்டவிரோத வங்காளதேச குடியேறிகள்" (“illegal Bangladeshi immigrants”) மீது டெல்லி காவல்துறை நடத்திய நடவடிக்கையின் போது நாற்பது வயதான ரெசால் ஹக் கைது செய்யப்பட்டார். வங்காளதேசத்தில் உள்ள தாஷியர்ச்சாராவின் முன்னாள் இந்தியப் பகுதியில் வசிக்கும் ஹக், இந்தியாவுக்கும் வங்காளதேசத்துக்கும் இடையே நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) கையெழுத்தானதைத் தொடர்ந்து, இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இருந்து டெல்லியில் தனது குடும்பத்துடன் வசித்து வருகிறார். தனது இந்திய குடியுரிமையை நிரூபிப்பதற்காக, டாக்காவில் உள்ள இந்திய உயர் ஆணையத்தால் வழங்கப்பட்ட சில ஆவணங்களை அவர் வழங்கினார். ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு டெல்லிக்கு இடம் பெயர்வதற்கு முன்பு கூச் பெஹாரில் அரசு நிதியுதவி பெற்ற தற்காலிக குடியேற்றத்தில் தங்கியிருந்ததையும் விவரித்தார். அடுத்தநாள் அவர் விடுவிக்கப்படுவதற்கு முன்பு அவரது குடியுரிமை நிலையின் சிக்கலான தன்மையைப் புரிந்து கொள்ள காவல்துறைக்கு பல மணிநேரம் ஆனது.
இதில் ஹக்கின் வழக்கும் விதிவிலக்கல்ல. இந்தியா-வங்காளதேச எல்லை ஒப்பந்தத்தின் சிக்கலான மரபுரிமையைச் சுற்றி தொடர்ந்துவரும் குழப்பத்தை இது எடுத்துக்காட்டுகிறது.
கடந்த ஐம்பதாண்டுகளாக, இந்தியாவும் வங்காளதேசமும் அண்டை நாடுகளாக இருந்துவரும் நிலையில், அவர்கள் பல சர்வதேச எல்லைப் பிரச்சினைகளை இராஜதந்திரம் மூலம் தீர்த்து வைத்துள்ளனர். இந்த செயல்பாட்டில் ஒரு முக்கிய சாதனையாக நில எல்லை ஒப்பந்தம் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. இது ஜூன் 6 அன்று அதன் பத்தாவது ஆண்டு நிறைவைக் குறித்தது. இந்த ஒப்பந்தத்தின்கீழ் நிலப்பரப்புகளின் பௌதீக பரிமாற்றம் (physical exchange) ஜூலை 31, 2015 அன்று நடந்தது. இது 6,000 கிமீ நீளமான சர்வதேச எல்லையை, நான்காவது உலக எல்லையைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் இரு நாடுகளுக்கும் ஒரு அரிய மற்றும் வரலாற்று நிகழ்வாகும். இருப்பினும், இந்த ஒப்பந்தத்தின் வரலாறு மற்றும் இந்த எல்லைப் பகுதிகளில் வாழும் மக்களை இது எவ்வாறு பாதித்தது என்பது பற்றியும் அவர்களுக்கு அதிகம் தெரியாது.
நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 2015-ல் என்ன பரிமாறப்பட்டது?
2015ஆம் ஆண்டின் நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) நீண்ட தாமதத்திற்குப் பிறகு, 17,160 ஏக்கர் பரப்பளவைக் கொண்ட 111 இந்திய நிலப்பகுதிகளை வங்காளதேசத்திற்கு மாற்ற வழிவகுத்தது. இதனுடன் 7,110 ஏக்கர் பரப்பளவைக் கொண்ட 51 வங்காளதேச நிலப்பகுதிகளையும் இந்தியாவிற்கு மாற்றியது. கூடுதலாக, அசாம், மேற்கு வங்காளம், மேகாலயா மற்றும் திரிபுரா ஆகிய மாநிலங்களின் எல்லைகளில் அமைந்துள்ள 14 பகுதிகளைத் இந்தியா தக்க வைத்துக் கொண்டது. இந்த உடன்படிக்கையானது, இந்த உறைவிடங்களில் வசிக்கும் சுமார் 52,000 பேரின் குடியுரிமை மற்றும் பயன்பாட்டு உரிமைகளை (adverse possessions) தீர்மானித்தது. இந்த குடியிருப்பாளர்கள் தங்களுடைய குடியுரிமையை தேர்வு செய்து, இடமாற்றம் செய்ய அல்லது அதே இடத்தில் இருக்க அனுமதிக்கப்பட்டனர்.
Adverse possession : பயன்பாட்டு உரிமை என்பது ஒரு சட்டக் கொள்கையாகும். இதில் ஒரு நபர் நிலத்தை வெளிப்படையாகவும், தொடர்ச்சியாகவும், உரிமையாளரின் அனுமதியின்றி ஒரு சட்டப்பூர்வ காலத்திற்கு, பெரும்பாலும் 12 ஆண்டுகளுக்கு வைத்திருப்பதன் மூலம் அதன் உரிமையைப் பெறலாம். இந்தக் கோட்பாடு, உண்மையான உரிமையாளரின் ஆட்சேபனை இல்லாமல், நிலத்தை ஆக்கிரமித்து, சொந்தமாகப் பயன்படுத்தும் ஒருவர், இறுதியில் சட்டப்பூர்வ உரிமையைப் பெற அனுமதிக்கிறது. |
எதிர் நிலப்பரப்பு (adverse possessions) என்பது ஒரு தேசத்தின் சர்வதேச எல்லைக்கு அருகிலுள்ள சிறிய பிரதேசங்கள் மற்றும் அந்த நாட்டின் கட்டுப்பாட்டிற்குள் சட்டப்பூர்வமாக அந்தப் பகுதிகள் எல்லையைத் தாண்டி அண்டை நாட்டிற்குச் சொந்தமான பகுதிகளாகும். இதில் வாழும் மக்கள் சர்வதேச எல்லைக்கு அப்பால் நிலத்தைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் குடிமக்களாக இருக்கும் பட்சத்தில் நாட்டின் சட்டங்களால் நிர்வகிக்கப்படுகிறார்கள் மற்றும் அவர்கள் வாக்களிக்கும் உரிமை உட்பட அனைத்து சட்ட உரிமைகளையும் அனுபவிக்கிறார்கள்.
இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, மேகாலயா-வங்காளதேச எல்லையில் உள்ள லோபச்சேரா-நன்செரா (Lobachera-Nuncherra), பிர்த்விஹா (Pyrdwiha), நல்ஜூரி (Naljuri), லிங்காட் (Lyngkhat) மற்றும் டவ்கி-தமாபில் (Dawki-Tamabil) போன்ற பிரதேசங்கள், அஸ்ஸாம்-வங்காளதேச எல்லையில் பல்லத்தல் (Pallathal) மற்றும் போரோய்பாரி (Boroibari), திரிபுரா-வங்காளதேச எல்லையில் சந்தன்நகர் (Chandannagar), தெற்கு பெருபாரி, பத்ரிகாமா, தென் பெருபாரி, பத்ரிஹார் மேற்கு வங்காளம்-வங்காளதேச எல்லையில் உள்ள பகுரியா மற்றும் சார் மஹிஸ்குண்டி ஆகியவை எதிர் நிலப்பபரப்பு பகுதிகளாக இருந்தன. பிராந்திய எல்லையில் தெளிவு இல்லாததால் இந்த பகுதிகள் நீண்ட காலமாக பதற்றம் மற்றும் மோதல்கள் உருவாகின்றன.
ஒரு நாட்டின் பகுதிகள், மற்றொரு நாட்டால் முழுமையாக சூழப்பட்ட பகுதிகள் enclave ஆகும். கூச் பெஹார் சமஸ்தானத்திற்கும் வங்காள மாகாணத்தில் உள்ள ரங்பூர் மாவட்டத்திற்கும் இடையில் இதுபோன்ற 162 பகுதிகள் பகிரப்பட்டன. உள்ளூரில், அவை சிட்மஹால் (நிலத் திட்டுக்கள்) என்று அழைக்கப்பட்டன. பிரெண்டன் வைட்டின் விரிவான ஆய்வின்படி, கூச் பெஹார் 1950 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவுடன் இணைந்தபோது, அந்தப் பகுதியின் சரியான வரைபட அடிப்படையிலான ஆய்வு இல்லாமல் இந்த enclave உருவாக்கப்பட்டன. 1713ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத்தில் பதிவுசெய்யப்பட்ட கூச் பெஹாரின் எல்லைகளைப் பயன்படுத்தி ராட்க்ளிஃப் கமிஷன் (Radcliffe Commission) இந்தியா-பாகிஸ்தான் எல்லையை வரைந்தது.
இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து வங்காளதேச பகுதிகளும் மேற்கு வங்காளத்தின் கூச் பெஹார் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ளன. அதே சமயம், வங்காளதேசத்தில் உள்ள இந்திய பகுதிகள் ரங்பூர் பிரிவின் நான்கு மாவட்டங்களில் பரவியுள்ளன. அவை லால்மோனிர்ஹாட் (59), பொன்சோகர் (36), குரிகிராம் (12), மற்றும் நில்பமாரி (4) போன்றவை ஆகும். இவற்றில் சில நிலப்பகுதிகளில் சிலவற்றிற்குள், எதிர்-நிலப்பகுதிகளும் (counter-enclaves) இருந்தன.
இந்தப் பகுதிகள் வெளிநாட்டுப் பிரதேசத்திற்குள் அமைந்துள்ளன. மேலும், அவர்கள் தங்கள் சொந்த நாட்டிலிருந்து தனிமைப்படுத்தப்பட்டு துண்டிக்கப்பட்டனர். இந்த நிலப் பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்கள் இந்த இடங்கள் மற்றும் அவற்றின் சுற்றுப்புறங்களுடன் வலுவான உறவுகளையும் மதப் பிணைப்புகளையும் கொண்டுள்ளனர். இதனால் அவர்கள் தங்கள் சொந்த நாட்டை விட இந்த இடத்தைப் பிடிக்கும் நாட்டுடனேயே அதிகம் தொடர்பு கொண்டனர். நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 2015, 'இந்தப் பகுதிகளின் பரிமாற்றம் என்பது ஒரு கற்பனையான நிலப் பரிமாற்றத்தை மட்டுமே குறிக்கிறது' என்று சரியாகச் சுருக்கமாகக் கூறுகிறது.
இந்தியா மற்றும் வங்காளதேசம் மூன்று இடங்களில் நிலையான எல்லை இல்லாமல் சுமார் 6.1 கி.மீ நிலத்தைக் கொண்டிருந்தன. அவை, மேற்கு வங்காளத்தில் டைகட்டா-56, திரிபுராவில் முஹுரி நதி–பெலோனியா, மற்றும் அசாமில் லதிதிலா–துமாபரி போன்ற பகுதிகளாகும். பருவகாலங்களுக்கு ஏற்ப ஆறுகள் பாதை மாறியதாலும், அடர்ந்த காடுகள் எல்லை நிர்ணயத்தை கடினமாக்கியதாலும் இந்தப் பகுதிகள் சர்ச்சைக்குரியதாகவே இருந்தன.
நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 2015-ன் வரலாறு
1947இல், இந்திய துணைக்கண்டம் இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தானாக பிரிக்கப்பட்டபோது, ராட்கிளிஃப் விருது (Radcliffe Award) புதிய நாடுகளின் எல்லைகளை வரையறுத்தது. வங்காள எல்லை ஆணையம் (Bengal Boundary Commission) இந்தியாவின் வடகிழக்கு எல்லைகளையும், மேற்கு வங்காள மாநிலத்தையும், சமஸ்தானமான கூச் பெஹார் எல்லை வரை வரையறுத்தது. கிழக்கு மற்றும் மேற்கு வங்கம் இடையேயான சில எல்லைப் பிரச்சனைகள் இந்திய-பாகிஸ்தான் எல்லைப் பிரச்சனை தீர்ப்பாயத்தில் 1948இல் டெல்லியில் நடைபெற்ற தன்னாட்சிகளுக்கு இடையேயான மாநாட்டில் (Inter-Dominion Conference) எழுப்பப்பட்டன. தீர்ப்பாயத்தில் ஸ்வீடிஷ் சட்ட வல்லுநரான அல்கோட் பேக்கே உள்ளிட்டோர் இடம்பெற்றிருந்தனர். அவர்கள் ராட்கிளிஃப் விருது (Radcliffe Award) மற்றும் வங்காள எல்லைக் குழுவின் (Bengal Boundary Commission) எல்லைக்கான வரைபடங்களைப் புதுப்பிக்க ஆய்வு செய்து அதை பேக்கே விருது (Bagge Award) என்று அழைத்தனர்.
இந்தியாவுக்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான எல்லைகளை வரையும்போது நிலப்பகுதிகள் (Enclaves) கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்படவில்லை. 1950ஆம் ஆண்டில் கூச் பெஹார் சமஸ்தானம் இந்தியாவில் இணைக்கப்பட்டபோது அவை தீர்ப்பாயத்தில் சேர்க்கப்பட்டன. தீர்ப்பாயம் இந்த விஷயத்தை மீண்டும் பரிசீலித்து, இந்த பிரதேசங்களை இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையில் பரிமாறிக்கொள்ள வேண்டும் என்று முடிவு செய்தது. எல்லை நிர்ணய பிரச்சினையை இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் விசாரித்து, பேக்கே விருதை (Bagge Award) நிறைவேற்றுவதற்கு அரசியலமைப்புத் திருத்தம் தேவை என்று தீர்ப்பளித்தது.
1958ஆம் ஆண்டில், இந்தியப் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு மற்றும் பாகிஸ்தான் பிரதமர் பெரோஸ் கான் நூன் ஆகியோர் நேரு-நூன் ஒப்பந்தத்தில் (Nehru-Noon Agreement) கையெழுத்திட்டனர். பெருபாரி யூனியன் எண் 12 ஐ கிழக்கு பாகிஸ்தானுக்கு மாற்றுவதும் இதில் அடங்கும். இருப்பினும், இந்தியாவில் சுமார் 10,000 ஏக்கர் கூடுதல் நிலப்பரப்புக்கான ஒப்பந்தத்திற்கு எதிராக பொது வழக்குகள் தாக்கல் செய்யப்பட்டன. இதனால், கூடுதல் பகுதிகளை பாகிஸ்தானுக்கு மாற்ற அரசியலமைப்புத் திருத்தம் தேவை என்று இந்திய உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது.
1960இல், இந்திய நாடாளுமன்றம் நிலத்தை மாற்றுவதற்கு அரசியலமைப்பின் 368வது பிரிவைத் திருத்தியது. 1959ஆம் ஆண்டு இந்திய உச்ச நீதிமன்றத்தின் ஆலோசனை மற்றும் பேக்கே விருதின் (Bagge Award) தீர்ப்பின் படி எல்லை நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது. இருப்பினும், மேற்கு வங்க மக்களின் தொடர்ச்சியான எதிர்ப்பு மற்றும் மோசமடைந்து வரும் இந்தியா-பாகிஸ்தான் உறவின் காரணமாக பிரதேசங்கள் பரிமாறப்படவில்லை.
1965ஆம் ஆண்டு இந்தியா-பாகிஸ்தான் போரின் போது, நில பரிமாற்றத்திற்கான அதிகாரப்பூர்வ முறை நிறுத்தப்பட்டது. இது இரு நாடுகளுக்கும் இடையிலான குடியேற்றமும் நிறுத்தப்பட்டது. ஆனால் எதிர்காலத்தில் இந்தப் பகுதிகள் மாற்றப்படும் என்ற நம்பிக்கையில், பல முஸ்லிம்கள் இன்னும் இந்திய எல்லைக்குள் அமைந்துள்ள கிழக்கு பாகிஸ்தானிய நிலப்பகுதிகளுக்கு குடிபெயர்ந்தனர்.
1971இல் வங்காளதேசம் சுதந்திரம் அடைந்ததைத் தொடர்ந்து, இந்தியாவும் வங்காளதேசமும் மீண்டும் பேச்சுவார்த்தைகளைத் தொடங்கின. 1972இல், ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானும் இந்திரா காந்தியின் நட்பும், ஒத்துழைப்பு மற்றும் அமைதி ஒப்பந்தத்தில் (Treaty of Friendship, Cooperation and Peace) கையெழுத்திட்டனர். பொதுவாக இந்திரா-முஜிப் ஒப்பந்தம் (Indira-Mujib Treaty) என்று அழைக்கப்படும் இந்த ஒப்பந்தம் இந்தியா-வங்காளதேச எல்லைப் பிரச்சனைகளைத் தீர்ப்பதற்கான முதல் படியாகும்.
இரு நாடுகளின் பிரதமர்களும் 1974இல் நில எல்லை ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டனர். இதன் பின்னர், வங்காளதேசம் அதன் அரசியலமைப்பைத் திருத்தியது. இது நிலப்பகுதிகள் (enclaves) மற்றும் எதிர் நிலப்பரப்புகளாக (adverse possessions) மாற்றுவதை சட்டப்பூர்வமாக்கியது. தோஹோகிராம்- அங்கோர்போட்டா பகுதிகளை வங்காளதேசத்துடன் இணைக்க டின் பிகா தளவாடங்களை (Tin Bigha Corridor) குத்தகைக்கு இந்தியா ஒப்புக்கொண்டது. அதே நேரத்தில், வங்காளதேசம் தெற்கு பெருபாரியை இந்தியாவுக்கு மாற்ற ஒப்புக்கொண்டது. இதன் அடிப்படையில், வங்காளதேசம் தெற்கு பெருபாரியை உடனடியாக இந்தியாவிற்கு மாற்றியது. அதே நேரத்தில் இந்தியா LBA 1974யை நிறைவேற்ற அரசியலமைப்பில் திருத்தங்களைச் செய்ய வேண்டியிருந்தது.
இருப்பினும், 1975இல் ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மானின் படுகொலை மற்றும் வங்காளதேசத்தின் தலைமைத்துவ மாற்றங்கள் ஒப்பந்தத்தை செயல்படுத்துவதில் தாமதத்தை ஏற்படுத்தியது. இதனால், 10,000 ஏக்கர் நிலப்பற்றாக்குறை காரணமாக இந்தியாவின் தயக்கம், தேக்கநிலைக்குப் பங்களித்தது.
1982இல் இந்திரா-எர்ஷாத் ஒப்பந்தத்தின் (Indira-Ershad Agreement) மூலம், டின் பிகா தளவாடப் பகுதியளவில் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. டின் பிகா தளவாடம் (Tin Bigha Corridor) என்பது கூச் பெஹார் மாவட்டத்தில் உள்ள இந்திய நிலத்தின் ஒரு பகுதி ஆகும். இது தோஹோகிராம்-அங்கோபோர்டா பகுதிகளை வங்காளதேசத்தின் பிரதான நிலப்பகுதியுடன் இணைக்க வங்காளதேசத்திற்கு குத்தகைக்கு விடப்பட்டது. வங்காளதேசத்திற்கு இந்த தளவாடத்தை இந்தியா நிரந்தரமாக குத்தகைக்கு எடுத்தது. இருப்பினும், இந்த தளவாடத்தை பகலில் (12 மணிநேரம்) மட்டுமே பயன்படுத்த முடியும். இது உலகின் ஒரே பகுதிநேர நிலப்பகுதியாக மாறியது.
2000ஆம் ஆண்டு முதல், நிலப்பகுதிகள் (enclaves) மற்றும் எதிர் நிலபப்பரப்புகளில் (adverse possessions) எதிர்ப்புகள் வலுவடைந்தன. வில்லெம் வான் ஷென்டெல் (Willem van Schendel) போன்ற இனவியலாளர்கள் குடியிருப்பாளர்களின் வாழ்க்கையை "காஃப்கேஸ்க்" (Kafkaesque) என்று விவரித்தனர். அவர்கள் ஆட்சியாளர்கள் இல்லாத மற்றும் பிரதிநிதித்துவம் இல்லாத பகுதிகளில் வாழ்ந்தனர். அவர்களுக்கு அடிப்படை சேவைகள் அல்லது அரசியல் பிரதிநிதித்துவம் கிடைக்கவில்லை. இதனால், சில நிலப்பகுதிகள் (enclaves) நிர்வாகத்தை நிர்வகிக்க உள்ளூர் கவுன்சில்களை உருவாக்கின. இந்த கவுன்சில்கள் அத்தியாவசிய உள்கட்டமைப்பை உருவாக்க நிதி திரட்டின.
தாஷியார்ச்சரா நிலப்பகுதிக் குழு (Dashiarchhara Enclave Committee), ஷித்மஹால் ஐக்கியக் குழு (Shitmahal United Council), இந்தியன் நிலப்பகுதிகள் அகதிகள் சங்கம் (Indian Enclaves Refugee Association) மற்றும் சித்மஹால் பினிமய் சமன்ய்யா குழு (Chhitmahal Binimay Samanyay Committee) போன்ற அமைப்புகள் சுதந்திரமான இயக்கம், நிலச் சீர்திருத்தம், குடிமை வசதிகள் மற்றும் LBA 1974-ஐ உடனடியாக அமல்படுத்த வேண்டும் என்று கோரின. இவற்றில் சில அமைப்புகளும் அரசாங்கத்தின் கவனத்தையும், அரசாங்கத்தின் நிலப்பரிவர்த்தனையின் கவனத்தையும் ஈர்ப்பதற்காக உருவாகின.
2007ஆம் ஆண்டில், இந்தியா மற்றும் வங்காளதேசத்தைச் சேர்ந்த பிரதிநிதிகள் குழு நடத்திய கூட்டுக் கணக்கெடுப்பில் பெரும்பாலான நிலப்பகுதி குடியிருப்பாளர்கள் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேற விரும்பவில்லை என்று தெரியவந்துள்ளது. 2009-ம் ஆண்டில், ஷேக் ஹசீனா வங்காளதேசத்தின் பிரதமரானபோது, நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 1974-ஐச் செயல்படுத்துவதற்கு முன்னுரிமை அளிக்குமாறு இந்தியாவை வலியுறுத்தினார்.
2010ஆம் ஆண்டு கூட்டு எல்லைப் பணிக்குழு கணக்கெடுப்பு (Joint Boundary Working Group survey) தொடங்கியது. கணக்கெடுப்பின்படி, இந்தியாவால் சூழப்பட்ட வங்காளதேசப் பகுதிகளிலுள்ள மக்கள் இந்தியாவுடன் சேரத் தேர்வுசெய்தனர். மனித புவியியலாளர்களான அஸ்மேரி ஃபெர்டோஷ் மற்றும் ரீஸ் ஜோன்ஸ் இருவரும் சேர்ந்து, ‘இந்தியாவின் மீள்குடியேற்றத் தொகுப்பு மற்றும் வங்கதேசத்தை விட வலுவான பொருளாதாரம் கொண்ட நாடு என்ற இந்தியாவின் பிம்பம் இந்த முடிவை பாதித்ததாகவும் அவர்கள் கண்டறிந்தனர்.
2011ஆம் ஆண்டில், இரு நாடுகளும் எல்லைப் பிரச்சினையைத் தீர்க்க தீவிரமாகச் செயல்பட்டு வந்தன. முதல் படி, டின் பிகா வழித்தடத்தை முழுநேரமாகத் திறப்பது. இந்த வழித்தடம் இந்தியாவால் சூழப்பட்ட டோஹோகிராம்-அங்கோர்போட்டாவை வங்கதேசத்தின் மற்ற பகுதிகளுடன் இணைக்கிறது. டோஹோகிராம்-அங்கோர்போட்டா இந்தியாவில் பரிமாறிக்கொள்ளப்படாத ஒரே வங்காளதேசப் பகுதியாக உள்ளது. இருப்பினும், 1974ஆம் ஆண்டின் LBA இன்னும் முழுமையாக செயல்படுத்தப்படவில்லை. இந்தியா வங்கதேசத்திற்கு 10,000 ஏக்கர் நிலத்தை வழங்கியதால், பாஜக இதை எதிர்த்தது. INC தலைமையிலான UPA அரசாங்கம் இந்த ஒப்பந்தத்தை நிறைவேற்றத் தவறிவிட்டது.
2014ஆம் ஆண்டு பாஜக தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி ஆட்சிக்கு வந்தபோது, அது 'அண்டை நாடுகளுக்கு முன்னுரிமையை கொள்கை'(‘Neighbourhood First Policy’) அறிமுகப்படுத்தியது. முன்னதாக, வங்காளதேசத்துடனான நிலப்பரிமாற்றத்தை முதலில் எதிர்த்த அரசியல் கட்சி, அரசியலமைப்பு மாற்றங்களுக்கும், அண்டை நாடுகளுடன் நிலப்பரிமாற்றத்திற்கும் விரைவாக ஒப்புக்கொண்டது. வங்காளதேசத்துடன் பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்ட சர்வதேச எல்லைகளை பாதுகாப்பதற்காக நிலப்பகுதிகள் மற்றும் பாதகமான உடைமைகளின் பரிமாற்றத்திற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது. இது ஒரு வருடத்திற்குள், நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 2015 நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது.
இந்திய அரசியலமைப்பு "இந்தியா மற்றும் வங்காளதேசத்தின் அரசாங்கங்களுக்கு இடையில் உள்ள ஒப்பந்தம் மற்றும் அதன் நெறிமுறையின்படி இந்தியா அரசால் பிரதேசங்களை கையகப்படுத்துதல் மற்றும் சில பிரதேசங்களை வங்காளதேசத்திற்கு மாற்றுதல் ஆகியவற்றை அங்கீகரித்தது. இந்த ஒப்பந்தத்தின் கீழ், ஒவ்வொரு நாடும் அதன் பிரதேசத்தில் உள்ள அனைத்து நிலப்பகுதிகள் மற்றும் பாதகமான உடைமைகள் மீது இறையாண்மையை எடுத்துக்கொள்ளும். இந்த பகுதிகளில் வாழும் மக்கள் இந்தியாவிலோ அல்லது வங்காளதேசத்திலோ வாழலாமா என்பதைத் தேர்வு செய்யலாம். அவர்களுக்கு தேர்ந்தெடுத்த நாட்டின் குடியுரிமை வழங்கப்படும். ஜூலை 31, 2015 மற்றும் ஜூன் 30, 2016ஆம் ஆண்டுக்கு இடையில் நிலப்பகுதிகள், பாதகமான உடைமைகள் மற்றும் வரையறுக்கப்படாத நிலங்களின் பரிமாற்றம் முடிக்க திட்டமிடப்பட்டது.
நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) 2015-ன் பின்விளைவுகள்
முன்னாள் வங்காளதேச குடியேற்றங்களை மேம்படுத்துவதற்காக ரூ.3,000 கோடி மதிப்புள்ள தொகுப்பை இந்திய அரசாங்கம் அங்கீகரித்தது. முன்னாள் குடியிருப்பாளர்களின் நிலத்தின் பரிமாற்றம் மற்றும் குடியேற்றத்திற்கான வழிகாட்டுதல்களையும் இது உருவாக்கியது. கூடுதலாக, இந்திய குடியேற்றங்களிலிருந்து திரும்பும் மக்களை மறுவாழ்வு செய்வதற்கு அரசாங்கம் ரூ.1,000 கோடியை அங்கீகரித்தது.
வங்காளதேசத்தில் உள்ள இந்தியப் பகுதிகளிலிருந்து திரும்பிய குறிப்பாக ரெசவுல் ஹக் போன்ற 987 இந்தியர்கள், கூச் பெஹார் மாவட்டத்தின் ஹல்திபாரி, மெக்லிகஞ்ச் மற்றும் தின்ஹாட்டா ஆகிய பகுதிகளில் அமைந்துள்ள மூன்று அரசு நிதியளிக்கப்பட்ட தற்காலிகக் குடியிருப்புகளில் ஒன்றிற்கு அவர்கள் குடிபெயர்ந்தனர். அவர்களின் பாதுகாப்பான பயணத்தை உறுதி செய்ய இரு அரசாங்கங்களும் இணைந்து செயல்பட்டு, அவர்களின் தனிப்பட்ட உடைமைகள் மற்றும் அசையும் சொத்துக்களை கொண்டு வர அனுமதிக்கப்பட்டனர். அவர்களுக்கு தேவையான ஆவணங்கள் மற்றும் ஒருமுறை பயன்படுத்தும் பாஸ்போர்ட்டுகள் வழங்கப்பட்டன. அவர்களின் நிலம் போன்ற அசையாச் சொத்துக்கள் விற்பனை மூலம் பணம் அனுப்புவதன் மூலம் தீர்க்கப்பட வேண்டும்.
ஆனால், முன்னாள் வங்காளதேச நிலைப்பகுதியில் உள்ள மக்களுக்கும், இந்திய நிலப்பகுதியில் இருந்து திரும்பியவர்களுக்கும் பெரிய அளவில் எந்த மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. ”உத்தர பங்கா சங்க்பாத்” (ஆகஸ்ட் 2025) இதழில் பத்திரிகையாளர் தேபப்ரதா சாகி, இந்தப் புதிய குடிமக்களுக்கு இன்னும் நலத்திட்ட உதவிகள் கிடைக்கவில்லை என்று எழுதுகிறார். அவர்களின் முக்கிய வருமான ஆதாரமான அவர்களின் நிலம் இன்னும் அவர்களுக்குத் திருப்பித் தரப்படவில்லை. அவர்களுக்கு மாற்று வேலைகளும் கிடைக்கவில்லை.
பலருக்கு, அவர்களின் குடியுரிமை ஆவணங்கள் இன்னும் செயல்படுத்தப்படவில்லை. இந்தப் பகுதிகளில் இன்னும் அடிப்படை வசதிகள் இல்லை. பகலிர்ச்சாரா (Bakalirchhara), கிழக்கு மஷால்தங்கா (Purba Mashaldanga) மற்றும் மத்திய மஷால்தங்கா (Madhya Mashaldanga) போன்ற பகுதிகளில் உள்ள முன்னாள் நிலப்பகுதிக்கான குடியிருப்பாளர்கள் தங்களுக்கு உரிய உரிமைகளை கோரி போராட்டங்களை நடத்தினர். இருப்பினும், அவர்களின் குரல்கள் இன்னும் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. குடியுரிமை மசோதா 2019 ஏற்படுத்திய அச்சம், நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) குறித்த குறுகிய புரிதலுடன் சேர்ந்து, அவர்களின் நிலைமையை மோசமாக்கியுள்ளது. வங்காளதேசத்துடனான அவர்களின் விசுவாசம் குறித்த ஊகங்கள் தொடர்கின்றன. வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க நில மாற்றத்திற்குப் பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும், இந்த சந்தேகங்கள் அவர்களை தனிமைப்படுத்தி ஓரங்கட்டியுள்ளன.
சிட் ஃபலானாபூரைச் சேர்ந்த 50 வயதான ஃபஸ்லு மியானின் (Fazlu Mian) வழக்கு, முன்னாள் வங்காளதேச குடியேற்ற நிலப்பகுதிகளின் குடியிருப்பாளர்கள் எதிர்கொள்ளும் போராட்டங்களைக் காட்டுகிறது. 2015இல் நில எல்லை ஒப்பந்தம் (LBA) அங்கீகாரம் பெற்ற சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, மியான் வேலை தேடி டெல்லி சென்றார். அவருக்கு வேலை கிடைத்தது,. ஆனால் சில மாதங்களில், அவர் கைது செய்யப்பட்டார். அவரது இந்திய குடியுரிமையை நிரூபிக்கும் ஆவணங்களை சமர்ப்பித்த போதிலும், அவர் நகரத்தை விட்டு வெளியேற உத்தரவிடப்பட்டது.
அவர் தனது கிராமத்திற்கு அருகிலுள்ள இரயில் நிலையமான கூச் பெஹாருக்குத் (Cooch Behar) திரும்பியபோது, அவர் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டார். இந்த நேரத்தில், மியான் அவரது கிராமமும் இன்னும் வங்காளதேசத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று போலீசார் அவரிடம் தெரிவித்தனர். LBA 2015 இன் கீழ், அவரது கிராமம் அதிகாரப்பூர்வமாக இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக மாறிவிட்டது என்பதை அவர் விளக்க முயன்றார். ஆனால் அவரது வேண்டுகோள் கேட்கப்படாமல் போனது. கூச் பெஹாரில் உள்ள ஒரு மாவட்ட நீதிமன்றம் இறுதியாக அவரை விடுவிக்க உத்தரவிடுவதற்கு முன்பு அவர் ஒரு மாதம் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.
Original article: