2006-ம் ஆண்டில் அமைதிக்கான நோபல் பரிசை (Nobel Peace Prize) வென்ற பொருளாதார நிபுணர் முஹம்மது யூனுஸ், வங்காளதேசத்தின் இடைக்கால அரசாங்கத்தை (interim government) வழிநடத்த உள்ளார். ஆனால், தனது நாட்டை வழிநடத்தும் முதல் நோபல் பரிசு பெற்றவர் இல்லை.
2006-ம் ஆண்டு அமைதிக்கான நோபல் பரிசை வென்ற பொருளாதார நிபுணர் முகமது யூனுஸ் இன்று காலை டாக்கா வந்தடைந்தார். அவர், இன்று இரவு 8 மணியளவில் வங்காளதேசத்தின் இடைக்கால அரசாங்கத்தின் தலைவராக பதவியேற்க உள்ளார்.
பின்னர் தங்கள் நாட்டை வழிநடத்தும் முதல் நோபல் பரிசு பெற்ற நபராக யூனுஸ் ஆக மாட்டார். அவருக்கு முன் ஐந்து பேர் இதைச் செய்திருக்கிறார்கள்.
1.லெஸ்டர் பி பியர்சன், கனடா (1897-1972)
பியர்சன் 1963 முதல் 1968 வரை கனடாவின் பிரதமராகவும், லிபரல் கட்சியின் (Liberal Party) தலைவராகவும் இருந்தார். ஒரு சிறுபான்மை அரசாங்கத்தை நடத்தி வந்தாலும், அவர் ஒரு தேசிய ஓய்வூதியத் திட்டம் (national pension plan), ஒரு குடும்ப உதவித் திட்டத்தை (family assistance program) அறிமுகப்படுத்தியதுடன், முதியோர் பாதுகாப்பு நலன்களை (old-age security benefit) விரிவுபடுத்தினார். மேலும், கனடாவில் அனைவருக்குமான சுகாதாரத்திற்கான (universal healthcare) அடித்தளத்தை அமைத்தார். சூயஸ் நெருக்கடியைத் (Suez Crisis) தீர்ப்பதில் பியர்சன் வகித்த பங்கிற்காக 1957-ம் ஆண்டில் அமைதிக்கான நோபல் பரிசை வென்றார்.
ஜூலை 26, 1956 அன்று, எகிப்து ஜனாதிபதி கமால் அப்தெல் நாசர் சூயஸ் கால்வாயை தேசியமயமாக்கினார். அதுவரை, பிரெஞ்சு மற்றும் இங்கிலாந்துக்கு சொந்தமான சூயஸ் கால்வாய் நிறுவனத்தின் (Suez Canal Company) கீழ் இருந்தது. ஐரோப்பாவிற்கும், ஆசியாவிற்கும் இடையிலான இணைப்பாக கால்வாயின் உத்தியின் முக்கியத்துவத்தை கருத்தில் கொண்டு, கமால் அப்தெல் நாசரின் முடிவு சர்வதேச பதட்டங்களை தூண்டியது. இது பிரிட்டன், பிரான்ஸ் மற்றும் இஸ்ரேல் இறுதியில் கால்வாயை பாதுகாக்க ஒரு இராணுவ நடவடிக்கையை தொடங்கின.
ஒரு தொழில்முறை இராஜதந்திரியான பியர்சன், கனடாவின் வெளியுறவு அமைச்சராக இருந்தார் மற்றும் சூயஸ் நெருக்கடி வெடித்தபோது ஐக்கிய நாடுகள் சபைக்கான நாட்டின் பிரதிநிதிகளுக்கு தலைமை தாங்கினார். ஆரம்பத்தில், அவர் ஒரு இராஜதந்திர தீர்வைக் கண்டுபிடிப்பதில் கவனம் செலுத்தினார். ஆனால், அக்டோபரில் போர் தொடங்கிய பின்னர், ஐக்கிய நாடுவின் முதல் பெரிய அளவிலான அமைதிப் படையின் (peacekeeping force) யோசனையை அவர் முன்மொழிந்தார். நவம்பரில் அமெரிக்கா போர்நிறுத்தத்திற்கு அழுத்தம் கொடுத்த பிறகு, பியர்சன் ஒரு தீர்வை முன்மொழிந்தார். இந்தத் தீர்வு, ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் தங்கள் படைகளைத் திரும்பப் பெற அனுமதிக்கும் அதே வேளையில், அவர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டதைப் போன்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்துவதற்காக, பியர்சனை "உலகைக் காப்பாற்றினார்" (saved the world) என்று நோபல் தேர்வுக் குழு (Nobel selection committee) பாராட்டியது.
2. லெக் வலேசா (Lech Walesa) (பிறப்பு 1943)
வலேசா 1990-95 வரை போலந்தின் ஜனாதிபதியாக பணியாற்றிய இவர், 1926-க்குப் பிறகு ஜனநாயக ரீதியாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட முதல் நபர் ஆவார். ஒரு கம்யூனிச அதிருப்தியாளரான அவர், 1989-ல் போலந்தில் கம்யூனிச ஆட்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்த Solidarity தொழிற்சங்கத்தை நிறுவி வழிநடத்திய கப்பல் கட்டும் தள மின்சார வல்லுநராக (shipyard electrician) இருந்தார். போலந்தில் சுதந்திரமான தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் மனித உரிமைகளுக்கான அகிம்சை போராட்டத்திற்காக 1983-ம் ஆண்டில் அமைதிக்கான நோபல் பரிசை வென்றார்.
1967-ல் க்டான்ஸ்க் கப்பல் கட்டும் தளத்தில் (Gdansk shipyard) வேலை செய்யத் தொடங்கினார். ஆரம்பத்தில் இருந்தே, அவர் தொழிலாளர் செயல்பாட்டில் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார். 1970-களில், அவரும் இதே போன்ற செயல்பாட்டாளர்களும் அடிக்கடி தடுத்து வைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் கம்யூனிஸ்ட் அல்லாத, அரசுக்கு எதிரான தொழிற்சங்கங்களை அமைப்பதால், அவர்கள் அரசாங்கத்தால் தொடர்ந்து கண்காணிக்கப்பட்டனர். ஆகஸ்ட் 1980-ல், Wałęsa Gdansk கப்பல் கட்டும் தளத்தில் வேலைநிறுத்தத்திற்கு தலைமை தாங்கினார். இந்த வேலைநிறுத்தம் விரைவில் நாட்டின் பெரும்பகுதி முழுவதும் பரவியது, வலேசா இதற்கு தலைவராக இருந்தார். பின்னர், அதிகாரிகள் இறுதியில் ஒப்புக்கொண்டதால், ஆகஸ்ட் 31 அன்று, புதிய Gdansk ஒப்பந்தம் (Gdansk Agreement) கையெழுத்தானது. இந்த ஒப்பந்தம் தொழிலாளர்களுக்கு வேலைநிறுத்தம் செய்வதற்கும் அவர்களது சொந்த சுதந்திர தொழிற்சங்கத்தை (own independent union) அமைப்பதற்கும் உரிமையை வழங்கியது.
இருப்பினும், 1981-ல், வலேசாவின் ஒற்றுமையால் தொழிற்சங்கம் தடை செய்யப்பட்டது. இதனால், வலேசா கைது செய்யப்பட்டு, அவர் 1982-ல் கடுமையான கண்காணிப்பில் விடுவிக்கப்பட்டார். ஆயினும்கூட, அவர் தனது செயல்பாட்டைத் தொடர்ந்தார். இது மக்கள் செல்வாக்கற்ற கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கத்திற்கு தொடர்ந்து அழுத்தம் கொடுத்தது. இறுதியில், சோவியத் ஒன்றியம் பலவீனமடைந்ததால், போலந்து அரசாங்கம் வலேசாவுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்த ஒப்புக்கொண்டது மற்றும் 1990-ல் சுதந்திரமான தேர்தல்கள் நடத்தப்பட்டன.
3. ஆங் சான் சூகி (Aung San Suu Kyi) (பிறப்பு 1945)
2010-களில் இராணுவ ஆட்சியிலிருந்து, பகுதி ஜனநாயகத்திற்கு மியான்மர் மாறுவதற்கு வழிவகுத்த பின்னர் 2016 முதல் 2021 வரை மியான்மரின் மாநில ஆலோசகராக சூகி பணியாற்றினார். மியான்மரில் ஜனநாயகம் மற்றும் மனித உரிமைகளுக்காக அகிம்சை வழியில் போராடியதற்காக 1991-ம் ஆண்டு அமைதிக்கான நோபல் பரிசு பெற்றார். 1988 எழுச்சியின் போது சூகி இராணுவ ஆட்சிக்கு எதிரான ஜனநாயகத்திற்கான தேசிய லீக்கை (National League for Democracy (NLD)) நிறுவியபோது முக்கியத்துவம் பெற்றார். 1990 தேர்தலில், ஜனநாயகத்திற்கான தேசிய லீக் நாடாளுமன்றத்தில் 81% இடங்களை வென்றது. ஆனால், இராணுவ ஆட்சிக்குழு அதிகாரத்தை ஒப்படைக்க மறுத்தது. இது மியான்மரின் நிலைமை குறித்து சர்வதேச அளவில் கலவரத்திற்கு வழிவகுத்தது. 1989 மற்றும் 2010-க்கு இடையில் கிட்டத்தட்ட 15 ஆண்டுகள் சூகி வீட்டுக் காவலில் வைக்கப்பட்டிருந்தார். இது அவரை உலகின் மிக முக்கியமான அரசியல் கைதிகளில் ஒருவராகவும், உலகளாவிய தெற்கில் ஜனநாயகத்திற்கான சின்னமாகவும் ஆக்கியது. 2015-ல் ஆட்சிக்கு வந்த பின்னர், மியான்மரின் ராக்கைன் மாநிலத்தில் (Rakhine state) ரோஹிங்கியா மக்கள் துன்புறுத்தப்படுவதற்கும் இனச் சுத்திகரிப்பிற்கும் மறைமுகமாக ஆதரவளித்ததற்காக சூகி பரவலான கண்டனங்களைப் பெற்றார். 2021-ல், ஒரு சதி ஏற்பட்டது, இராணுவம் மீண்டும் மியான்மரைக் கைப்பற்றியது. இந்த சதிப்புரட்சியை தொடர்ந்து சூகி கைது செய்யப்பட்டார். பல்வேறு ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளுக்காக அவர் இப்போது 27 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை அனுபவித்து வருகிறார்.
4. நெல்சன் மண்டேலா, (1918-2013) தென்னாப்பிரிக்கா
நெல்சன் மண்டேலா 1994 முதல் 1999 வரை தென்னாப்பிரிக்காவின் ஜனாதிபதியாக பணியாற்றினார். இவர், நாட்டின் முதல் பல இன தேர்தல்களில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட முதல் கறுப்பின ஜனாதிபதியாக ஆவார். 1993-ம் ஆண்டில் அப்போதைய ஜனாதிபதி பிரடெரிக் வில்லெம் டி கிளர்க்குடன் (Frederik Willem de Klerk) இணைந்து "நிறவெறி ஆட்சியை அமைதியான முறையில் முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதற்கும், ஒரு புதிய ஜனநாயக தென்னாப்பிரிக்காவிற்கான அடித்தளங்களை அமைத்ததற்காகவும்" அவருக்கு அமைதிக்கான நோபல் பரிசு வழங்கப்பட்டது.
1943-ம் ஆண்டு ஆப்பிரிக்க தேசிய காங்கிரசில் (African National Congress) மண்டேலா சேர்ந்தார். பின்னர் 1958-ல் தேசியக் கட்சியால் முறையாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட தென்னாப்பிரிக்காவில் இனப் பிரிவினைக் கொள்கையை எதிர்த்துப் போராடுவதில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். 1956 தேசத்துரோக விசாரணையிலும் அவர் மீது வழக்குத் தொடரப்பட்டது, ஆனால் விசாரணை வெற்றிபெறவில்லை.
இறுதியில், 1962-ம் ஆண்டு அரசாங்கத்தை கவிழ்க்க சதி செய்ததற்காக கைது செய்யப்பட்டு ஆயுள் தண்டனை விதிக்கப்பட்டார். அடுத்த 27 ஆண்டுகள் சிறையில் கழித்தார். இந்த காலகட்டத்தில், அவர் நிறவெறி எதிர்ப்பு இயக்கத்தில் எதிர்ப்பின் அடையாளமாக சர்வதேச அளவில் பிரபலமானார். நிறவெறிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க சர்வதேச அழுத்தம் அதிகரித்தபோது, தென்னாப்பிரிக்காவில் இனவெறி உள்நாட்டுப் போர் பற்றிய அச்சங்கள் மிகவும் அழுத்தமாக மாறியபோது, டி கிளர்க் (de Klerk) 1990-ல் மண்டேலாவை விடுவித்தார். அடுத்த நான்கு ஆண்டுகளில், இருவரும் நிறவெறிக்கு அமைதியான முடிவுக்கு பேச்சுவார்த்தை நடத்தினர்.
ஜோஸ் ராமோஸ் ஹோர்டா (பிறப்பு 1949)
ஜோஸ் ராமோஸ்-ஹோர்டா 2022 முதல் கிழக்கு திமோரின் (East Timor) ஜனாதிபதியாக இருந்து வருகிறார். முன்னதாக அவர் 2007 முதல் 2012 வரையும், 2006 முதல் 2007 வரை பிரதமர் பதவியையும் வகித்தார். 1996-ம் ஆண்டில் "கிழக்கு திமோரில் மோதலுக்கு நியாயமான மற்றும் அமைதியான தீர்வை நோக்கி" பணியாற்றியதற்காக கார்லோஸ் பிலிப் சிமெனெஸ் பெலோவுடன் (Carlos Filipe Ximenes Belo) இணைந்து அமைதிக்கான நோபல் பரிசை வென்றார்.
திமோர் தீவு ஆஸ்திரேலியாவின் வடக்கிலும், இந்தோனேசியாவின் சுலாவெசி தீவின் தென்கிழக்கிலும் அமைந்துள்ளது. காலனித்துவ நூற்றாண்டில், டச்சு மற்றும் போர்த்துகீசியர்கள் தீவை பாதியாக பிரித்தனர். 1949-ம் ஆண்டில் டச்சுக்காரர்கள் இந்தோனேசியாவின் சுதந்திரத்தை முறையாக அங்கீகரித்த பின்னர் தீவின் மேற்குப் பகுதி இந்தோனேசியாவுக்குச் சென்றது. 1975 வரை போர்த்துக்கேயர்கள் கிழக்கு திமோரை நிர்வகித்தனர். இருப்பினும், போர்த்துகீசிய ஆட்சியின் முடிவில், இந்தோனேசியா முழு தீவையும் ஆக்கிரமித்தது.
இவ்வாறு கிழக்கு திமோரை விடுவிக்க ஒரு எதிர்ப்பு இயக்கம் தொடங்கியது. அடுத்த 20 ஆண்டுகளுக்கு ஒரு மோதல் தொடர்ந்தது. ஜோஸ் ராமோஸ்-ஹோர்டா கிழக்கு திமோரின் சுதந்திரத்திற்காக உலகம் முழுவதும் சென்று மன்றாடிய எதிர்ப்பின் தலைவர்களில் ஒருவர் ஆவார். 1992-ம் ஆண்டில் அவர் ஒரு அமைதித் திட்டத்தை (peace plan) முன்வைத்தார். இது இறுதியில் கிழக்கு திமோரிலிருந்து இந்தோனேசியர்கள் வெளியேறுவதற்கும் அதன் மக்களின் சுயமாக முடிவெடுப்பதற்கும் அடித்தளமாக அமைந்தது. 2002-ம் ஆண்டில், திமோர்-லெஸ்டே (Timor-Leste) என்றும் அழைக்கப்படும் கிழக்கு திமோர் 21-ம் நூற்றாண்டின் முதல் புதிய இறையாண்மை கொண்ட நாடாக மாறியது.