இந்த பிரச்சனை குறித்து குடியரசுத் தலைவர் தனது கவலையை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இருப்பினும், அதிகரிப்புக்கு முக்கிய காரணங்கள் உள்ளன.
குடியரசுத் தலைவர் திரௌபதி முர்மு, அடிக்கடி நீதிமன்றங்களை ஒத்திவைக்கும் வழக்கத்தை நிறுத்த வேண்டும் என்று சமீபத்தில் கூறினார். செப்டம்பர் மாதம் புதுடெல்லியில் உச்ச நீதிமன்றத்தால் நடைபெற்ற மாவட்ட நீதித்துறையின் தேசிய மாநாட்டில் அவர் இதைப் பற்றி பேசினார். ஏழை மற்றும் கிராமப்புற மக்கள் நீதிமன்றங்களில் ஏற்படும் நீண்ட காலதாமதங்களின் காரணமாக அமைதியாக அநீதிக்கு ஆளாகின்றனர் என்று குடியரசுத் தலைவர் தனது கவலைகளை வெளிப்படுத்தினர்.
குடியரசுத் தலைவரின் கவலை நியாயமானது. இந்த பிரச்சனைகளை தீர்ப்பதற்கு தேவையான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.
ஆங்கிலேயர் ஆட்சியின் கீழும், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகும், உரிமையியல் நீதிமன்றங்கள் (civil courts) அனைத்து வகையான உரிமையியல் பிரச்சினைகளையும் உரிமையியல் நடைமுறைச் சட்டத்தைப் பின்பற்றி கையாண்டன. மற்றொன்று, குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் கீழ் குற்ற வழக்குகளைக் குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள் கையாளுகின்றன. இவை தவிர, உச்சநீதிமன்றம் மற்றும் உயர்நீதிமன்றங்கள் அரசியலமைப்பு தொடர்பான வழக்குகளில் அரசியலமைப்பு நீதிப்பேராணை மற்றும் மேல்முறையீட்டு அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். இந்த நீதிமன்றங்கள் இன்றும் செயல்படுகின்றன.
பின்னடைவுக்கான காரணங்கள்
உரிமையியல் நீதிமன்றங்களில் நிலுவையில் உள்ள வழக்குகளைக் குறைக்க, 42-வது அரசியலமைப்புத் திருத்தச் சட்டம் மூலம் நீதிமன்ற தீர்ப்பாயம் (tribunal system) 1976-ல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இந்த அமைப்பு சிறப்புப் பாடங்களைக் கையாளுகிறது. இதேபோல், குறிப்பிட்ட சிக்கல்களுக்கு சிறப்புச் சட்டங்கள் உருவாக்கப்பட்டன. மேலும், இந்தச் சட்டங்கள் பெரும்பாலும் வழக்குத் தீர்வுக்கான காலக்கெடுவை உருவாக்குகின்றன. சில நேரங்களில், கொல்கத்தாவில் பாலியல் வன்முறை செய்யப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்ட ஒரு பெண் மருத்துவரின் உயிரிழப்பு வருத்தத்தை ஏற்படுத்தியது போன்ற பொது கோபத்தை தணிக்க, வழக்குகள் விரைவாக தீர்க்கப்படுவதை உறுதி செய்ய சட்டங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன.
ஆனால், எந்த வழக்குகளும் சட்டத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட காலக்கெடுவுக்குள் முடிக்கப்படவில்லை. நீதிபதி-மக்கள் தொகை விகிதாச்சாரம் இதற்கு முக்கிய காரணமாகும். 2024-ஆம் ஆண்டில், மக்களவையில் சட்ட அமைச்சர் அளித்த பதிலில், ஒரு மில்லியன் மக்கள்தொகைக்கு 50 நீதிபதிகள் இருக்க வேண்டும் என்ற இந்திய சட்ட ஆணையத்தின் 120-வது அறிக்கையின் பரிந்துரைகளுக்கு எதிராக ஒரு மில்லியன் மக்கள்தொகைக்கு 21 நீதிபதிகளே உள்ளனர்.
இரண்டாவது பிரச்சனை, காலியாக உள்ள நீதிபதி பணியிடங்கள் விரைவாக நிரப்பப்படுவதில்லை. மூன்றாவது பிரச்சினை, ஒரு நீதிபதிக்கு இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட நீதிமன்றங்களுக்குப் பொறுப்பு வழங்கப்படுவது, பொதுக் கவலைகளைத் தீர்ப்பதற்காக விரைவாக உருவாக்கப்பட்ட சிறப்பு நீதிமன்றங்களால் வழக்குகளை கையாளமுடியவில்லை. நான்காவது பிரச்சினை, நீதித்துறையில் உள்ள சிக்கலைகளை முதலில் தீர்க்காமல் சட்டங்களை இயற்றுவது. ஐந்தாவது பிரச்சனை சாட்சிகளை நீதிமன்றத்திற்கு கொண்டு வருவதில் ஏற்படும் நீண்ட கால தாமதம்.
நீதிபதிகளின் எண்கள்
உயர்நீதிமன்றங்களில் நிலுவைத் தொகையைப் பொறுத்தவரை, டிசம்பர் 31, 2023 நிலவரப்படி அங்கீகரிக்கப்பட்ட நீதிபதிகளின் எண்ணிக்கை 1,114 ஆகும். மக்கள் தொகை மற்றும் தாக்கல் செய்யப்பட்ட வழக்குகளின் எண்ணிக்கையுடன் ஒப்பிடும்போது இந்த எண்ணிக்கை குறைவு. அக்டோபர் 30, 2024 நிலவரப்படி, 770 நீதிபதிகள் மட்டுமே உள்ளனர். 30% காலியிடங்கள் இன்னும் நிரப்பப்படாமல் உள்ளன. அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின்படி நீதிப்பேராணை (writ matters) விவகாரங்களைக் கையாள்வதுடன், உயர்நீதிமன்றங்களுக்கு பல பொறுப்புகள் உள்ளன. அவர்கள் மேல்முறையீடுகள், திருத்தங்கள், இடமாற்றங்கள், வழக்குகளை ரத்து செய்தல், ஜாமீன், அவமதிப்பு மற்றும் பிற இதர அதிகாரங்களைக் கையாள்கின்றனர்.
2021-ஆம் ஆண்டில், ஆறு சிறப்பு நீதிமன்றங்கள் மூடப்பட்டன. மேலும், அவற்றின் பொறுப்புகள் உயர் நீதிமன்றங்களுக்கு வழங்கப்பட்டன. இதனால் உயர் நீதிமன்றங்களில் வழக்குகள் அதிக அளவில் தேங்கியுள்ளன. சராசரியாக, ஒரு வழக்கை முடிப்பதற்கு ஆறு முதல் ஏழு ஆண்டுகள் தேவைப்படுகிறது.
உச்சநீதிமன்றம் 34 நீதிபதிகளுடன் செயல்பட்டுவருகிறது. உச்ச நீதிமன்றத்தில் நேரடியாக மேல்முறையீடு செய்ய அனுமதிக்கும் பல்வேறு சட்டங்கள் உள்ளன. இது எழுத்து மற்றும் மேல்முறையீட்டு அதிகாரங்களையும் கொண்டுள்ளது. பல முடிவுகள், குறிப்பாக வட இந்தியாவில் உள்ள உயர் நீதிமன்றங்களின் உத்தரவுகளுக்கு எதிரானவை, இந்த தீர்ப்புகள் அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின்படி பிரிவு 136-ன் கீழ் உச்சநீதிமன்றத்தில் சவால் செய்யப்படுகின்றன. இதனால் உச்சநீதிமன்றத்திலும் கணிசமான அளவு வழக்குகள் தேக்கமடைந்துள்ளன.
மாவட்ட நீதிமன்றங்கள் முதல் உச்சநீதிமன்றம் வரை அனைத்து நீதிபதிகளும், நிலுவையில் உள்ள ஏராளமான வழக்குகளை கையாள கூடுதல் நேரம் பணியாற்றி வருகின்றனர். உதாரணமாக, குற்றவியல் நீதிமன்றத்தில் நீதிபதி பல பொறுப்புகளைக் கொண்டிருக்கிறார் புதிய வழக்குகளை அறிந்துகொள்ள வேண்டும், விசாரணை நடத்த வேண்டும், தீர்ப்புகளை வழங்க வேண்டும், கைதுகள் (காவல் வைப்பு), தனிப்பட்ட புகார்கள், ஜாமீன்கள், மரண வாக்குமூலங்களை பதிவு செய்தல் மற்றும் பிற இதர பணிகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். அவருக்கு வேறு நீதிமன்றத்தின் கூடுதல் பொறுப்பு வழங்கப்பட்டால், அந்த நீதிமன்றத்தின் வேலையும் செய்ய வேண்டும். இதனால், ஒரே நாளில் கிட்டத்தட்ட 100 வழக்குகளை கையாள்வது நீதிபதிக்கு பெரும் மன உளைச்சலை ஏற்படுத்தும். இதனால், தீர்ப்புகளை எழுதும்போது அவரால் கவனம் செலுத்த முடியாமல் போகலாம், இது பிழைகளுக்கு வழிவகுக்கும். இது மேலும் தாமதத்திற்கு ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.
சில ஆலோசனைகள்
"மத்தியஸ்தம்" என்பது சர்ச்சைகளைத் ஒரு மாற்று வழிமுறையாகும். அங்கு இரு தரப்பினரும் தகராறுகளை இணக்கமாக தீர்க்க தங்கள் ஒப்புதலை வழங்க வேண்டும். ஆனால், நீதிமன்ற மன்றத்தில் ஒரு தரப்பு வழக்கு தொடர விரும்பினால், ஒவ்வொரு சட்டத்திற்கும் நீதிபதி எம். ஜகந்நாத ராவ் கமிட்டியின் பரிந்துரையைப் பின்பற்றுவது முக்கியம். இந்த குழு ஒவ்வொரு புதிய சட்டத்திற்கும் "நீதித்துறை தாக்க மதிப்பீட்டை" செய்ய பரிந்துரைத்தது.
ஒவ்வொரு மசோதாவும் ஒரு புதிய மசோதாவால் எழக்கூடிய கூடுதல் வழக்குகளின் செலவுகளை மதிப்பிட வேண்டும் என்றும், புதிய மசோதாவால் எழக்கூடிய குடிமை மற்றும் கிரிமினல் வழக்குகளின் எண்ணிக்கை, தேவைப்படும் நீதிமன்றங்கள், நீதிபதிகள் மற்றும் பணியாளர்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் உள்கட்டமைப்பு ஆகியவற்றைக் குறிப்பிட வேண்டும் என்றும் குழு பரிந்துரைத்தது. 2005-ஆண்டு நடைபெற்ற சேலம் வழக்கறிஞர் சங்கம் (II) VS இந்திய ஒன்றியம் வழக்கில் உச்சநீதிமன்றமே குழுவின் அறிக்கையைப் பாராட்டியது. இது தவிர, மாவட்ட நீதித்துறையில் உள்ள காலியிடங்களை நிரப்புவதற்கான செயல்முறையை ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பே தொடங்க உயர்நீதிமன்றமும் சம்பந்தப்பட்ட மாநில அரசும் ஒத்துழைக்க வேண்டும். ஒரு நீதிபதிக்கு கூடுதல் பொறுப்பு எதுவும் வழங்கக்கூடாது. அவ்வாறு செய்தால் அவர் தனது நீதிமன்றத்தில் உள்ள வழக்குகளில் கவனம் செலுத்த முடியும்.
பக்லேகர் ஆகாஷ் குமார் தெலுங்கானா உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்கறிஞராக உள்ளார்