உத்தரகாண்ட் பொது சிவில் சட்ட மசோதா (Uttarakhand Uniform Civil Code Bill) சம்மதத்துடன் கூடிய உறவுகளை (consensual relations) தண்டிக்கிறது. இந்த நடவடிக்கை தனிமனித சுதந்திரத்திற்கு (individual autonomy) எதிரானது. இது அரசியலமைப்பில் குறிப்பிடப்பட்டு உள்ள சுதந்திரம், தனியுரிமை மற்றும் சமத்துவம் போன்ற உரிமைகளை சிதைக்கிறது.
பிப்ரவரி 7, 2024 அன்று, உத்தரகண்ட் சட்டமன்றம் உத்தரகண்ட் பொது சிவில் சட்ட மசோதா மசோதா (Uttarakhand Uniform Civil Code Bill 2024) என்ற புதிய சட்டத்தை நிறைவேற்றியது. இந்த சட்டம் மாநிலத்தில் திருமணம் மற்றும் பரம்பரை சொத்துரிமைக்கு ஒரு நிலையான விதிகளை உருவாக்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. குடியரசுத் தலைவர் ஒப்புதல் அளித்தவுடன், சட்டம் அதிகாரப்பூர்வமாக அமலுக்கு வரவுள்ளது.
திருமணம் செய்யாமல் சேர்ந்து வாழும் தம்பதிகள் (live-in partners) தங்கள் உறவை பதிவு செய்ய வேண்டும் என்று புதிய சட்டம் கூறுகிறது. அவர்கள் சில விதிகளை பின்பற்றவில்லை என்றால், அவர்கள் மீது கிரிமினல் நடவடிக்கைகள் பதிவு செய்யப்படும் . இதன் பொருள் சம்மதத்துடன் கூடிய உறவுகளில் (consensual relations) இருப்பதற்காக மக்களை அரசாங்கம் தண்டிக்கலாம் மற்றும் அவர்களின் சுதந்திரத்தை கட்டுப்படுத்தலாம்.
இந்த சட்டத்தின் கீழ், தம்பதிகள் தாங்கள் திருமணம் செய்யாமல் உறவில் (live-in partners) இருப்பதாக பதிவாளரிடம் ஒரு அறிக்கையை வழங்க வேண்டும். பதிவாளர் அவர்களின் அறிக்கையை சரிபார்த்து அவர்களின் உறவை விசாரிக்கலாம். ஒரு ஜோடி ஒன்றாக வாழ்வதைப் பற்றி யார் வேண்டுமானாலும் பதிவாளரிடம் சொல்லலாம் என்று தெரிகிறது, அந்த தகவலின் அடிப்படையில் அவர் நடவடிக்கை எடுக்க முடியும். இரு கூட்டாளர்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்களா, அவர்களின் திருமண நிலை மற்றும் அவர்களுக்கு எவ்வளவு வயது என்பதை பதிவாளர் சரிபார்க்க முடியும். தம்பதியினர் பதிவாளரை நேரில் சந்திக்க வேண்டியிருக்கலாம், மேலும் அவர்கள் தங்கள் உறவை பதிவு செய்ய வேண்டாம் என்று முடிவு செய்யலாம். உறவு முறிந்தால், அவர்கள் பதிவாளரிடம் சொல்ல வேண்டும்.
சட்டத்தின் மற்றொரு கவலைக்குரிய பகுதி என்னவென்றால், இந்த அறிக்கையை வழங்காவிட்டால் தம்பதிகள் சிறைக்கு செல்லலாம் அல்லது அபராதம் செலுத்த வேண்டியிருக்கும். அவர்கள் தவறான தகவலைக் கொடுத்தால், அவர்களும் சிக்கலில் சிக்கக்கூடும். பதிவாளர் உள்ளூர் காவல்துறையினருடன் திருமணம் செய்யாமல் உறவில் (live-in partners) இருக்கும் தம்பதிகள் பற்றிய விவரங்களையும் பகிர்ந்து கொள்வார்.
திருமணம் செய்யாமல் மக்கள் ஒன்றாக வாழத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கான முக்கிய காரணத்தை இந்த மசோதா அங்கீகரிக்கவில்லை, அதாவது திருமணத்தின் சம்பிரதாயங்கள் மற்றும் பொறுப்புகள் இல்லாமல் ஒரு உறவைக் கொண்டிருப்பது, ஒன்றாக வாழ்வது திருமணம் வழங்காத தங்கள் உறவுகளில் தம்பதிகளுக்கு சுதந்திரத்தை அளிக்கிறது. இரண்டு நிறுவனங்களுக்கு உள்ள வேறுபாட்டை நீக்குவது பகுத்தறிவற்றது.
இந்த மசோதா, திருமணம் செய்யாமல் ஒன்றாக வாழ்வதை அச்சுறுத்திகிறது. போலீசாரை ஈடுபடுத்துவது இதை இன்னும் மோசமாக்குகிறது. விதிகளைப் பின்பற்றாதது மற்ற சட்டங்களைப் போல சிவில் விளைவுகளை மட்டுமல்ல, குற்றவியல் விளைவுகளையும் ஏற்படுத்தும் என்று நினைத்து, தம்பதிகள் உண்மையான உறவுகளை தொடங்க தயங்கலாம்.
தொடங்கிய ஒரு மாதத்திற்குள் தங்கள் உறவை பதிவு செய்யாத தம்பதிகளை தண்டிக்கும் விதி நெருக்கத்தை நேரடியாக கட்டுப்படுத்துகிறது. இது தனிப்பட்ட தேர்வுகளை செய்வதற்கான சுதந்திரத்தை உள்ளடக்கிய பிரிவு 21 ஆல் பாதுகாக்கப்பட்ட கண்ணியமான வாழ்க்கைக்கான உரிமைக்கு ( free decision making and an expression of feelings, protected under Article 21) எதிரானது. திருமணம் செய்யாமல் உறவைத் தொடங்கும்போது சுதந்திரமாக தேர்வு செய்யும் மக்களின் திறனை இந்த மசோதா கட்டுப்படுத்துகிறது.
ஜனநாயக தாராளவாத அரசு (democratic liberal state) எதை சட்டவிரோதமாக்குவது, எதை செய்யக்கூடாது என்பதில் தெளிவான கொள்கையைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். இந்த கொள்கை, அரசியலமைப்பு பாதுகாக்கும் அம்சங்களுக்கு பொருந்த வேண்டும். பெரும்பாலான மக்கள் சில சமூக நடைமுறைகளை விரும்பவில்லை என்பதால் அவை சட்டவிரோதம் ஆக்கப்பட வேண்டும் என்று அர்த்தமல்ல.
ஜோயல் ஃபீன்பெர்க் என்ற தத்துவஞானியின் கூற்றுப்படி, “சட்டத்திற்கு முக்கியமான அனைத்தும் ஒரு நபரின் ஒழுக்கத்தின் ஒரு பகுதியாகும், ஆனால் அவர்களின் ஒழுக்கங்களில் உள்ள அனைத்தும் சட்டவிரோதமாக்கப்படக்கூடாது. தனிப்பட்ட சார்புகளை சட்டங்களாக மாற்றுவது கொள்கையற்ற குற்றமயமாக்கல் (unprincipled criminalization) என்று அழைக்கப்படுவதற்கு வழிவகுக்கிறது.”
இத்தகைய தண்டனையின் ஒரு முக்கிய எடுத்துக்காட்டு, விபச்சாரத்தின் மீதான சட்டமாகும். இது, முந்தைய இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 497வது பிரிவில் இருந்தது. அந்த சட்டம், ஆண்களை மட்டுமே தண்டிப்பதன் மூலம் பாலின அடிப்படையில் பாகுபாடு காட்டியது. ஆனால் சட்டத்தின் மற்றொரு முக்கிய அம்சம் என்னவென்றால், அது சம்மதத்துடன் கூடிய பாலியல் உறவுகளை குற்றமாக்கியது. அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், நெருக்கமான தொடர்பைத் தடுக்கவும், பாலியல் தன்னுரிமையின் (sexual autonomy) வெளிப்பாட்டைத் தடுக்கவும் இது தீவிரமாகச் செயல்பட்டது.
உத்தரகண்ட் மாநில பொது சிவில் சட்டத்தில் உள்ள சிக்கல்கள் என்ன?
ஜோசப் ஷைன் vs இந்திய ஒன்றியம் (2018) (Joseph Shine vs Union of India (2018) வழக்கில், விபச்சாரத்தை குற்றமாகக் கருதுவது, மக்களின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் அரசாங்கம் தலையிடுவதை குறிக்கும் (Treating adultery [as] an offence, we are disposed to think, would tantamount to the State entering into a real private realm) என்று நீதிமன்றம் கூறியது. தனிநபர்களின் அந்தரங்கம் மற்றும் சுய உரிமையில் அரசு தலையிடக்கூடாது. இதேபோல், நீதிபதி கே.எஸ்.புட்டசாமி vs இந்திய ஒன்றியம் (2017) ( Justice K.S. Puttaswamy and Anr. vs Union of India and Ors. (2017) என்ற வழக்கில், உடல் ரீதியாகவோ அல்லது மன ரீதியாகவோ தனி உரிமையை அரசாங்கம் மீறுவது தன்னிச்சையான அரசாங்க நடவடிக்கைகளிலிருந்து பாதுகாப்புக்கு எதிரானது என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது. உடல் அந்தரங்கத்திற்கான உரிமை இதில் அடங்கும்.
நம் நாட்டில் சாதிகளுக்கிடையேயான மற்றும் மதங்களுக்கு இடையேயான தம்பதிகள் பெரும்பாலும் துன்புறுத்தலையும் சமூக களங்கத்தையும் எதிர்கொள்கின்றனர். அவர்கள் பெரும்பாலும் கௌரவக் கொலைகள் உட்பட வன்முறைக்கு ஆளாகிறார்கள் என்று தரவு காட்டுகிறது. திருமணம் செய்யாமல் உறவுகளால் கடுமையான விதிமுறைகளைக் கொண்ட ஒரு சட்டம் இந்த பாதிக்கப்படக்கூடிய தம்பதிகளை மிகவும் பாதிக்கும். அவர்கள் மறைமுக பாகுபாட்டை எதிர்கொள்ளக்கூடும் மற்றும் அவர்களின் மதம் அல்லது சாதி காரணமாக குறிவைக்கப்படலாம்.
உத்தரகண்ட் அரசு பொது சிவில் சட்டத்தை உருவாக்க 9 பேர் கொண்ட குழுவை அமைத்துள்ளது.
மசோதாவில் திருமணம் செய்யாமல் உள்ள உறவுகளுக்கு எதிரான விதிகளைச் சேர்ப்பதன் மூலம், ஒரு முக்கிய ஜனநாயகக் கொள்கையை அரசு அவமதிக்கிறது. துரதிர்ஷ்டவசமாக, மிக அடிப்படையான மனித சுதந்திரங்களில் ஒன்றான அன்பு செலுத்துவதற்கான சுதந்திரத்தை (the freedom to love) அரசு பறித்துவிட்டது.
துளசி கே.ராஜ் இந்திய உச்ச நீதிமன்ற வழக்கறிஞர்.