பொறியாளரும் தொலைநோக்குப் பார்வையாளருமான எம்.விஸ்வேஸ்வரய்யா, மைசூரின் தலைமைப் பொறியாளராக பணியாற்றியபோது 1910 அக்டோபரில் கிருஷ்ணராஜசாகர் (Krishnarajasagara (KRS)) நீர்த்தேக்கத்தைக் கட்ட பரிந்துரைத்தார். செப்டம்பர் 1911 இல், சுமார் 11.3 ஆயிரம் மில்லியன் கன அடி (tmc) கொள்ளளவு கொண்ட ஒரு சிறிய நீர்த்தேக்கத்தை கட்ட ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டது. திட்டத்தின் அடுத்த கட்டத்தின் போது சர்ச்சைகள் எழுந்தன. இது மெட்ராஸ் மற்றும் மைசூர் இரண்டையும் இந்திய அரசாங்கத்திடமிருந்து நடுவர் நீதிமன்றத்தை நாட வழிவகுத்தது. அலகாபாத் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியான சர் எச்.டி. கிரிஃபின் தலைமையில் 1913 ஜூலையில் நடுவர் நீதிமன்றம் தொடங்கப்பட்டது.
கிரிஃபின் கண்ணம்பாடி நடுவர் வழக்கை ஒரு வருடத்திற்குள் முடித்து, மே 12, 1914 அன்று தனது தீர்ப்பை வழங்கினார். அவரது தீர்ப்பின் முக்கிய விளைவு, மேல் கரையோர மாநிலம் கிருஷ்ணராஜசாகர் (KRS) அணையைக் கட்ட ஒப்புதல் அளித்தது. அணையின் முழு நீர்மட்டம் 124 அடியாகவும், கொள்ளளவு 41.5 ஆயிரம் மில்லியன் கன அடியாகவும் இருந்தது.
காவிரி டெல்டாவில் சுமார் 1.5 மில்லியன் ஏக்கர் சாகுபடி நிலங்களைக் கொண்ட மெட்ராஸ் மாகாணம், கே.ஆர்.எஸ் அணைத் திட்டம் குறித்து ஏப்ரல் 1915 இல் இந்திய அரசிடம் கவலை தெரிவித்தது.
மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு, மைசூர் மகாணம் மைசூரில் உள்ள வசித்த ஹக் டேலியை ( Hugh Daly) அணுகி தீர்ப்பில் மாற்றங்களைக் கோரியது. மார்ச் 1916 இல், தீர்ப்பு உறுதி செய்யப்பட்டதாக இந்திய அரசிடமிருந்து மெட்ராஸுக்குச் செய்தி வந்தது. இதனால் பின்னடைவு ஏற்பட்டது. நான்கு மாதங்களுக்குப் பிறகு, மெட்ராஸ் மாகாணம் இந்த விவகாரத்தை இந்தியாவுக்கான மாநிலச் செயலருக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்ற தனது விருப்பத்தை இந்திய அரசுக்குத் தெரிவித்தது.
நவம்பர் 1919 இல், வெளியுறவுச் செயலர் எட்வின் சாமுவேல் மாண்டேகு, ரெசிடென்ட் ஹென்றி வென் கோப்பிடம், அரசாங்கம் இந்த முடிவை ஏற்கவில்லை என்று தெரிவித்தார். மைசூர் மகாணம் மெட்ராஸ் மாகாணத்துடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தலாம் அல்லது புதிய தீர்ப்பாயத்தை தோற்றுவிக்கலாம் என்று இந்திய அரசு அப்போது பரிந்துரைத்தது. மெட்ராஸ் மாகாணத்துடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்த மைசூர் மாகாணத்திற்க்கு ஐந்து மாதங்களுக்கு மேல் ஆனது.
ஜூலை 1921க்குள், மைசூர் மற்றும் மெட்ராஸ் கே.ஆர்.எஸ் நீர்த்தேக்கத்தை நிர்வகிக்க விதிகளை உருவாக்கின. இருப்பினும், விதிகள் பயனுள்ளதாக இருக்க, இரு தரப்பினரும் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும். இது மேலும் பேச்சுவார்த்தைகளுக்கு வழிவகுத்தது. மைசூர் மாகாணம் மெட்ராஸ் மாகாணத்துடன் உரிமைகளை ஒப்புக்கொண்டார். ஆனால், அதன் எதிர்கால திட்டங்களில் மெட்ராஸ் மகாணத்திற்க்கு ஒரு கருத்து இருப்பதை விரும்பவில்லை. காவிரிப் படுகையில் உள்ள அனைத்து உபரி நிலங்களுக்கும் நியாயமான பங்கை மெட்ராஸ் மகாணம் கோரியது.
காவிரி நதிநீர் தகராறின் ஆசிரியர் குகன் கூற்றுப்படி, மூன்று முக்கிய அணுகுமுறைகளை பரிசீலித்த போதிலும், இரு தரப்பினரும் எதிர்கால நீர் சேமிப்பு மற்றும் நீர்ப்பாசன விரிவாக்கத்திற்கான தங்கள் திட்டங்கள் குறித்து வெளிப்படையாக தெரிவிக்க ஒப்புக்கொண்டனர். கே.ஆர்.எஸ் மற்றும் மேட்டூர் அணைகளை உள்ளடக்கிய ஒரு பரந்த ஒப்பந்தத்தை அவர்கள் நோக்கமாகக் கொண்டனர், ஆனால் காலப்போக்கில் உபரி நீர் பயன்பாட்டை மறு மதிப்பீடு செய்தனர்.
1892 ஒப்பந்தத்தின் 33வது ஆண்டு விழாவில், இரு மகாணங்களும் பிப்ரவரி 18, 1924 அன்று சென்னை செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையில் ஒரு புதிய ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டன, இது இன்றும் இரு மாநிலங்களுக்கு இடையேயான கடைசி புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம். ஏ.ஆர். பானர்ஜி, மைசூர் திவான் மற்றும் சென்னையின் பொதுப்பணித் துறையின் செயலாளர் பி. ஹாக்கின்ஸ் ஆகியோர் இந்த ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டனர்.
ஒப்பந்தம் இரண்டு முக்கிய அம்சங்களைக் கொண்டிருந்தது. முதலில், தோராயமாக 44.83 டிஎம்சி கொள்ளளவு கொண்ட கேஆர்எஸ் அணையை 124 அடி உயரத்தில் கட்ட அனுமதித்தது. மேலும், கேஆர்எஸ் அணையை விட இரண்டு மடங்கு பெரியதாக இருக்கும் மேட்டூர் அணையை தமிழகத்தில் கட்ட அனுமதித்தது. இரண்டாவதாக, 50 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு சில விதிமுறைகளை மறுபரிசீலனை செய்வதற்கான விதியை ஒப்பந்தம் உள்ளடக்கியது. இந்த ஏற்பாடு ஒப்பந்தத்தின் மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய அம்சமாக மாறியது.
இந்த ஒப்பந்தம் பல முக்கிய அம்சங்களை உள்ளடக்கியது. மேட்டூர் திட்டத்தின் கீழ் புதிய பாசனப் பரப்பை 3.01 லட்சம் ஏக்கராகக் கட்டுப்படுத்துவதற்கு கீழை ஆற்றங்கரை மாநிலத்தின் ஒப்பந்தம் ஒரு முக்கிய அம்சமாகும். ஒப்பந்தத்தின் மற்றொரு குறிப்பிடத்தக்க பகுதி கிருஷ்ணராஜசாகர் (KRS) மற்றும் பிற எதிர்கால நீர்த்தேக்கங்களை நிர்வகிப்பதற்கான விதிகளை உருவாக்குவதாகும். இந்த விதிகள், கிருஷ்ணராஜசாகர் (KRS) விதிகளில் உறுதியளித்தபடி, மெட்ராஸ் மகாணத்திற்க்கான நீர் விநியோகத்தில் குறிப்பிடத்தக்க குறைப்பு ஏற்படாமல் இருப்பதை உறுதி செய்வதை நோக்கமாகக் கொண்டது..
1924 ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தம் மைசூர் மீது கட்டாயப்படுத்தப்பட்டது என்று கர்நாடக அரசியல் தலைவர்கள் பின்னர் கூறினாலும், மைசூர் திவானான பானர்ஜியின் அறிக்கை வேறுவிதமாக பரிந்துரைத்தது. பானர்ஜி இந்த ஒப்பந்தத்தை "நியாயமான மற்றும் கௌரவமான தீர்வு" (a fair and honourable settlement) என்று விவரித்தாக பிப்ரவரி 21, 1924 அன்று தி இந்து செய்தி வெளியிட்டது. இரு தரப்பிலிருந்தும் தொழில்நுட்ப அதிகாரிகளைப் பாராட்டிய அவர், அவர்களின் பணி மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாகவும் சிறந்ததாகவும் இருக்கும் என்று கூறினார். சமரச மனப்பான்மையை அவர் முன்னிலைப்படுத்தினார். இரு தரப்பும் முக்கியமான விசயங்களை ஒப்புக்கொள்ள தயாராக இல்லை என்று குறிப்பிட்டார். குடியேற்றத்தில் ஆங்கிலேயர்களின் செல்வாக்கை ஒப்புக்கொண்ட பானர்ஜி, மைசூர் நலன்கள் ஒப்பந்தத்தால் முற்றிலும் புறக்கணிக்கப்பட்டதாகவோ அல்லது தீங்கு விளைவிப்பதாகவோ கூறுவது வரலாற்றுக்கு புறம்பானது என்று வாதிட்டார்.