மத்திய கிழக்கு நாடானது ஆழமான கட்டமைப்பு மாற்றத்திற்கு தயாராக உள்ளது மற்றும் அரபு வளைகுடா நாடுகளுடன் இந்தியாவின் வளர்ந்து வரும் உறவு பதற்றமான பிராந்திய நாடுகள் ஒரு உறுதியான இராஜதந்திர மற்றும் பொருளாதார கூட்டணியை நிறுவ மட்டுமே உதவும்.
பிரதம மந்திரி நரேந்திர மோடியின் இந்த வார இறுதியில் குவைத் பயணம், நாட்டின் பாதுகாப்பு மற்றும் வளர்ச்சிக்கு மிகவும் இன்றியமையாத வளைகுடா நாடுகளுடன் இந்தியாவின் விரிவாக்கப்பட்ட இராஜதந்திர உறவுகளை நிறைவு செய்யும். இது, கடந்த 40 ஆண்டுகளில் குவைத்திற்கு பயணம் மேற்கொள்ளும் முதல் பிரதமர் மோடி என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அவருடைய வருகை டமாஸ்கஸில், அசாத் அரசாங்கத்தின் (Assad dynasty) வீழ்ச்சிக்குப் பின் வந்துள்ளது இதன் விளைவுகள் மத்திய கிழக்கு நாடுகளின் பிராந்திய ஒழுங்கை தீவிரமாக மறுசீரமைப்பதில் உள்ளடங்கக்கூடும்.
ஆகஸ்ட் 1990-ம் ஆண்டில் ஈராக்கிய தலைவர் சதாம் ஹுசைன் குவைத்தை ஆக்கிரமித்தபோது, மத்திய கிழக்கு நாடுகளின் வரைபடத்தில் இருந்து ஒரு இறையாண்மை பெற்ற நாடாக குவைத்தை துடைத்தெறிய சதாம் ஹூசைன் முயன்றார் என்ற உண்மையை சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி கண்டிக்க முடியாத அளவுக்கு இந்தியாவில் இருந்த கூட்டணி அரசாங்கம் அந்த நிகழ்வால் முடங்கிப் போயிருந்தது. 1979-ம் ஆண்டில் ஆப்கானிஸ்தான் மீதான சோவியத் ஆக்கிரமிப்பையும், 2022-ம் ஆண்டில் உக்ரைன் மீதான ரஷ்ய படையெடுப்பையும் விமர்சிக்க இந்தியா காட்டும் தயக்கத்துடன் இணையாக தப்பிக்க முடியாது.
அந்த நேரத்தில், இப்போது போல, சதாம் உசேனின் ஆக்கிரமிப்பைக் கண்டிக்க இந்திய அரசு மறுத்ததற்கு உள் விமர்சனம் எதுவும் இல்லை. இந்தியாவின் அரசியல் தலைவர்கள் மற்றும் வெளியுறவுக் கொள்கை நிபுணர்கள் மத்தியில் இது உண்மையாக இருந்தது. குவைத் மீது படையெடுப்பதில் சதாம் ஹுசைன் "தூண்டப்பட்டார்" அல்லது "சிக்கவைக்கப்பட்டார்" என்று பல வாதங்கள் முன்வைக்கப்பட்டன. இந்த வாதம், ப்ரெஷ்நேவ் (Brezhnev) ஆப்கானிஸ்தானுக்கு படைகளை அனுப்புவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்றும், புதின் உக்ரைனைத் தாக்கத் தூண்டப்பட்டதாகக் கூறப்படுவது போலவும் இது உள்ளது.
காலனித்துவத்திற்குப் பிந்தைய நாடாக, சர்வதேச உறவுகளில் பிராந்திய நாடுகளின் இறையாண்மையின் முக்கியத்துவத்தை இந்தியா உறுதியாக நம்புகிறது. சதாம் உசேனின் ஈராக், ப்ரெஷ்நேவின் சோவியத் ஒன்றியம், விளாடிமிர் புதினின் ரஷ்யா ஆகிய நாடுகள் இந்தியாவின் நெருங்கிய நட்பு நாடுகள் என்பதால் இந்தியா இந்தப் படையெடுப்புகளைக் கண்டிக்கத் தயங்கியது.
பல நாடுகள் தங்கள் கூட்டணி நாடுகளை விமர்சிக்க தயங்குகின்றன. மேலும், கொள்கைகள் மற்றும் நலன்களை சமநிலைப்படுத்துவதில் இந்தியா தனியாக இல்லை. இது, 1990-ம் ஆண்டில், இந்தியாவின் பிரச்சினை சர்வதேச உறவுகளில் பொதுவான நேர்மையற்ற தன்மையைப் பற்றியது அல்ல.
சதாம் ஹூசேன் குவைத்தை இணைத்துக் கொள்ளும் முயற்சியின் புவிசார் அரசியலின் தாக்கங்கள் மற்றும் விளைவுகளை மதிப்பீடு செய்வதிலும் கையாள்வதிலும் பிரச்சினையின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. வளைகுடா அரேபியர்களும், எகிப்தும் சிரியாவும் ஒன்றிணைந்து சதாம் ஹுசைனை ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதிகளை காலி செய்து ஒரு வருடத்திற்குள் குவைத்தின் இறையாண்மையை மீட்டெடுக்க ஒரு பெரிய அமெரிக்க இராணுவப்படையை ஆதரித்தன.
மத்திய கிழக்கில் சதாம் ஹுசைன் போன்ற பாத் கட்சி தலைவர்களுடன் (Ba’athist leaders) இந்தியா வலுவான தொடர்பைக் கொண்டிருந்தது. ஹபீஸ் அல்-அசாத் மற்றும் அவரது மகன் பஷார் ஆகியோரும் இந்த அரபு பாரம்பரியத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தனர்.
20-ம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில், தீவிர தேசியவாத அரபு குடியரசுகளுடன் இந்தியா வசதியாக இருந்தது. இந்த குடியரசுகள் பான்-அரபிசம் (pan-Arabism), சோசலிசம் (socialism), மதச்சார்பின்மை (secularism), ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு (anti-imperialism) மற்றும் சியோனிச எதிர்ப்பு (anti-Zionism) ஆகியவற்றை ஆதரித்தன. இருப்பினும், பாத்வாதிகள் மிகவும் சர்வாதிகாரமாக மாறினர். இது ஒரு சோகமான விளைவாக இருந்தது.
வளர்ந்து வரும் எரிசக்தி இறக்குமதி மற்றும் தொழிலாளர் ஏற்றுமதியுடன் பழமைவாத வளைகுடா முடியாட்சிகளில் இந்தியா நல்லெண்ணத்தைக் கொண்டிருந்தது. இருப்பினும், இந்தியா அடிக்கடி இந்த நாடுகளை பாகிஸ்தானுடனான அதன் உறவின் கண்ணோட்டத்தின் மூலம் பார்க்கிறது மற்றும் நேர்மறையான சார்பு இராஜதந்திரத்தை உருவாக்க போராடியது.
குறிப்பாக 1990-91ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவின் ஈராக் கொள்கையால் குவைத்துடனான உறவு பாதிக்கப்பட்டது. இந்தியாவுக்கும் குவைத்துக்கும் இடையிலான உயர்மட்ட பயணங்கள் 2000-ம் ஆண்டுகளில்தான் மீண்டும் தொடங்கப்பட்டன. 1981-ம் ஆண்டில் பிரதமர் இந்திரா காந்தியின் குவைத் பயணத்திற்குப் பிறகு, 2009-ம் ஆண்டில் துணை ஜனாதிபதி ஹமீத் அன்சாரியின் அடுத்த பயணம் குறிப்பிடத்தக்கது.
21-ம் நூற்றாண்டில், எரிசக்தி, பொருளாதாரம் மற்றும் பாதுகாப்பு ஆகியவற்றில் வளைகுடாவின் முக்கியத்துவம் வளர்ந்தது. இருப்பினும், இந்தியாவின் இராஜதந்திரத்திற்கு இது ஒரு முன்னுரிமை அல்ல. ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி (UPA) அரசாங்கத்தின் போது, பிரதமர் மன்மோகன் சிங் மூன்று வளைகுடா நாடுகளுக்கு - ஓமன், கத்தார் மற்றும் சவுதி அரேபியா போன்ற இடத்திற்கு தலா ஒரு முறை மட்டுமே சென்றார்.
ஆனால், பிரதமர் மோடி ஆட்சியில் நிலைமை முற்றிலும் மாறியது. ஐக்கிய அரபு அமிரகத்துக்கு ஏழு முறையும், கத்தார் மற்றும் சவுதி அரேபியாவுக்கு இரண்டு முறையும், பஹ்ரைன் மற்றும் ஓமனுக்கு ஒரு முறையும் அவர் அடிக்கடி பயணம் மேற்கொண்டுள்ளார். தற்போது அவர் வரவிருக்கும் குவைத் பயணம் இரு நாடுகளின் உறவுமுறையில் நிறைவு செய்யும்.
சமீபத்திய மாதங்களில், பயணத்திற்கான தயாரிப்புகளில் இரு வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர்களுக்கும் இடையிலான பரிமாற்றங்களும் அடங்கும். உயர்மட்ட அதிகாரிகளின் வருகைகள் நாடுகளுக்கிடையேயான ஈடுபாட்டை அளவிடுவதற்கான ஒரு வழியாகும்.
கடந்த காலங்களில் இந்தியாவிற்கும் வளைகுடா நாடுகளின் முடியாட்சிகளுக்கும் இடையிலான உறவுகளில் தரமான மாற்றத்தை நாம் கண்டோம் பிரதமருக்கும் வளைகுடா ஆட்சியாளர்களுக்கும் இடையே வலுவான தனிப்பட்ட உறவு உள்ளது. பாதுகாப்பு கூட்டாண்மை மற்றும் இணைப்பு திட்டங்களுடன் வணிக உறவுகளும் வலுவாக வளர்ந்துள்ளன.
அரபு வளைகுடா இப்போது இந்தியாவின் முதன்மையான இராஜதந்திர முன்னுரிமைகளில் ஒன்றாக மாறியுள்ளது. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் வளைகுடா நாடுகளுடனான இந்தியாவின் உறவுகளைப் போல வேறு சில உறவுகளும் வியத்தகு முறையில் மாறியுள்ளன.
சிரியாவில் கடைசி பாத் ஆட்சியாளர் விரைவாக வீழ்ச்சியடைந்த சில நாட்களுக்குப் பின்னர் பிரதமரின் குவைத் பயணம் வந்திருப்பது முற்றிலும் தற்செயலானது. குவைத்துடனான இந்தியாவின் உறவுகள் பாத்வாதிகளுடனான இந்தியாவின் உறவால் சிதைந்திருந்தால், அசாத் அரசாங்கத்தின் வீழ்ச்சி குவைத்துடனான இந்தியாவின் உறவுகளுக்கு நீண்டகாலமாக நிலுவையில் இருந்த அரசியல் ஊக்குவிப்பைக் குறிக்கிறது.
அசாத் அரசாங்கத்தின் வீழ்ச்சி பாத் குடியரசுகளின் கவலையையும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. அவை கடுமையான சர்வாதிகாரங்களாக மாறி, பாதுகாப்பு மீதான கட்டுப்பாடுகள் மக்களை மிருகத்தனமாக நடத்தின. ஒருகாலத்தில் உலகெங்கிலும் முற்போக்குவாதிகளால் தூற்றப்பட்ட முடியாட்சிகள், மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் உள்ள குடியரசுகளைவிட குறைவான ஒடுக்குமுறையைக் கொண்டவையாக மாறிவிட்டன.
சவுதி அரேபியா மற்றும் ஐக்கிய அரபு அமீரகம் போன்ற சில நாடுகள் இப்போது பெரிய சீர்திருத்தங்களை மேற்கொண்டு வருகின்றன. இந்தச் சீர்திருத்தங்கள் மத நிதான நிலைமை (religious moderation), சமூக நவீனமயமாக்கல் மற்றும் எண்ணெய் வருவாயைச் சார்ந்திருப்பதைக் குறைப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன. அரேபிய வளைகுடா நாடுகள் இந்த பகுதிகளில் இந்தியாவிற்கு இயற்கையான நட்பு நாடுகளாக உள்ளது.
அதே நேரத்தில், அரபு முடியாட்சிகளுடனான இந்தியாவின் உறவுகளை பாகிஸ்தான் இனியும் பிரச்சனைக்கு உட்படுத்தவில்லை. இந்த முடியாட்சிகள் இப்போது இந்தியாவுடனான தங்கள் உறவுகளுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கின்றன. எகிப்து, வளைகுடா நாடுகள், ஜோர்டான், மொராக்கோ உள்ளிட்ட மிதவாத அரபு நாடுகளுடன் இந்தியாவின் கூட்டமைப்பு முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது. அசாத்திற்குப் பிறகு சிரியாவில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் மற்றும் மத்திய கிழக்கில் மாறிவரும் இயக்கவியல் ஆகியவற்றுடன் இது குறிப்பாக உண்மையாகும்.
மிதவாத அரபு நாடுகளுடனான தீவிரமான உறவுமுறை இந்தியாவில் அவர்களின் முக்கிய நலன்களை புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இதன் பொருள், இப்பகுதியைப் பற்றிய பழைய இந்தியக் கருத்துகளை விட்டுவிடுவதாகும். மிதவாத அரபு நாடுகளுக்கும் ஈரான், இஸ்ரேல் மற்றும் துருக்கி போன்ற அரபு அல்லாத நாடுகளுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளை இந்தியா தெளிவாக மதிப்பிட வேண்டும். இது மிதவாத அரபு நாடுகள் ஓட்டோமான் பேரரசின் கட்டுப்பாடு தங்கள் நிலங்களுக்குத் திரும்புவதையோ அல்லது பிராந்தியத்தில் ஈரானின் ஆதிக்கத்தை ஏற்கவோ விரும்பவில்லை.
தீவிர இஸ்லாமிய குடியரசுகள் பாத் குடியரசுகளுக்குப் பதிலாக குழப்பத்தை ஏற்படுத்துவதையும் அவர்கள் விரும்பவில்லை. பாலஸ்தீனிய கவலைகளை தீர்க்க இஸ்ரேல் மறுப்பதால் அவர்கள் விரக்தியடைந்துள்ளனர். மிகவும் நெகிழ்வான இஸ்ரேல், மத்திய கிழக்கு நாடுகளின் நிலைத்தன்மையை இஸ்ரேலுடன் ஒத்துழைக்க மிதவாத அரபு நாடுகளுக்கு உதவ முடியும்.
ஆபிரகாம் உடன்படிக்கையின் (Abraham Accords) மூலம் இஸ்ரேலுக்கும் மிதவாத அரபு நாடுகளுக்கும் இடையே நல்லுறவு ஏற்படும் என நம்பும் இந்தியா, இஸ்ரேலை மேலும் இணக்கமாக இருக்க ஊக்குவிக்க வேண்டும். குறிப்பிடத்தக்க மாற்றத்தின் அளவில் இருக்கும் மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் இந்தியாவின் பங்கை மேம்படுத்துவதில் மோடியின் குவைத் பயணம் ஒரு முக்கியமான முதல் படியாகும்.