இந்த இலக்கை அடைய கணிசமான மூலதன முதலீடுகள் தேவை. எதிர்கால முதலீடுகளைத் திட்டமிடுவதற்கு நிறுவனங்களுக்கு நம்பிக்கையை ஊட்டுவதற்கு ஒரு தெளிவான செயல் திட்ட வரைவு மற்றும் அரசாங்கத்தின் உறுதியான அர்ப்பணிப்பு அவசியம்.
2025-2026 ஒன்றிய பட்ஜெட்டில் அணுசக்தி தொடர்பான பல குறிப்பிடத்தக்க அறிவிப்புகள் புரட்சியை ஏற்படுத்தலாம். 2047ஆம் ஆண்டுக்குள் 100 ஜிகாவாட் அணுசக்தியைப் பெறுவது என்பது ஒரு துணிச்சலான ஆனால் சரியான நேரத்தில் எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கையாகும். இருப்பினும், இந்த அறிவிப்புகள் எவ்வளவு திறமையாக செயல்படுகின்றன என்பதைப் பொறுத்தது.
2024ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவின் நிறுவப்பட்ட அணுசக்தி திறன் 8,180 மெகாவாட்டாக இருந்தது. மேலும், 15,300 மெகாவாட் கட்டுமானத்தில் உள்ளது. எவ்வாறாயினும், 2032ஆம் ஆண்டில் மொத்த அணுசக்தி திறன் 23,480 மெகாவாட்களை மட்டுமே எட்டும் என்று கணிப்புகள் குறிப்பிடுகின்றன. 2047ஆம் ஆண்டளவில் 100 ஜிகாவாட் என்ற லட்சிய இலக்கை அடைய, அடுத்த இருபது ஆண்டுக்குள் இந்தியா 100 உள்நாட்டு 700 மெகாவாட் உலைகளை உருவாக்க வேண்டும். இது குறிப்பிடத்தக்க பொருளாதார மற்றும் தளவாட சவால்களை முன்வைக்கிறது. இந்தத் திட்டங்களின் சாத்தியத்தை மேம்படுத்த புதுமையான மற்றும் ஆக்கப்பூர்வமான தீர்வுகள் தேவைப்படுகின்றன.
100 ஜிகாவாட் இலக்கை அடைய, அதிகத் திறன் கொண்ட அணுஉலைகள் கிடைப்பதை அதிகரிப்பதற்கு இந்தியா முன்னுரிமை அளிக்க வேண்டும். தற்போதைய 700 மெகாவாட் உலை வடிவமைப்பை 900 மெகாவாட்டாக உயர்த்துவதற்கான ஆராய்ச்சியை விரைவுபடுத்துவதன் மூலமும், பொருளாதார அளவிற்கான வடிவமைப்புகளை தரப்படுத்துவதன் மூலமும் இதைச் செய்யலாம். அதிக திறன் கொண்ட அணுஉலைகளை வழங்கும் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களையும் இந்தியா வரவேற்க வேண்டும். தற்போது, கூடங்குளம் ஆலை 1000 மெகாவாட் ரஷ்ய உலைகளில் இயங்குகிறது. ஆனால், பிரெஞ்சு EPR (1650 MW) மற்றும் அமெரிக்கன் AP1000 (1000 MW) உலைகளுக்கான திட்டங்கள் முதன்மையாக அணுசக்தி பொறுப்புச் சட்டம் தொடர்பான கவலைகளால் முடங்கியுள்ளன. பட்ஜெட்டில் அறிவிக்கப்பட்டுள்ள இந்த சட்டத்தை திருத்துவது, இந்திய அணுமின் நிலையங்களுக்கு அணு உலைகளை வழங்க வெளிநாட்டு நிறுவனங்களுக்கு நம்பிக்கையை ஏற்படுத்த உதவும்.
தற்போது, இந்தியாவில் அணு உலைகளை உருவாக்கும் ஒரே அமைப்பாக இந்திய அரசுக்கு சொந்தமான அணுசக்திக் கழகம் (Nuclear Power Corporation of India Limited (NPCIL)) உள்ளது. அரசு கடந்த ஆண்டு NPCIL-ஐ மற்ற அரசு நிறுவனங்களுடன் இணைந்து அணுமின் நிலையங்களை உருவாக்க அனுமதித்திருந்தாலும், போட்டியை வளர்க்கவும், கிடைக்கும் நிதியை அதிகரிக்கவும் தனியார் துறையை கொண்டு வர வேண்டும். இந்தியாவில் உள்ள தனியார் நிறுவனங்கள் அணுசக்தி துறையில் அனுபவம் பெற்றுள்ளன. இந்தியாவின் பல செயல்பாட்டு அணுமின் நிலையங்களை ஒப்பந்தக்காரர்கள் மற்றும் துணை ஒப்பந்தக்காரர்களாக நிர்மாணிப்பதில் பங்களித்துள்ளன.
அணுசக்தி திட்டங்களுக்கான நிதியை அதிகரிக்க தனியார் தொழில்துறை ஈடுபாடு அவசியம். தற்போது, இந்த திட்டங்கள் அரசாங்க கடன்கள் மற்றும் மானியங்களை நம்பியுள்ளன. 10 IPHWR-700 அணு உலைகளை பிளீட் முறையில் கட்டுவதற்கு சுமார் ரூ.1.05 லட்சம் கோடி செலவாகும் என்று மதிப்பீடுகள் காட்டுகின்றன. அடுத்த 20 ஆண்டுகளில் கூடுதலாக 75 GW அணுசக்தியை உற்பத்தி செய்யும் அணு உலைகளை கட்டுவதற்கு பொருளாதாரம் பெரிய வளர்ச்சி அளவில் இருந்தாலும்கூட ரூ.35 லட்சம் கோடிக்கு மேல் செலவாகும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது,.
அரசாங்கம் பட்ஜெட் ஆதரவை முக்கியமாக நம்பியிருப்பது தாமதங்களை ஏற்படுத்தக்கூடும். தனியார் துறையை ஈடுபடுத்துவது வளங்களை மிகவும் திறமையாக ஒதுக்கவும் கட்டுமானத்தை விரைவுபடுத்தவும் உதவும். வளர்ச்சி மற்றும் புதுமைகளை ஊக்குவிப்பதன் மூலம் ஸ்டார்ட்அப்கள் மற்றும் MSMEகள் உள்ளிட்ட உள்நாட்டு உற்பத்தி சுற்றுச்சூழல் அமைப்புக்கும் இது பயனளிக்கும். பட்ஜெட்டில் அறிவிக்கப்பட்டபடி தனியார் பங்களிப்பை அனுமதிக்க அணுசக்தி சட்டத்தை திருத்துவது அவசியமான முதல் படியாகும்.
இருப்பினும், நிலம் கையகப்படுத்துதல், ஒழுங்குமுறை தாமதங்கள் மற்றும் நீட்டிக்கப்பட்ட கட்டுமான காலக்கெடு ஆகியவற்றில் உள்ள சிக்கல்களால் இந்திய அணுமின் நிலையங்கள் குறிப்பிடத்தக்க தாமதத்தை சந்தித்து வருகின்றன. செலவுகளைக் குறைக்க இந்த சிக்கல்களை சரியான நேரத்தில் தீர்க்க வேண்டும்.
பாரம்பரிய அணு உலைகளைத் தவிர, இந்திய அரசாங்கம் சிறிய மட்டு உலைகள் (Small Modular Reactors (SMRs)) கவனம் செலுத்துகிறது. சமீபத்திய பட்ஜெட் அறிவிப்பில், 2033ஆம் ஆண்டுக்குள் குறைந்தபட்சம் ஐந்து உள்நாட்டில் உருவாக்கப்பட்ட SMRகளை செயல்படுத்துவதற்கான தெளிவான இலக்குடன் SMRகளுக்கான R&D திட்டத்திற்கு ரூ.20,000 கோடி ($2.6 பில்லியன்) நிதியுதவி அளிக்க இந்தியா உறுதியளித்துள்ளது. புதிய வடிவமைப்பை உருவாக்குவதற்குப் பதிலாக, BSR ஆனது BARC-ன் 220 MW IPHWR அணு உலையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்திய தனியார் துறை ஏற்கனவே இந்த முயற்சியில் அரசாங்கத்துடன் கூட்டு சேர்ந்துள்ளது. மேலும் அமெரிக்கா, பிரான்ஸ், தென் கொரியா மற்றும் ரஷ்யாவுடன் ஒத்துழைக்கும் சாத்தியம் உள்ளது.
இருப்பினும், SMRகள் அவற்றின் சிறிய திறன் (<300 MW) காரணமாக 100 GW இலக்கிற்கு கணிசமாக பங்களிக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படவில்லை. ஆற்றல் மிகுந்த தொழில்களுக்கு (சிமென்ட், எஃகு, தரவு மையங்கள் போன்றவை) ஆற்றல் மூலங்களுக்கு அவை மிகச் சிறந்தவை. SMRகள் செயலிழந்த பின்னர் அவற்றை அனல் மின் நிலையங்களை மாற்றவும் முடியும். இது இந்தியா அதன் நிகர பூஜ்ஜிய இலக்கை அடைய உதவுகிறது. 100 GW இலக்கை அடைவதில் சிறிய மட்டு உலைகள் (SMRs) மட்டும் அல்லாமல், பெரிய உலைகள் முக்கிய பங்கு வகிக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
100 GW அணுசக்தி இலக்கை அடைய கணிசமான மூலதன முதலீடுகள் தேவை. இது எதிர்கால முதலீடுகளைத் திட்டமிடுவதற்கு நிறுவனங்களுக்கு நம்பிக்கையை ஏற்படுத்துவதற்கு ஒரு தெளிவான செயல் திட்ட வரைவு மற்றும் அரசாங்கத்தின் உறுதியான அர்ப்பணிப்பு தேவைப்படுகிறது. கூடுதலாக, அணு உலை திறன் மற்றும் அதிகரித்த தனியார் துறை பங்கேற்பில் எதிர்பார்க்கப்படும் வளர்ச்சிக்கு இடமளிக்க இந்தியாவின் அணுசக்தி ஒழுங்குமுறை கட்டமைப்பை சீர்திருத்துவது அவசியம். யுரேனியம் விநியோகம் பற்றிய முந்தைய கவலைகள் 2008 NSG விலக்கு மூலம் திறம்பட தீர்க்கப்பட்டுள்ளன. இது இப்போது இந்தியாவை உலகளாவிய அணுசக்தி வர்த்தகத்தில் சுதந்திரமாக ஈடுபட அனுமதிக்கிறது.
கடந்த இருபது ஆண்டுகளாக பல தவறான தொடக்கங்களுக்குப் பிறகு, இந்தியா தனது வளர்ச்சித் தேவைகளுக்காக அணுசக்தியைப் பயன்படுத்த ஒரு தனித்துவமான வாய்ப்பைப் பெற்றுள்ளது. அணுசக்தி சட்டம் மற்றும் அணுசக்தி பொறுப்பு சட்டத்திற்கான திருத்தங்களை பாராளுமன்றம் விரைவில் நிறைவேற்றுவதை உறுதிசெய்வது ஒரு சிறந்த தொடக்கமாக இருக்கும்.
சௌரப் தொடி, எழுத்தாளர் பெங்களூரில் உள்ள கொள்கை சிந்தனைக் குழுவான தக்ஷஷிலா நிறுவனத்துடன் தொடர்புடைய ஆராய்ச்சியாளர்ஆவார்.