முக்கிய அம்சங்கள்:
பேச்சு சுதந்திர அமைப்புகள் முக்கியமாக நம்பிக்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. அவை அரசாங்கத்தின் அதிகாரத்தை முழுமையாக நம்பாத மக்களைச் சார்ந்துள்ளது. கடந்த காலத்தில், தகவல்களைத் தடுப்பதன் மூலம் அரசாங்கம் விரும்புவதை மக்களை நம்ப வைக்க முடியும் என்று தணிக்கையாளர்கள் ஒருபோதும் உண்மையிலேயே நம்பியது இல்லை.
தணிக்கை என்பது மற்றவர்களைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சிப்பதாகும். பேச்சு சுதந்திரத்திற்கான வலுவான ஆதரவு உண்மை, ஜனநாயகம் அல்லது முன்னேற்றம் பற்றியது மட்டுமல்ல. இது மிகவும் அடிப்படையான ஒன்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது: நாம் என்ன நினைக்கிறோம் அல்லது சொல்கிறோம் என்பதைக் கட்டுப்படுத்த யாருக்கும் அதிகாரம் இருக்கக்கூடாது. நான் என்ன நினைக்கலாம் அல்லது சொல்லலாம் என்பதைத் தீர்மானிக்கும் உரிமையை யாருக்கு யார் கொடுத்தது?
நம்பிக்கை இருக்கும்போது மட்டுமே பேச்சு சுதந்திரத்தை அனுமதிக்கும் ஒரு அமைப்பு செயல்படும். மற்றவர்கள் எளிதில் தூண்டப்படவோ, தவறாக வழிநடத்தப்படவோ அல்லது செல்வாக்கு செலுத்தப்படவோ மாட்டார்கள் என்று மக்கள் நம்ப வேண்டும்.
சிலர் இது மிகவும் இலட்சியவாதம் என்று கூறலாம். சில வகையான பேச்சு மற்றும் வெளிப்பாடுகள் தீங்கு விளைவிக்கும். சில வகைகள் மற்றவர்களை காயப்படுத்துவதற்காகவே உள்ளன. வன்முறையை ஊக்குவிப்பதற்கும் வெறுப்பைப் பரப்புவதற்கும் எதிரான சட்டங்களால் இந்த தீங்கு விளைவிக்கும் செயல்களில் பலமுறை ஏற்கனவே தடைசெய்யப்பட்டுள்ளன.
நாம் இப்போது தொடர்பு கொள்ளும் விதம், உண்மை மற்றும் புரிதலைவிட சந்தேகமும் வெறுப்பும் வேகமாகப் பரவ அனுமதிக்கிறது. இது பேச்சு சுதந்திரத்திற்கு ஒரு சிக்கலை உருவாக்கியுள்ளது. ஆனால் உண்மையான பிரச்சனை என்னவென்றால், மக்கள் ஒருவரையொருவர் நம்புவதில்லை. புதிய சட்டங்களை இயற்றுவதன் மூலம் இதை சரிசெய்ய முடியாது. ஒவ்வொரு முறையும் ஏதாவது சட்டத்தால் தடை செய்யப்படும்போது, அரசாங்கம் உங்களையும் என்னையும் போன்றவர்களை நம்பவில்லை என்பதையும் இது காட்டுகிறது. சோகமான விஷயம் என்னவென்றால், மக்களிடையே நம்பிக்கையை வளர்ப்பது, நம்மை நாமே சிந்திக்க முடியாத குழந்தைகளைப் போல நடத்துவதை விட கடினமானதாகக் கருதப்படுகிறது.
உங்களுக்குத் தெரியுமா?
இந்திய அரசியலமைப்பை எழுதும் போது, நவீன இந்தியாவின் தலைவர்கள் அமெரிக்க மற்றும் பிரிட்டிஷ் அரசியலமைப்புகளால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டனர். அரசியலமைப்பு சபையின் பல உறுப்பினர்கள், பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ அரசாங்கம் கடுமையான தேசத்துரோக எதிர்ப்புச் சட்டங்களைப் பயன்படுத்தி சுதந்திர இயக்கத்தைத் தடுக்க முயன்றதை நினைவு கூர்ந்தனர். இதன் காரணமாக, அரசியலமைப்பு சுதந்திரமான பேச்சுரிமையைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை.
எனவே, இந்திய அரசியலமைப்பின் பிரிவு 19 (1)(a) அனைத்து குடிமக்களுக்கும் சுதந்திரமாகப் பேசவும் தங்கள் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தவும் உரிமையை வழங்குகிறது. இந்த உரிமையைச் சேர்ப்பதில் பெரும்பாலான மக்கள் உடன்பட்டாலும், அது ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட 16 மாதங்களுக்குப் பிறகு, உண்மையில் மாற்றப்பட்ட அரசியலமைப்பின் முதல் பகுதியாகும்.
இந்திய அரசியலமைப்பின் முதல் திருத்தம் இன்னும் மிகவும் வலுவாக விவாதிக்கப்பட்ட மாற்றங்களில் ஒன்றாகும். இது 16 நாட்கள் விவாதிக்கப்பட்டது. பிரதமர் நேரு மே 16, 1951 அன்று இந்தத் திருத்தத்தை அறிமுகப்படுத்தினார், "நாங்கள் உருவாக்கிய இந்த மகத்தான அரசியலமைப்பு பின்னர் வழக்கறிஞர்களால் கையகப்படுத்தப்பட்டு தவறாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்பதை எப்படியோ கண்டறிந்துள்ளோம்" என்று சத்தமாகக் கூறினார்.