உமா தேவி தீர்ப்பு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக பார்க்கப்படுகிறது. இப்போது சவாலானது முறைசாரா துறையில் (informal sector) மகப்பேறு விடுப்புக்கு நிதி வழங்குவதாகும்.
மே 23 அன்று அறிவிக்கப்பட்ட கே உமா தேவி எதிர். தமிழ்நாடு அரசு (K Uma Devi VS State of Tamil Nadu) வழக்கில் சமீபத்திய உச்ச நீதிமன்ற தீர்ப்பு, அரசியலமைப்பின் பிரிவு 21-கீழ் அடிப்படை உரிமையாக (fundamental right) மகப்பேறு உரிமைகளை அங்கீகரித்ததற்காக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
உழைக்கும் பெண்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதிலும், வேலைப் பாதுகாப்பை ஊக்குவிப்பதிலும், மகப்பேறு மற்றும் குழந்தை பராமரிப்புக்கான சேவைகளை உறுதி செய்வதிலும் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றத்தைக் குறிக்கும் வகையில் இந்தத் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டதால் இது பாராட்டப்படுகிறது.
இனப்பெருக்க உரிமைகள் மற்றும் மகப்பேறு நலன்கள் தொடர்பான முந்தைய தீர்ப்புகளிலிருந்து நீதிமன்றம் விரிவாக மேற்கோள் காட்டியுள்ளது.
இந்த தீர்ப்பின் மிக முக்கியமான அம்சம், நீதிமன்றம் சர்வதேச மாநாடுகள் மற்றும் ஆவணங்களான மனித உரிமைகள் உலகளாவிய பிரகடனம் (Universal Declaration of Human Rights), ஐக்கிய நாடுகள் பொருளாதார மற்றும் சமூக குழு (United Nations Economic and Social Council), பெண்களுக்கு எதிரான அனைத்து வகையான பாகுபாடுகளையும் ஒழிப்பதற்கான மாநாடு (Convention on the Elimination of All forms of Discrimination Against Women (CEDAW)), சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் (International Labour Organisation (ILO)) மகப்பேறு மாநாடு C183 (2000) ஆகியவற்றை மேற்கோள் காட்டி, பிரசவத்திற்கு முன்னும் பின்னும் வேலை செய்யும் பெண்களுக்கு 'சிறப்பு உதவி மற்றும் சமூக பாதுகாப்பின்' தேவையை வலியுறுத்தியது.
சுருக்கமாக, சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் மகப்பேறு பாதுகாப்பு மாநாடு C183, மகப்பேறு விடுப்பு பெறுவதற்கான உரிமையை ஊக்குவிப்பதைத் தவிர, மகப்பேறு இடைவெளிக்குப் பின் பெண்கள் அதே பதவியில் மீண்டும் நியமிக்கப்படுவதை அங்கீகரிக்கிறது.
பெண்கள் தங்கள் வேலையின்போது எதிர்கொள்ளும் சவால்கள், தொழிலாளர் சக்தியில் அவர்களின் நிலைத்தன்மை மற்றும் அவர்களின் ஒட்டுமொத்த நல்வாழ்வை நிவர்த்தி செய்யும் சூழலில் இந்த தீர்ப்பு சரியான நேரத்தில் வந்துள்ளது.
மகப்பேறு நல சட்டம் (MB Act)
பெண் வேலைவாய்ப்பின் சேவை நிபந்தனைகளுடன் எந்த பாகுபாடும் இல்லாமல் சட்டரீதியான உரிமைகளை சீரமைக்க 'நெறிமுறைக் கட்டமைப்பாக' (normative framework) மகப்பேறு நல சட்டத்தை (Maternity Benefit Act 1961) நீதிமன்றம் கவனத்தில் கொண்டுள்ளது. 'பெண்கள் இப்போது தொழிலாளர் வளத்தின் கணிசமான பகுதியாக இருக்கிறார்கள்' மற்றும் தொழிலாளர் வளத்தில் அவர்களின் சமமான பங்கேற்பை உறுதி செய்வதற்காக நாட்டில் பெண் ஊழியர்களுக்கு மகப்பேறு உரிமைகளை வழங்க அரசு 'செயல்பட கடமைப்பட்டுள்ளது' என்பதை நீதிமன்றம் ஒப்புக்கொண்டது.
பயனுள்ள மகப்பேறு பாதுகாப்பு மற்றும் பராமரிப்பு கொள்கைகளைக் கொண்ட நாடுகளில், தொழிலாளர் வளத்தில் பெண்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாக அதிகரித்துள்ளது மற்றும் அவர்கள் நீண்டகாலத்திற்கு வேலையில் இருப்பது கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
‘பணியிடத்தில் பராமரிப்பு’ குறித்த சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் அறிக்கை: பராமரிப்பு விடுப்பு மற்றும் சேவைகளில் முதலீடு செய்வது மிகவும் பாலின சமமான பணி உலகத்திற்காக' (Care at Work: Investing in care leave and services for a more Gender Equal World of Work) என்ற ILO அறிக்கை, 123 நாடுகளில் முழு ஊதியத்துடன் மகப்பேறு விடுப்பு ஏற்பாடுகள் இருந்தன என்று தெரிவித்தது. இது உலகளவில் 90 சதவீத தாய்மார்களுக்கு பயனளிக்கிறது. இருப்பினும், 13 நாடுகளில் விடுப்பு ஊதியம் முந்தைய சம்பளத்தில் மூன்றில் இரண்டு பங்கிற்கும் குறைவாகவே உள்ளது.
இருப்பினும், இந்தியா 18 வாரங்களுக்கு மேல் அதிகபட்ச ஊதிய விடுப்பு (26 வாரங்கள்) வழங்கும் 42 நாடுகளின் வரிசையில் இணைந்துள்ளது. அதாவது ILO-ன் C183-ஐ விட அதிகமாக சென்று, உலகம் முழுவதும் முன்னணி நாடுகளில் ஒன்றாக மாறியுள்ளது.
இப்போது, மகப்பேறு நல சட்டம் 2017 முதல் 12 வாரங்கள் மகப்பேறு விடுப்பு நலன்களுடன் வளர்ப்பு மற்றும் ஆணையிட்ட தாய்மார்களையும் (adoptive and commissioning mothers) நெகிழ்வான பணி விருப்பங்களுடன் உள்ளடக்கியுள்ளது. பெண் வேலைவாய்ப்புக்கு போதுமான மற்றும் தாராள மகப்பேறு திட்டத்தின் முக்கியத்துவத்தை நீதிமன்றம் அங்கீகரித்தது. ஏனெனில், மகப்பேறு வெறும் நல ஏற்பாடு அல்ல; மாறாக இது ஒரு பெண் தொழிலாளி வேலையில் நிலைத்திருக்க உதவுகிறது மற்றும் அவளின் திறன் மற்றும் உற்பத்தியைத் தக்கவைத்துக்கொண்டே வேலை மற்றும் குடும்ப வாழ்க்கையின் போட்டியிடும் தேவைகளைச் சமநிலைப்படுத்த அனுமதிக்கிறது.
ஒரு முக்கியமான தீர்ப்பாக இருந்தாலும், K. உமா தேவி VS தமிழ்நாடு அரசு வழக்கு பல கேள்விகளை எழுப்புகிறது. மகப்பேறு உரிமைகள் ஒரு அடிப்படை உரிமையாக பொதுத்துறையில் பணிபுரியும் பெண்களுக்கு மட்டுமே பொருந்துமா, அல்லது நிரந்தர, தற்காலிக, ஒப்பந்த அல்லது வேறு எந்த வகையான வேலையில் இருந்தாலும் அனைத்து பெண்களுக்கும் பொருந்துமா?
நிதியுதவி பிரச்சினைகள் (Funding issues)
இரண்டாவதாக, பெண் தொழிலாளர் வளத்தின் பெரும்பகுதியை உருவாக்கும் முறைசாரா துறையில் பணிபுரியும் பெண்களைப் பற்றி என்ன? இந்தத் தீர்ப்பின் கீழ் அவர்களை எவ்வாறு ஒழுங்குபடுத்துவது? இப்போது, முதலாளிகள் தங்கள் அறியாமையை ஒப்புக்கொள்ளவோ அல்லது மகப்பேறு செலவை எந்த விலக்கு அல்லது வரம்புகளும் இல்லாமல் ஏற்கத் தவிர்க்கவோ முடியாதபோது, முக்கிய கேள்வி இந்த அடிப்படை உரிமைக்கு நிதியளிப்பது தொடர்பானது.
பெரிய நிறுவனங்கள் மற்றும் பெரும் கூட்டு நிறுவனங்களுக்கு (conglomerates) மகப்பேறு உரிமைக்கு நிதியுதவி வழங்குவது ஒருபோதும் பிரச்சினையாக இருக்கவில்லை. ஆனால், குறு,சிறு மற்றும் நடுத்தர நிறுவனங்களின் (Micro Small and Medium Enterprises (MSMEs)) முதலாளிகளுக்கு சவால் உள்ளது. மகப்பேறு விடுப்பின் இரட்டைச் செலவுகளையும் ஊழியர் மாற்றுச் செலவையும் தாங்கும் தனிப்பட்ட முதலாளிக்கான இந்த நிதி தாக்கங்களை ILO ஒப்புக்கொள்கிறது.
முதலாளிகள் மகப்பேறுக்கான நேரடி செலவு மற்றும் பண நலன்களுக்கு தனிப்பட்ட முறையில் பொறுப்பாக இருக்க வேண்டியதில்லை என்று ILO தரநிலைகள் வலியுறுத்தியுள்ளன; மாறாக, இது சமூக காப்பீடு அல்லது பொது நிதி அல்லது பங்களிப்பு அல்லாத சமூக உதவி மூலம் குறிப்பாக முறைசாரா துறையில் உள்ள பெண்கள் மற்றும் சுயதொழில் செய்யும் பெண்களுக்கு அனுப்பப்பட வேண்டும். இத்தகைய முயற்சிகள் தொழிலாளர் சந்தையில் பாகுபாட்டு நடைமுறைகளைக் கட்டுப்படுத்துவதில் விளைவைத் தரலாம்.
இந்திய சூழலில், இந்த நிதிப் பகுதி எப்போதும் ஒரு அரணாகவே இருந்து வருகிறது. அதே, நேரத்தில் பணிபுரியும் பெண்களுக்கு மகப்பேறு சலுகைகளை உறுதி செய்கிறது.
எடுத்துக்காட்டாக, நாட்டின் முதல் மகப்பேறு பாதுகாப்பு சட்டமான பம்பாய் மகப்பேறு நல சட்டம் (Bombay Maternity Benefit Act of 1929), தொழிற்சாலையில் பெண் தொழிலாளர்களுக்கு 'பங்களிப்பு அல்லாத' மற்றும் முதலாளியால் மட்டுமே நிதியளிக்கப்பட்ட மகப்பேறு சலுகைகளை பரிந்துரைத்தது.
மகப்பேறு சட்டத்தின் அதாவது MB சட்டத்தின் உணர்வை உச்சநீதிமன்றம் அங்கீகரித்து, சட்டத்தின் போதுமான தன்மை மற்றும் நோக்கத்தை அங்கீகரித்திருந்தாலும், அதன் பயனுள்ள செயல்படுத்தல் உறுதியான 'இந்த அடிப்படை உரிமைக்கு நிதியளிப்பதற்கான ஆதரவு நிறுவனங்களை' சார்ந்துள்ளது.
கொள்கை கண்ணோட்டத்தில், ILO வழிகாட்டுதல்களுடன் இணைந்த உலகளாவிய மகப்பேறு நிதியம் (Universal Maternity Fund) போன்ற நன்கு வளர்ந்த மகப்பேறு நிதியுதவி அமைப்பு, மகப்பேறு நலன்கள் நிதியுதவியில் ஏற்கனவே உள்ள இடைவெளிகளை நிவர்த்தி செய்ய உதவும்.
ILO-ன் உலக சமூக பாதுகாப்பு அறிக்கை 2024-26 (World Social Protection Report), பல நாடுகளில் மகப்பேறு நிதியுதவியில் கலப்பு மாதிரிகள் உள்ளன என்று கூறியது. அவற்றில் பெரும்பாலானவை சமூகக் காப்பீடு, தேசிய சமூக பாதுகாப்பு அமைப்புகள் மற்றும் வரி நிதியுதவி வேலைவாய்ப்பு தொடர்பான திட்டங்கள் மூலம் அனுப்பப்பட்டுள்ளன மற்றும் மிகச் சிலவற்றில் முதலாளிகள் முழு செலவையும் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளனர்.
உமா தேவி தீர்ப்பு இந்தியாவில் உள்ள கோடிக்கணக்கான பெண்களுக்கு உதவ, பிற நாடுகள் மகப்பேறு விடுப்பு மற்றும் அதற்கான நிதியை எவ்வாறு நிர்வகிக்கின்றன என்பதிலிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.
இந்த அனுபவங்கள் முறைசாரா துறை மற்றும் தற்காலிக வேலைகளில் உள்ள பெண்களுக்கு மகப்பேறு சலுகைகளை வழங்குவதில் உள்ள சிக்கல்களைத் தீர்க்க உதவும்.
சமந்த்ராய், தொழிலாளர் மற்றும் வேலைவாய்ப்பு அமைச்சகத்தின் வி.வி. கிரி தேசிய தொழிலாளர் நிறுவனத்தின் உறுப்பினராக உள்ளார்; திவாரி, திருவனந்தபுரத்தில் மத்திய பிராந்திய தொழிலாளர் ஆணையராக உள்ளார்.