2013-ம் ஆண்டு நிலம் கையகப்படுத்துதல் சட்டமானது (Land Acquisition Act) 2014 ஜனவரி 1 ஆம் தேதி முதல் நடைமுறைக்கு வந்துள்ள நிலையில், விவசாயிகள் ஏன் அதை செயல்படுத்த முயல்கின்றனர்? சட்டத்தின் முக்கிய அம்சங்கள் என்ன?
பஞ்சாப் மற்றும் ஹரியானா மாநிலத்தின் கானௌரி (Khanauri) மற்றும் ஷம்பு எல்லைகளில் (Shambhu borders) பஞ்சாபைச் சேர்ந்த விவசாயிகள் பிப்ரவரி மாதம் முதல் போராட்டம் நடத்தி வருகின்றனர். பயிர்களின் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலைக்கு (Minimum Support Price (MSP)) சட்டப்பூர்வ அங்கீகாரம் வழங்க வேண்டும் என்று அவர்கள் கோருகின்றனர். இது தவிர மேலும் பல கோரிக்கைகளை ஒன்றிய அரசிடம் வைத்துள்ளனர். இதில் முக்கியமாக, 2013-ம் ஆண்டு நிலம் கையகப்படுத்தும் சட்டத்தை (Land Acquisition Act) அமல்படுத்த வேண்டும் என்பது அவர்களின் முக்கிய கோரிக்கைகளில் ஒன்றாகும். இதில் முக்கிய அம்சங்கள்,
1. நிலம் கையகப்படுத்துதல், மறுவாழ்வு மற்றும் மீள்குடியேற்றச் சட்டம் (Land Acquisition, Rehabilitation, and Resettlement Act), 2013-ம் ஆண்டில் நியாயமான இழப்பீடு மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மைக்கான உரிமை, நிலம் கையகப்படுத்துதல் சட்டம் (Land Acquisition Act), 2013 என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. இது 1894-ம் ஆண்டின் நிலம் கையகப்படுத்தும் சட்டத்திற்குப் பதிலாக ஒன்றிய அரசால் நிறைவேற்றப்பட்டது.
2. நிலம் கையகப்படுத்துதல், அத்தகைய கையகப்படுத்துதலால் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு நியாயமான இழப்பீடு மற்றும் மறுவாழ்வுக்கு உத்தரவாதம் அளிப்பதற்கான நவீன கட்டமைப்பை இந்த சட்டம் நிறுவுகிறது. 2015 ஆம் ஆண்டு சில திருத்தங்களுடன் இது ஜனவரி 1, 2014 முதல் அமலுக்கு வந்தது. ஆனால், இந்தச் சட்டம் அதன் எழுத்து மற்றும் உணர்வில் செயல்படுத்தப்படவில்லை என்று போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ள விவசாயிகள் கூறுகின்றனர்.
இந்தச் சட்டத்தை அதன் அசல் வடிவில் அமல்படுத்தாததற்கு மத்திய, மாநில அரசுகள்தான் பொறுப்பு என்று பாரதி கிசான் யூனியன் பொதுச் செயலாளர் ஜக்மோகன் சிங் கூறினார்.
சட்டத்தின் முக்கிய அம்சங்கள் :
1. சட்டம் நியாயமான இழப்பீடு மற்றும் ஒப்புதல் தேவைகள் மீது கவனம் செலுத்துகிறது. நில உரிமையாளர்கள் நகர்ப்புறங்களில் சந்தை மதிப்பைவிட இரண்டு மடங்கும், கிராமப்புறங்களில் சந்தை மதிப்பைவிட நான்கு மடங்கும் இழப்பீடு பெற வேண்டும்.
2. கூடுதலாக, பொது-தனியார் கூட்டு (Public-Private Partnership (PPP)) திட்டங்களுக்கு, பாதிக்கப்பட்ட 70% குடும்பங்களின் ஒப்புதல் தேவை. தனியார் நிறுவனங்கள் நிலம் கையகப்படுத்துவதற்கு, 80% ஒப்புதல் தேவை.
3. நீர்ப்பாசன வசதியானது பலபயிர் நிலங்களுக்கு, மாநில அரசுகள் குறிப்பிடும் வரம்புகளுக்கு அப்பால் கையகப்படுத்துவது கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. அத்தகைய வளமான நிலம் கையகப்படுத்தப்பட்டால், விவசாய நோக்கங்களுக்காக சமமான அளவிலான தரிசு நிலத்தை அரசாங்கம் உருவாக்க வேண்டும்.
4. ஒரு தனிநபர் சட்டத்தின் கீழ் ஒரு தீர்ப்பில் அதிருப்தி அடைந்தால், அவர்கள் நிலம் கையகப்படுத்துதல், மறுவாழ்வு மற்றும் மீள்குடியேற்ற ஆணையத்தை (Land Acquisition, Rehabilitation, and Resettlement (LARR)) அணுகலாம்.
5. நிலம் கையகப்படுத்துதலின் சமூக, சுற்றுச்சூழல் மற்றும் பொருளாதார விளைவுகளை மதிப்பிடுவதற்கு சமூக தாக்க மதிப்பீடு (Social Impact Assessment (SIA)) சட்டத்திற்கு தேவைப்படுகிறது.
6. இது மறுவாழ்வு மற்றும் மீள்குடியேற்றம் (Rehabilitation and Resettlement (R&R)) ஆகியவற்றையும் வழங்குகிறது. இதில் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களுக்கான உரிமைகளும் அடங்கும். அவை,
- இடம்பெயர்ந்த குடும்பங்களுக்கு வீடுகளை வழங்குதல்.
- வாழ்வாதார இழப்புகளை ஈடுகட்ட நிதி உதவி வழங்குதல்.
-சார்ந்துள்ள குடும்பங்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு அல்லது வருடாந்திர அடிப்படையிலான வருமானத்தை வழங்குதல்.
- சாலைகள், பள்ளிகள் மற்றும் சுகாதார வசதிகள் உள்ளிட்ட மீள்குடியேற்றப் பகுதிகளில் உள்கட்டமைப்பை மேம்படுத்துதல்.
7. நிலம் கையகப்படுத்துதல் தன்னிச்சையாக செய்யப்படுவதைத் தடுக்க "பொது நோக்கம்" (public purpose) என சட்டம் வரையறுக்கிறது. உள்கட்டமைப்பு மேம்பாடு, நகரமயமாக்கல் மற்றும் தொழில்துறை வழித்தடங்கள் போன்ற திட்டங்கள் இதில் அடங்கும். ஐந்தாண்டுகளுக்குள் நிலம் அதன் நோக்கத்திற்காகப் பயன்படுத்தப்படாவிட்டால், அது உண்மையான உரிமையாளர்களிடம் திருப்பித் தரப்பட வேண்டும் அல்லது நில வங்கியில் வைக்கப்பட வேண்டும்.
8. குறிப்பிடத்தக்க வகையில், பாதுகாப்பு, இரயில்வே மற்றும் அணுசக்தி தொடர்பான சில திட்டங்கள் சட்டத்தில் இருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ளன. இருப்பினும், இழப்பீடு மற்றும் மறுவாழ்வு விதிகள் இன்னும் பொருந்தும். பொது விசாரணைகள் மற்றும் சமூக தாக்க மதிப்பீடு (Social Impact Assessment (SIA)) அறிக்கைகளை அணுகுவதன் மூலம் வெளிப்படைத்தன்மை பராமரிக்கப்படுகிறது. பட்டியலிடப்பட்ட சாதிகள் (SCs) மற்றும் பட்டியலிடப்பட்ட பழங்குடியினர் (STs) ஆகியோருக்கு கூடுதல் சலுகைகள் மற்றும் ஆலோசனை தேவை.
செயல்படுத்துவதில் உள்ள சவால்கள்
இந்தச் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதில் பல சவால்களை எதிர்கொள்வதாக நிபுணர்கள் கூறுகின்றனர். இந்தச் சவால்கள் சட்டத்தை முழுமையாகச் செயல்படுத்துவதை கடினமாக்குகின்றன. இவற்றில் சில சவால்களானவை,
- நடைமுறைத் தேவைகள் பெரும்பாலும் வளர்ச்சித் திட்டங்களுக்காக நிலம் கையகப்படுத்துவதைத் தாமதப்படுத்துகின்றன.
- இழப்பீட்டுச் செலவுகள் பொது மற்றும் தனியார் திட்டங்களின் வரவு செலவுத் திட்டங்களைக் குறைக்கலாம்.
வளர்ச்சித் தேவைகளை சமூக நீதியுடன் சமநிலைப்படுத்துவது ஒரு சர்ச்சைக்குரிய பிரச்சினையாகவே உள்ளது. ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவில் தங்கள் நிலையை வலுப்படுத்த வருவாய் சேகரிப்பு முறையைத் தரப்படுத்துவதன் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்தனர். அவர்கள் வெவ்வேறு பிராந்தியங்களில் உள்ள பல்வேறு விவசாயிகளின் குழுக்களுடன் வெவ்வேறு தீர்வுகளை பேச்சுவார்த்தை நடத்தினர். சுதந்திரத்தின் போது, மூன்று முக்கிய வகையான நில உரிமைகள் இருந்தன. அவை ஜமீன்தாரி முறை, இரயத்வாரி முறை மற்றும் மஹால்வாரி முறை ஆகும்.
1. ஜமீன்தாரி முறை (Zamindari System) : ஜமீன்தாரி முறையின் கீழ், தனிநபர்கள் நிலத்தை வைத்திருந்தனர் மற்றும் நில வருவாயை செலுத்துவதற்கு பொறுப்பானவர்களாக இருந்தனர். நிலத்தின் உண்மையான சாகுபடி, இல்லாத நில உரிமையாளர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த குத்தகைதாரர்களால் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இரண்டு வகையான ஜமீன்தாரி அமைப்புகள் இருந்தன:
(i) முதல் வகை நிரந்தர குடியேற்றம். இந்த முறையில், நில உரிமையாளர்கள் செலுத்த வேண்டிய வருவாய் நிர்ணயிக்கப்பட்டு அப்படியே இருந்தது. நில உரிமையாளர்கள் முக்கியமாக நிலத்தை மேற்பார்வையிட்டனர். குத்தகைதாரர்கள் சாகுபடி மற்றும் அனைத்து தொழிலாளர்களையும் கையாண்டனர். இந்த முறை ஒரிசா, வங்காளம், பனாரஸ் மற்றும் மெட்ராஸின் சில பகுதிகளில் பொதுவானது.
(ii) இரண்டாவது வகை ஜமீன்தாரி முறையானது வருவாய் வழங்குவதை கொண்டிருந்தது. அவை அவ்வப்போது திருத்தப்பட்டன. இந்த அமைப்பு உத்தரப் பிரதேசம், பஞ்சாப் மற்றும் மத்திய மாகாணங்கள் (Central Provinces (C.P.)) போன்ற பகுதிகளில் காணப்பட்டது.
2. இரயத்துவாரி முறை (Ryotwari System) : இம்முறையில், நிலம் உழுபவர்களால் சொந்தமாகப் பயிரிடப்பட்டது. அவர்கள் உரிமையாளர்கள் அல்லது விவசாய உரிமையாளர்கள் என்றும் அறியப்பட்டனர். இரயத்துகளை (விவசாயிகளை) அரசு கட்டுப்படுத்தியது. ஒவ்வொரு தனி நபருக்கும் நில வருவாய் மதிப்பிடப்பட்டது. இந்த வருவாயை செலுத்துவதற்கு இரயத் (ryot) பொறுப்பேற்றார். இந்த அமைப்பின் கீழ் நில வருவாய் தொடர்பான தீர்வுகள் தற்காலிகமானவை.
1792-ம் ஆண்டில் பாரா மஹால் மாவட்டத்தில் கேப்டன் ரீட் மற்றும் தாமஸ் முன்ரோ ஆகியோரால் இரயத்துவாரி முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. பின்னர், இது பம்பாய், அசாம், பீகார் ஆகிய மாநிலங்களுக்கும் விரிவுபடுத்தப்பட்டது.
3. மஹால்வாரி முறை (Mahalwari System) : இந்த அமைப்பில், நிலம் கிராம சமூகத்திற்கு கூட்டாக சொந்தமானது. இருப்பினும், நிலத்தை பயிரிடுவதற்கு தனிநபர்களின் பொறுப்பாக இருந்தது. கிராம சமூகத்திற்கு வருவாயை வசூலித்து அரசுக்கு செலுத்தும் கடமை இருந்தது.
இந்த அமைப்பு முக்கியமாக பஞ்சாப், ஆக்ரா மற்றும் அவாத் ஆகிய இடங்களில் பயன்படுத்தப்பட்டது. மஹால்வாரி முறையின் கீழ், கிராமம் மஹால்களாக (mahals) பிரிக்கப்பட்டது. இவை நில வருவாய் செலுத்துவதற்காக ஒதுக்கப்பட்ட தனி பகுதிகளாகும்.