"மோடி ஆட்சியின் முந்தைய அனைத்து பட்ஜெட்டுகளும் ஒரு சில உள்நாட்டு நிறுவனங்களையும் சர்வதேச நிதி மூலதனத்தையும் வளர வைத்துள்ளன. மேலும், அனைத்து வகையான உழைக்கும் மக்களையும் பிழிந்துள்ளன" என்று சிபிஐ(CPI(M)) தலைவர் அசோக் தவாலே கூறுகிறார்.
பிரதமர் நரேந்திர மோடி தலைமையிலான அரசாங்கத்தின் முந்தைய பத்து பட்ஜெட்டுகளைக் கருத்தில் கொண்டு, வரவிருக்கும் 2025 (பதினொன்றாவது) ஒன்றிய பட்ஜெட்டிலிருந்து இந்திய உழவர்கள் மற்றும் வேளாண் தொழிலாளர்கள் எதிர்பார்க்கக் கூடிய காரணங்கள் குறைவாகவே உள்ளன. மாறாக, தவறாக வழிநடத்தும் வாக்குறுதிகளுக்குப் பின்னால் மறைந்திருக்கும் தீங்கு விளைவிக்கும் கொள்கைகளை அவர்கள் எதிர்கொள்ள நேரிடும்.
மோசமான பதிவு
வெளிப்படையாகச் சொன்னால், மோடி ஆட்சியின் முந்தைய அனைத்து பட்ஜெட்டுகளும் ஒரு சில உள்நாட்டு நிறுவனங்களையும் சர்வதேச நிதி மூலதனத்தையும் வளர வைத்துள்ளன. மேலும், உழைக்கும் மக்களின் அனைத்து பிரிவுகளையும், குறிப்பாக உழவர்கள் மற்றும் வேளாண் தொழிலாளர்களையும் பிழிந்துள்ளன என்பது இப்போது தெளிவாகத் தெரிகிறது.
ஒன்றிய பட்ஜெட் 2025 : நிதியமைச்சர் நிர்மலா சீதாராமன் தொடர்ந்து 8வது முறையாக வரலாற்றை உருவாக்க இலக்கு வைத்துள்ளார்.
ஆக்கிரமிப்பு மிக்க டொனால்ட் டிரம்ப் அமெரிக்க அதிபராக பொறுப்பேற்றிருப்பது, விவசாயம் உட்பட இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் அனைத்துத் துறைகளிலும் ஏகாதிபத்திய அழுத்தங்களை மேலும் அதிகரிக்கும்.
ஜூலை 2024-ல் நடந்த கடைசி மத்திய பட்ஜெட்டில் உணவு மானியம் ₹7,082 கோடியும், உர மானியம் ₹24,894 கோடியும் குறைக்கப்பட்டது. மகாத்மா காந்தி தேசிய ஊரக வேலைவாய்ப்பு உத்தரவாதச் சட்டத்தின் (Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act (MGNREGA)) ஒதுக்கீட்டின் ₹86,000 கோடி, முந்தைய ஆண்டில் உண்மையில் செலவிடப்பட்ட தொகையை விடக் குறைவாகும். விவசாயம் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய துறைகளுக்கான ஒட்டுமொத்த ஒதுக்கீடு 2019ஆம் ஆண்டில் 5.44%-ல் இருந்து 2024ஆம் ஆண்டில் 3.15% ஆகக் குறைந்துள்ளது.
மோடி ஆட்சியின் எட்டு ஆண்டுகளில், 2015 மற்றும் 2022ஆம் ஆண்டுக்கு இடையில் 1,00,474 உழவர்கள் மற்றும் வேளாண் தொழிலாளர்கள் தற்கொலை செய்து கொண்டதாக தேசிய குற்ற ஆவணக் காப்பகத்தின் (National Crime Records Bureau’s (NCRB)) தரவுகள் நமக்குத் தெரிவித்த போதிலும், இந்த அனைத்து பேரழிவு நடவடிக்கைகளும் எடுக்கப்படுகின்றன. இதேபோல், உலகளாவிய பசி குறியீடு (Global Hunger Index) 2024, இந்தியா 127 நாடுகளில் 105வது இடத்தில் உள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்த புள்ளிவிவரங்கள் இந்தியாவின் விவசாய நெருக்கடியின் அப்பட்டமான மற்றும் சோகமான அறிகுறியாகும்.
இரண்டு பெருநிறுவன சார்பு ஆபத்துகள்
2025 பட்ஜெட்டுக்கு ஒரு அச்சுறுத்தும் விதமாக, நவம்பர் 25, 2024 அன்று மோடி ஆட்சி "வேளாண் சந்தைப்படுத்தல் தொடர்பான தேசிய கொள்கை கட்டமைப்பு (“National Policy Framework on Agricultural Marketing (NPFAM)”)" வரைவை வெளியிட்டது. அரசாங்கம் ரத்து செய்ய வேண்டிய மூன்று விவசாயச் சட்டங்களிலிருந்து சில பெருநிறுவன சார்பு விதிகளை ரகசியமாக மீண்டும் கொண்டுவர NPFAM முயற்சிக்கிறது. 2020-21 ஆம் ஆண்டில் சம்யுக்த கிசான் மோர்ச்சா (Samyukta Kisan Morcha (SKM)) தலைமையிலான உழவர்கள் நடத்திய ஒரு வருட போராட்டத்திற்குப் பிறகு இந்த சட்டங்கள் நீக்கப்பட்டன. டிசம்பர் மற்றும் ஜனவரி மாதங்களில் உழவர்கள் ஏற்கனவே நாடு முழுவதும் பெரிய போராட்டங்களை நடத்தியுள்ளனர். அவர்களின் முக்கிய கோரிக்கை NPFAM-ஐ உடனடியாக திரும்பப் பெறுவதாகும்.
2025 மத்திய பட்ஜெட் : எப்போது, எங்கு பார்க்க வேண்டும்
ஒன்றிய அரசு ஏப்ரல் 2025 முதல் வெறுக்கப்படும் நான்கு தொழிலாளர் சட்டங்களை அறிவித்து செயல்படுத்த முடிவு செய்துள்ளது. கோவிட்-19 தொற்றுநோயைப் பயன்படுத்தி, இந்த தொழிலாளர் எதிர்ப்பு மற்றும் பெருநிறுவன சார்பு தொழிலாளர் சட்டங்கள் மூன்று பண்ணை சட்டங்களுக்குப் பிறகு செப்டம்பர் 2020ஆம் ஆண்டில் பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டன. இருப்பினும், தொழிலாள வர்க்கத்தின் கடுமையான எதிர்ப்பு காரணமாக, கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக அவற்றை செயல்படுத்த முடியவில்லை. தொழிலாளர் சட்டங்களை அமல்படுத்துவதற்கு எதிராக மத்திய தொழிற்சங்கங்கள் (Central Trade Unions (CTU)) அழைப்பு விடுத்த பொது வேலைநிறுத்தம் உட்பட ஒரு பெரிய போராட்டம் நடைபெறுகிறது. விவசாய சட்டங்களைப் போலவே, அவையும் ரத்து செய்யப்பட வேண்டும்.
குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை மற்றும் கடன் தள்ளுபடிக்கான கோரிக்கை
நாட்டில் உழவர்களுக்கு இன்று முதல் மற்றும் மிக முக்கியமான பிரச்சினை C2+50% என்ற விகிதத்தில் சட்டப்பூர்வ குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை (MSP) ஆகும். இது 2006ஆம் ஆண்டில் டாக்டர் எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் தலைமையிலான தேசிய உழவர்கள் ஆணையத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட விரிவான உற்பத்தி செலவைவிட ஒன்றரை மடங்கு அதிகம். இந்த பரிந்துரையை மீறுவது கடன், விவசாய தற்கொலைகள் மற்றும் துயரமான நில விற்பனைக்கான முக்கிய காரணங்களில் ஒன்றாகும். பெரும்பாலான உழவர்களுக்கு குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை எதுவும் கிடைப்பதில்லை. மேலும், அவர்கள் இரக்கமின்றி அவர்களை ஏமாற்றும் தனியார் வர்த்தகர்களின் தயவில் உள்ளனர். அவர்களால் தங்கள் உற்பத்தி செலவுகளை கூட மீட்டெடுக்க முடியாது. குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை என்பது 2014 ஆம் ஆண்டில் நரேந்திர மோடியின் தேர்தல் அறிக்கையில் அளித்த வாக்குறுதியாகும். இப்போது, அவர்கள் இது குறித்து ஒரு கடுமையான மௌனம் காக்கின்றனர். ஆனால், அது செய்யப்படாவிட்டால், விவசாய நெருக்கடியைத் தீர்க்கத் தொடங்குவதுகூட சாத்தியமற்றதாகிவிடும். இதை செயல்படுத்த அவர்கள் பட்ஜெட்டில் ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டியிருக்கும்.
உழவர்கள் மீண்டும் ஏன் போராட்டம் நடத்துகிறார்கள்?
இரண்டாவது பிரச்சினை உற்பத்தி செலவு அதிகரித்து வருவது. அனைத்து விவசாய உள்ளீடுகளின் விலைகளும் வேகமாக அதிகரித்து வருகின்றன. இந்த ஆண்டு பட்ஜெட்டில் உழவர்கள் கோருவது என்னவென்றால், அரசாங்கம் உரங்கள், விதைகள், பூச்சிக்கொல்லிகள், டீசல், தண்ணீர் மற்றும் மின்சாரம் ஆகியவற்றின் விலைகளைக் குறைக்க வேண்டும். உழவர்களுக்கு C2+50%-ல் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை வழங்கப்பட வேண்டுமானால், உற்பத்திச் செலவைக் கணிசமாகக் குறைக்க வேண்டும்.
தற்போது இந்த உள்ளீடுகளின் முக்கிய உற்பத்தியாளர்களாக இருக்கும் பெருநிறுவனங்கள் மீது பட்ஜெட் மூலம் கடுமையான கட்டுப்பாடுகளை விதிப்பதன் மூலம் அரசாங்கம் இந்த விலைகளைக் குறைக்க முடியும். முன்னதாக, இந்த உள்ளீடுகளில் பெரும்பாலானவை பொதுத்துறையால் உற்பத்தி செய்யப்பட்டன. உரங்கள், விதைகள் மற்றும் பூச்சிக்கொல்லிகள் உற்பத்தியில் பொதுத்துறை நிறுவனங்களை பட்ஜெட் ஆதரிக்க வேண்டும். இந்த அரசாங்கம் சுயசார்பு பற்றிப் பேசுகிறது. ஆனால், சுயசார்பை மேம்படுத்த எதுவும் செய்யவில்லை. உரங்களின் விஷயத்தில் இது தெளிவாகத் தெரிகிறது. பட்ஜெட்டில் உள்ளீடுகளுக்கான மானியங்கள் மற்றும் விவசாயம் மற்றும் அதைச் சார்ந்த துறைகளுக்கான செலவினங்களை கடுமையாக அதிகரிக்க வேண்டும்.
இந்த பட்ஜெட்டின் மூன்றாவது கோரிக்கை, அனைத்து ஏழை மற்றும் நடுத்தர உழவர்கள் மற்றும் விவசாயத் தொழிலாளர்களுக்கும் மத்திய அரசு ஒரு முறை முழுமையான கடன் தள்ளுபடி செய்வதாகும். இது செய்யப்படாவிட்டால், விவசாய தற்கொலைகள் மற்றும் நிலம் அந்நியப்படுத்தப்படுவதைத் தடுக்க முடியாது. 1990 மற்றும் 2008ஆம் ஆண்டுகளில் மத்திய அரசால் பகுதி கடன் தள்ளுபடிகள் வழங்கப்பட்டன. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் மோடி ஆட்சி தனது நெருங்கிய நிறுவன நண்பர்களின் ₹14.46 லட்சம் கோடி மதிப்புள்ள கடன்களை தள்ளுபடி செய்துள்ளது. ஆனால், விவசாய தற்கொலைகள் அதிகரித்து வரும் போதிலும், விவசாயக் கடன்களில் ஒரு பைசா கூட தள்ளுபடி செய்யப்படவில்லை.
ஏழை மற்றும் நடுத்தர உழவர்கள் மற்றும் விவசாயத் தொழிலாளர்களுக்கு எதிராக பெரிதும் சாய்ந்திருக்கும் நவ-தாராளவாத (neo-liberal) காலத்தின் பெருநிறுவன ஆதரவு கடன் கொள்கையை தீவிரமாக மாற்றியமைக்க வேண்டும். உழவர்கள் கந்து வட்டிக்கு பணம் செலுத்தும் தனியார் கடன் வழங்குபவர்களைச் சார்ந்திருப்பதை அகற்றுவதற்கான ஒரே வழி அதுதான். கடன் தள்ளுபடி, உற்பத்திச் செலவைக் குறைத்தல் மற்றும் C2+50% என்ற விகிதத்தில் MSPயை உறுதி செய்தல் ஆகியவை ஒன்றாகச் செய்யப்பட வேண்டும். அவ்வாறு செய்தால், விவசாயத் துறையில் உள்ள நெருக்கடியின் பெரும்பகுதியைச் சமாளிக்க முடியும்.
பயிர் காப்பீடு, நீர்ப்பாசனம், மின்சாரம்
காலநிலை மாற்றத்தின் பின்னணியில் நான்காவது பிரச்சினை பொருத்தமானது. வழக்கமான வறட்சி, வெள்ளம், பருவகாலமற்ற மழை மற்றும் ஆலங்கட்டி மழை ஆகியவற்றின் வெளிச்சத்தில், திவாலான பிரதான் மந்திரி ஃபசல் பீமா யோஜனா (Pradhan Mantri Fasal Bima Yojana (PMFBY)) இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு விரிவான பயிர் காப்பீட்டுத் திட்டம் இருக்க வேண்டும். இதை பல மாநிலங்கள் இதிலிருந்து விலகிவிட்டன. சில மாநிலங்கள் தங்கள் சொந்த திட்டங்களைத் தொடங்கியுள்ளன. ஏனெனில் PMFBY விவசாயிகளின் நலன்களுக்காக அல்ல. இவை காப்பீட்டு நிறுவனங்களின் நலன்களுக்காகவே செயல்படுகிறது. மேலும், உழவர்களுக்கு உதவும் ஒரு விரிவான காப்பீட்டுத் திட்டத்திற்கு பட்ஜெட் ஒதுக்கீடு செய்யப்பட வேண்டும்.
ஐந்தாவது அம்சம் நீர்ப்பாசனம் மற்றும் மின்சாரம் பற்றிய கேள்வி. கடந்த பத்தாண்டுகளில் நீர்ப்பாசனம் மற்றும் மின்சாரத்தில் பொதுத்துறை முதலீடு கடுமையாகக் குறைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தத் துறைகள் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு ஒப்படைக்கப்படுகின்றன. எனவே, நீர் மற்றும் மின்சாரத்திற்கான செலவு அதிகரித்து வருகிறது. அணைகள் மற்றும் கால்வாய்கள் கட்டுவதில் ஒரு அரசாங்கம் செய்யக்கூடிய பணத்தை தனியார் துறை முதலீடு செய்ய முடியாது. எடுத்துக்காட்டாக, அணைகள் மற்றும் கால்வாய்கள் கட்டுதல் தொடர்பான கேள்வியை மத்திய அரசு தீர்க்க வேண்டும். நாடு முழுவதும் பல நீர்ப்பாசனத் திட்டங்கள் முழுமையடையவில்லை. அவை நிறைவடைந்தால், ஒரு பெரிய பகுதி நிலம் பாசனத்தின் கீழ் வரும். எனவே, இந்த நீர்ப்பாசனத் திட்டங்களை முடிக்க பட்ஜெட்டில் ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட வேண்டும்.
மின்சாரத் துறையிலும், பொது முதலீடு இல்லாமல், நிலையான மற்றும் மலிவான மின்சார விநியோகத்தை உறுதி செய்வது கடினமாக இருக்கும். மின்சார உற்பத்தி இப்போது பெரும்பாலும் அதானி, அம்பானி, டாடா போன்ற ஏகபோக நிறுவனங்களின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது. ஸ்மார்ட் மீட்டர்கள் கிராமப்புற மற்றும் நகர்ப்புற என அனைத்து நுகர்வோருக்கும் பேரழிவை ஏற்படுத்தப் போகின்றன. மின்சாரத்தை தனியார்மயமாக்குவதை எதிர்த்து தொழிலாள வர்க்கப் போராட்டங்கள் நடந்து வருகின்றன.
MGNREGA மற்றும் நிலப் பிரச்சினைகள்
ஆறாவது பிரச்சினை MGNREGA விரிவாக்கம் பற்றியது. மோடி அரசு ஆட்சிக்கு வந்ததிலிருந்து, அது MGNREGA நிதியைப் பஞ்சத்தில் ஆழ்த்த முயற்சித்து வருகிறது. கட்டாய 100 நாட்களுக்குப் பதிலாக, வருடத்திற்கு சராசரி வேலை நாட்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 45 ஆகக் குறைந்துள்ளது. அரசாங்கம் MGNREGA கூலியை ₹600 ஆகவும், வேலை நாட்களின் எண்ணிக்கையை குறைந்தது 200 ஆகவும் அதிகரிக்க வேண்டும். இது கிராமப்புற மற்றும் விவசாயத் தொழிலாளர்களுக்கு ஒரு உயிர்நாடியாகும், இது அவர்களின் வாங்கும் சக்தியை அதிகரிக்க உதவும்.
ஏழாவது அம்சம், மிக முக்கியமானது, நிலம் பற்றிய கேள்வி. பாஜக அரசு நடைமுறையில் 'உழுபவனுக்கே நிலம்' என்ற முழக்கத்தை 'பெருநிறுவனங்களுக்கே நிலம்' (‘Land to the Tiller’ to ‘Land to the Corporates’) என்று மாற்றியுள்ளது. நிலம் கையகப்படுத்துதல் சட்டம் (Land Acquisition Act), 2013-ஐ முற்றிலுமாக மீறும் வகையில், பெருநிறுவனங்கள் விவசாய நிலங்களை பெருமளவில் கையகப்படுத்துகின்றன. பழங்குடியின நிலங்கள் அரசாங்கத்தால் கையகப்படுத்தப்பட்டு, எந்த இழப்பீடும் வழங்காமல் சுரங்கம் மற்றும் தொழில்துறைக்காக பெருநிறுவனங்களுக்கு வழங்கப்படுகின்றன. பொது நோக்கங்களுக்காக கண்டிப்பாக தேவைப்படும்போது மட்டுமே நிலம் கையகப்படுத்தப்பட வேண்டும், அதுவும் கண்டிப்பாக 2013 சட்டத்தின் கீழ். தீவிர நில சீர்திருத்தங்கள் தொடங்கப்பட்டு முடிக்கப்பட வேண்டும். வன உரிமைகள் சட்டம் (Forest Rights Act (FRA)) கடுமையாக செயல்படுத்தப்பட வேண்டும். மேலும், வன நிலம் தலைமுறை தலைமுறையாக பயிரிட்டு வரும் பழங்குடியினரின் பெயர்களில் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டும். பெண்களுக்கு நிலம் மற்றும் சொத்து உரிமையில் சம பங்கு வழங்கப்பட வேண்டும். கூட்டுறவு மற்றும் கூட்டு உற்பத்தி முறைகள் போன்ற கூட்டு உற்பத்தி முறைகள் தீவிரமாக ஆராயப்பட வேண்டும்.
வளங்கள் எங்கிருந்து வரும்?
எப்போதும் இதற்கெல்லாம் வளங்கள் எங்கிருந்து வரும்? எனும் கேள்வி கேட்கப்படுகிறது. ஒன்றிய அரசு தொடர்ந்து மறுத்து வரும் செல்வ வரி மற்றும் பரம்பரை வரியை விதிக்க வேண்டும். ஃபோர்ப்ஸ் பில்லியனர்கள் பட்டியலின்படி, இந்தியாவில் பில்லியனர்களின் எண்ணிக்கை 2014ஆம் ஆண்டில் 109-ல் இருந்து 2025ஆம் ஆண்டில் 200 ஆக அதிகரித்துள்ளது. அவர்களின் ஒருங்கிணைந்த செல்வம் இப்போது 1.1 டிரில்லியன் டாலர்கள். "பணக்காரர்களின் உயிர்வாழ்வு" (“Survival of the Richest”) என்று பெயரிடப்பட்ட இந்தியாவில் சமத்துவமின்மை குறித்த ஆக்ஸ்பாம் அறிக்கை, பணக்கார இந்தியர்களில் ஒரு சதவீதம் பேர் நாட்டின் செல்வத்தில் 40.1% வைத்திருக்கிறார்கள். அதே நேரத்தில் கீழ்மட்ட 50% மக்கள் 3% மட்டுமே வைத்திருக்கிறார்கள் என்று கூறுகிறது. இந்தியா இன்று உலகின் மிகவும் சமத்துவமற்ற சமூகங்களில் ஒன்றாக மாறிவிட்டது.
அரசாங்கம் பெருநிறுவன வரியை வெகுவாகக் குறைத்துள்ளது. இதைத் திரும்பப் பெற வேண்டும். இந்தியா மிகக் குறைந்த நிறுவன வரி விகிதங்களைக் கொண்ட நாடுகளில் ஒன்றாகும். ஒவ்வொரு ஆண்டும், பெருநிறுவன வரிகளைக் குறைப்பதன் காரணமாக நாடு ₹1.45 லட்சம் கோடியை இழந்து வருகிறது. ஒரு அதிர்ச்சியூட்டும் முன்னேற்றத்தில், 2024-25 பட்ஜெட்டில் ஒன்றிய அரசு இப்போது பெருநிறுவன வரியை விட (26.5%) வருமான வரியிலிருந்து (30.9%) அதிக வருவாயைப் பெறுகிறது. நடுத்தர வர்க்கத்தினருக்கு நிவாரணம் வழங்குவதற்கும், பணக்காரர்களை அதிகமாகச் செலுத்துவதற்கும் பதிலாக, அது அனைத்து வருமான வரியையும் குறைத்து வருகிறது. அடிப்படையில், நேரடி வரிகளை அதிகரிக்க வேண்டும் மற்றும் மறைமுக வரிகளைக் குறைக்க வேண்டும். கடுமையான முறைகள் மூலம் வரி ஏய்ப்பு நிறுத்தப்பட வேண்டும்.
முந்தைய பட்ஜெட்டுகளுடன் ஒப்பிடும்போது, அரசாங்கம் பெரிய மற்றும் முழுமையான மாற்றங்களைச் செய்ய வேண்டும் என்று உழவர்கள் விரும்புகிறார்கள். இது ஒரு கடினமான கோரிக்கை. இருப்பினும், இந்த மாற்றங்கள் செய்யப்படாவிட்டால், வேளாண் நெருக்கடி மற்றும் உழவர்கள் போராட்டங்கள் தொடரும். இறுதியில், நிலைமை கட்டுப்பாட்டை மீறக்கூடும்.
அசோக் தவாலே சிபிஐ(CPI(M)) பொலிட் பீரோ (Polit Bureau) உறுப்பினர் மற்றும் அகில இந்திய கிசான் சபாவின் தேசியத் தலைவர்.