சமூக நீதிக்கான அனைத்துப் போராட்டங்களும், ஒதுக்கீடுகள் யாருக்குக் கிடைக்கின்றன அவை எவ்வாறு பிரிக்கப்படுகின்றன என்பதற்கான போராட்டங்களாக மாறுகின்றன. குறைபாடுகள், பாகுபாடுகள் அல்லது பூர்த்தி செய்யப்படாத தேவைகளை எதிர்கொள்ளும் எந்தவொரு குழுவும் இடஒதுக்கீட்டைக் கேட்கிறது. இந்தக் குழுக்களில் முன்னாள் ராணுவ வீரர்கள், பாலின சிறுபான்மையினர் மற்றும் இடம்பெயர்ந்த மக்கள் அடங்குவர். இந்திய அரசு ஒரு அறுவை சிகிச்சை நிபுணரைப் போன்றது. குறிப்பிட்ட பிரச்சினைகளைத் தீர்க்க துல்லியமான கருவிகள் இல்லாமல், ஒரே ஒரு பெரிய கத்தியை மட்டுமே கொண்டுள்ளது.
• ஒட்டு மொத்த முஸ்லிம் சமூகத்திற்கும் இடஒதுக்கீடு வேண்டும் என்ற கோரிக்கை எழுந்ததில் ஆச்சரியமில்லை. சச்சார் கமிட்டி அறிக்கை (Sachar Committee Report (SCR)) முஸ்லீம்களை "சமூக-மதக் குழுவாக" அங்கீகரித்ததிலிருந்து கோரிக்கை வேகம் பெற்றது. முஸ்லீம்களுக்கான இடஒதுக்கீட்டை SCR பரிந்துரை செய்வதைத் தவிர்த்தாலும், அது அவர்களின் கடுமையான கல்வி மற்றும் பொருளாதார குறைபாடுகளைப் பதிவு செய்தது. இது விரிவான முறையில் பரிந்துரை செய்த முதல் அதிகாரப்பூர்வ ஆவணம் ஆகும்.
• 2007ஆம் ஆண்டில் மொழியியல் மற்றும் மத சிறுபான்மையினருக்கான தேசிய ஆணையம் சிறுபான்மையினருக்கு (முஸ்லிம்களுக்கு 10 சதவீதம்) வேலை மற்றும் கல்வியில் 15 சதவீத இட ஒதுக்கீட்டை பரிந்துரைத்தது. சமீப வருடங்களில் சமூகம் பல முனைகளில் அதிகளவில் பாதிக்கப்பட்டு வருவதால், இந்தக் கோரிக்கை பல முஸ்லிம் தலைவர்கள் மற்றும் புத்திஜீவிகள் மத்தியில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது.
• சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்ட அறிக்கை இந்த வழக்கமான சட்டத்திற்கு அப்பால் நம்மை அழைத்துச் செல்கிறது. ஹிலால் அகமது, முகமட் சஞ்சீர் ஆலம் மற்றும் நஜிமா பர்வீன் ஆகியோரால் US-India Policy Institute மற்றும் Centre for Development Policy and Practice ஆகியவற்றிற்காக எழுதப்பட்ட, 'சமகால இந்தியாவில் முஸ்லிம்களுக்கான உறுதியான நடவடிக்கையை மறுபரிசீலனை செய்வது' (‘Rethinking Affirmative Action for Muslims in Contemporary India’) என்ற அறிக்கை, இந்த விவாதத்தை மூன்று படிகளில் முன்னோக்கித் தள்ளுகிறது.
-முதலாவதாக, முஸ்லீம்களுக்கு உறுதியான நடவடிக்கை ஏன் தேவை என்பதை இது நியாயப்படுத்துகிறது.
- இரண்டாவதாக, ஒட்டுமொத்த சமூகத்திற்கும் இடஒதுக்கீடு ஒரு நல்ல தீர்வு அல்ல என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறது.
- மூன்றாவதாக, மற்றும் மிக முக்கியமாக, பல்வேறு முஸ்லீம் சமூகங்களின் உண்மையான மற்றும் அழுத்தமான குறைபாடுகளை நிவர்த்தி செய்வதற்கான கொள்கைகளை இது பரிந்துரைக்கிறது.
உங்களுக்குத் தெரியுமா?:
இந்தியாவில் மத அடிப்படையிலான இட ஒதுக்கீடு பற்றிய சுருக்கமான வரலாறு:
• இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் சமத்துவத்திலிருந்து (equality) நடுவுநிலைமை (Equity) என்று தனது கவனத்தை மாற்றியது.
- சமத்துவம் (equality) என்பது அனைவரையும் ஒரே மாதிரியாக நடத்துவதாகும்.
-நடுவுநிலைமை (Equity) என்பது நியாயமாக இருப்பது, இது சில குழுக்களை வித்தியாசமாக நடத்துவது அல்லது நியாயத்தை உறுதி செய்வதற்கு சிறப்பு ஆதரவை வழங்குவதை உள்ளடக்கியிருக்கலாம்.
சமத்துவம் என்பது பல பக்கங்களைக் கொண்ட ஒரு நெகிழ்வான யோசனை என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியது. இதை கடுமையான அல்லது பழைய பாணியிலான விதிகளால் மட்டுப்படுத்த முடியாது. இந்தக் கருத்து 1973ஆம் ஆண்டில் E P ராயப்பா vs தமிழ்நாடு அரசு (E P Royappa vs State Of Tamil Nadu) வழக்கில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது.
• 1949ஆம் ஆண்டு, அரசியலமைப்பு வரைவு அரசியலமைப்பின் பிரிவு 296-லிருந்து (தற்போது அரசியலமைப்பின் பிரிவு 335) 'சிறுபான்மையினர்' என்ற வார்த்தையை நீக்கியது. இருப்பினும், இது பிரிவு 16(4)-ஐச் சேர்த்தது, இது அரசாங்க வேலைகளில் நன்கு பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படாத எந்தவொரு "பிற்படுத்தப்பட்ட குடிமக்களுக்கும்" இடஒதுக்கீடு வழங்க அரசாங்கத்தை அனுமதிக்கிறது.
• முதல் அரசியலமைப்புத் திருத்தம் அரசியலமைப்பில் பிரிவு 15(4)-ஐச் சேர்த்தது. இந்தப் பிரிவு, நாட்டில் பின்வருவனவற்றிற்கு உதவ சிறப்பு விதிகளை உருவாக்க அனுமதிக்கிறது:
- சமூக ரீதியாகவும் கல்வி ரீதியாகவும் பின்தங்கிய குடிமக்கள்
- பட்டியல் சாதியினர் (SCs)
- பட்டியல் பழங்குடியினர் (STs)
இந்த சிறப்பு விதிகள் இந்தக் குழுக்களின் முன்னேற்றத்தை ஆதரிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன.
• மதம், சாதி, பாலினம், இனம் அல்லது பிறந்த இடம் காரணமாக மட்டுமே குடிமக்களுக்கு எதிராக அரசு பாகுபாடு காட்ட முடியாது என்று பிரிவு 15 கூறுகிறது.
1975ஆம் ஆண்டு உச்ச நீதிமன்ற வழக்கில் கேரள அரசு vs என்.எம். தாமஸ் (State of Kerala vs N M Thomas) நீதிமன்றம் இடஒதுக்கீடு (உறுதியான நடவடிக்கைகள்) பிரிவுகள் 15(1) மற்றும் 16(1)-ல் உள்ள சமத்துவம் மற்றும் பாகுபாடு காட்டாத விதிகளுக்கு விதிவிலக்கல்ல என்று தீர்ப்பளித்தது. அதற்குப் பதிலாக, இடஒதுக்கீடு சமத்துவத்தை மேம்படுத்துவதற்கான ஒரு வழியாக பார்க்கப்படுகிறது.
• நீதியரசர் ராஜிந்தர் சச்சார் கமிட்டி (Rajinder Sachar Committee) (2006) ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம் சமூகமும் பட்டியல் இனத்தவர் மற்றும் பட்டியல் பழங்குடியினர் போலவே பின்தங்கியதாகவும், முஸ்லீம் அல்லாத OBC-களை விட மிகவும் பின்தங்கியதாகவும் கண்டறியப்பட்டது. நீதிபதி ரங்கநாத் மிஸ்ரா கமிட்டி (2007) சிறுபான்மையினருக்கு 15% இடஒதுக்கீடு, முஸ்லிம்களுக்கு 10% உட்பட பரிந்துரைத்தது.
• 2012ஆம் ஆண்டு, ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணி அரசு ஒரு நிர்வாக உத்தரவை பிறப்பித்தது. இந்த உத்தரவு முஸ்லிம்கள் உட்பட சிறுபான்மையினருக்கு 4.5% இடஒதுக்கீட்டை வழங்கியது. இந்த இடஒதுக்கீடு இதர பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு (OBCs) ஏற்கனவே உள்ள 27% ஒதுக்கீட்டிற்குள் இருந்தது.
உத்தரபிரதேசம், உத்தரகண்ட், பஞ்சாப், கோவா மற்றும் மணிப்பூர் சட்டமன்றத் தேர்தல்களுக்கு சில நாட்களுக்கு முன்பு இந்த உத்தரவு வந்தது. இந்த நேரத்தின் காரணமாக, இந்த உத்தரவை செயல்படுத்த வேண்டாம் என்று தேர்தல் ஆணையம் அரசாங்கத்திடம் கூறியது.
பின்னர், ஆந்திரப் பிரதேச உயர் நீதிமன்றம் அந்த உத்தரவை ரத்து செய்தது. வழக்கு உச்ச நீதிமன்றத்திற்குச் சென்றபோது, உயர் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பைத் தடுக்க மறுத்துவிட்டது.
• அரசியலமைப்பின் பிரிவு 341 மற்றும் குடியரசுத்தலைவரின் உத்தரவு 1950, இந்துக்கள் மட்டுமே பட்டியல் இனத்தவர் பிரிவில் (SCs) ஒரு பகுதியாக இருக்க முடியும் என்று கூறுகிறது. ஆனால், 1956ஆம் ஆண்டில், சீக்கியர்களும் சேர்க்கப்பட்டனர், 1990ஆம் ஆண்டில், பௌத்தர்களும் சேர்க்கப்பட்டனர். இருப்பினும், முஸ்லிம்களும் கிறிஸ்தவர்களும் இன்னும் சேர்க்கப்படவில்லை. இதுவும் ‘மத அடிப்படையிலான’ இடஒதுக்கீடு என்று வாதிடலாம்.