சராசரி குடிமகனின் நலனே முக்கியம், பெரிய அளவிலான மக்கள் தொகை எண்ணிக்கை அவ்வளவு முக்கியமானவை அல்ல.
1989-ம் ஆண்டு முதல் ஜூலை 11-ம் தேதி உலக மக்கள் தொகை தினமாக அனுசரிக்கப்பட்டு வருகிறது. இன்று, உலக மக்கள் தொகை சுமார் 8.1 பில்லியனாக உள்ள நிலையில், இந்தியாவானது 1.44 பில்லியனாக அதிக மக்கள்தொகை கொண்ட நாடாக உள்ளது. இந்த எண்ணிக்கை சீனாவை விட சற்று அதிகம் ஆகும்.
இந்தியாவின் மக்கள் தொகை 100 கோடியைத் தாண்டிய நிலையில், ஜூலை 11, 1997 உலக மக்கள் தொகை தினத்தன்று "மக்கள்தொகை வளர்ச்சி பற்றிய கட்டுக்கதைகள்" (Myths about Population Growth) என்ற கட்டுரை வெளியிடப்பட்டது. 200 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மக்கள்தொகைப் பெருக்கம் உணவு உற்பத்தியை விஞ்சிவிடும் என்று மால்தசும் (Malthus), மேற்கத்திய நாடுகளில் இவரை பின்பற்றுபவர்கள் கூறிய ஊகங்களை அது தகர்த்தது. இந்தக் கூற்று வரலாற்று ரீதியாகவும் எதிர்காலத்திலும் தவறானது என்று நிரூபிக்கப்பட்டது. இந்த கட்டுரை கடந்த 27 ஆண்டுகளில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை பகுப்பாய்வு செய்வதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
இந்தியாவில் மாற்றங்கள்
27 ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் ஏற்பட்ட குறிப்பிடத்தக்க சமூக-பொருளாதார மாற்றங்களை ஆராய்வோம்.
மக்கள்தொகை 100 கோடியிலிருந்து 144 கோடியாக 44% வளர்ந்துள்ளது. இருப்பினும், வருடாந்திர மக்கள் தொகை வளர்ச்சி விகிதம் கடுமையாகக் குறைந்து, கிட்டத்தட்ட 2% இலிருந்து 1% க்கும் குறைவாக வீழ்ச்சியடைந்துள்ளது. இந்த சரிவு மொத்த கருவுறுதல் விகிதம் (total fertility rate (TFR)) என்றும் அழைக்கப்படும் ஒரு பெண்ணின் கருவுறுதல்களின் எண்ணிக்கை குறைந்துள்ளது. இது 3.4 இலிருந்து 2 ஆகக் குறைந்துள்ளது. இது 2.1 இன் "மாற்று நிலை"க்குக் (replacement level) கீழே உள்ளது.
இந்தியர்களின் தனிநபர் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (per capita GDP) 400 டாலரில் இருந்து 2,400 டாலராக ஆறு மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. ஒரு இந்தியரின் சராசரி ஆயுட்காலம் 61 ஆண்டுகளில் இருந்து 70 ஆண்டுகளாக அதிகரித்துள்ளது.
பல பரிமாண வறுமைக் கோட்டின் கீழ் (multi-dimensional poverty line) வாழும் இந்தியர்களின் சதவீதம் 43% லிருந்து 11% ஆகக் குறைந்துள்ளது. இருப்பினும், 144 கோடி மக்களில் 11% பேர் இன்னும் அதிக எண்ணிக்கையில் உள்ளனர். இந்த எண்ணிக்கை 16 கோடியாக உள்ளது.
இந்தியாவில் 16 கோடி மக்கள் வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழே உள்ளனர். இவர்களில், 83% மக்கள் உத்தரபிரதேசம், பீகார், மத்திய பிரதேசம் மற்றும் ஜார்கண்ட் ஆகிய நான்கு மாநிலங்களில் உள்ளனர்.
- உத்தரப் பிரதேசத்தில் 23.6 கோடி பேரில் 5.4 கோடி பேர் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே உள்ளனர்.
- பீகாரில் 12.7 கோடி பேரில் 4.2 கோடி பேர் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே உள்ளனர்.
- மத்தியப் பிரதேசத்தில் 8.7 கோடி பேரில் 2.52 கோடி பேர் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே உள்ளனர்.
- ஜார்க்கண்டில் 4 கோடி பேரில் 1.1 கோடி பேர் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழே உள்ளனர்.
சமூக-பொருளாதார வளர்ச்சி மற்றும் வறுமை குறைப்பு ஆகியவற்றில் இந்த சமத்துவமின்மையை நிவர்த்தி செய்வது மத்திய மற்றும் மாநில அரசாங்கங்களுக்கு ஒரு முக்கிய நோக்கமாக உள்ளது. இருப்பினும், இந்த கட்டுரை இந்த தலைப்பை உள்ளடக்கவில்லை.
காலநிலை மாற்றத்தின் தாக்கம்
உலகளவில் அனைவரையும் பாதிக்கும் காலநிலை மாற்றத்தால், இந்திய மக்கள் கடுமையான பிரச்சினையை எதிர்கொள்கின்றனர். இந்த பிரச்சினை மக்கள்தொகைக்கும் தனிநபர் தாக்கத்திற்கும் இடையிலான பிளவை எடுத்துக்காட்டுகிறது. வளரும் நாடுகளால் விரும்பப்படும் வரலாற்று உமிழ்வுகள் (historical emission) பற்றிய விவாதம், வளர்ந்த நாடுகளால் விரும்பப்படும் தற்போதைய உமிழ்வுகள் (current emissions), மக்கள் தொகை மற்றும் மக்களுக்கு இடையிலான வேறுபாட்டுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையது. ஏனென்றால், தனிநபர்கள் எவ்வளவு இயற்கை வளங்கள் மற்றும் பொருட்களை நுகர்வுக்கு உட்படுத்துகிறார்கள் என்பது அவர்களின் வருமான நிலைகளுடன் நேரடியாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது.
தனிநபருக்கு சராசரியாக 40,000 டாலர் வருமானம் மற்றும் மொத்த மக்கள் தொகை 1.39 பில்லியன் கொண்ட பொருளாதார ஒத்துழைப்பு மற்றும் மேம்பாட்டுக்கான அமைப்பு (Economic Co-operation and Development (OECD)) நாடுகள், 55.6 டிரில்லியன் டாலர் மதிப்புள்ள பொருட்களை நுகர்கின்றன. இதற்கு மாறாக, தனிநபருக்கு சராசரியாக 2,400 டாலர் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியும், 1.44 பில்லியன் மக்கள்தொகையும் கொண்ட இந்தியா, 3.5 டிரில்லியன் டாலர் மட்டுமே பயன்படுத்துகிறது. அடிப்படையில், இந்தியாவை விட சற்றே குறைவான மக்கள்தொகை கொண்ட OECD நாடுகள், இந்தியாவை விட கிட்டத்தட்ட 16 மடங்கு அதிகமாக நுகர்கின்றன. இந்த நுகர்வு புவி வெப்பமடைதலுக்கு கணிசமாக பங்களித்துள்ளதுடன், கணிக்க முடியாத வானிலை மாற்றங்களை ஏற்படுத்துகிறது. இந்த மாற்றங்கள் வளர்ந்த நாடுகளில் உள்ள ஏழைகளை விகிதாச்சாரமற்ற முறையில் பாதிக்கின்றன.
இந்தியாவில் 11 சதவீத மக்கள் வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழ் உள்ளனர். காலநிலை மாற்றத் தணிப்பை விட பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு நாடு முன்னுரிமை அளிக்கிறது. இது இன்றியமையாததாகக் கருதப்படுகிறது. இந்த பொறுப்பு முக்கியமாக OECD நாடுகளின் மீதும் மற்றும் அதிகரித்த அளவில் சீனாவின் மீதும் விழுகிறது. வறுமையை விரைவாகக் குறைக்க பொருளாதார ரீதியாக வளர நாட்டின் உரிமைக்காக இந்திய அரசாங்கங்கள் உலகளாவிய மன்றங்களில் தொடர்ந்து வாதிட்டுள்ளன.
உலகளாவிய தெற்கு மற்றும் வளர்ச்சி
நரேந்திர மோடி அரசாங்கம் செப்டம்பர் 2023-ன் G-20 புது டெல்லி பிரகடனத்தில் (Delhi Declaration) வட்டப் பொருளாதாரக் கட்டமைப்பை (Circular Economy framework) விரிவுபடுத்தியது. அவை பொருளாதார வளர்ச்சியை சுற்றுச்சூழல் சேதத்திலிருந்து பிரித்து நிலையான நுகர்வு மற்றும் உற்பத்தியை ஊக்குவிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன. நிலையான வளர்ச்சியை அடைவதற்கான வட்ட பொருளாதார நடைமுறைகள், நீட்டிக்கப்பட்ட உற்பத்தியாளரின் பொறுப்பு மற்றும் வள செயல்திறன் (resource efficiency) ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்துவது இதில் அடங்கும்.
இந்தியா, உலகளாவிய தெற்கில் (Global South) ஒரு முன்னணி நாடாக பொருளாதார வளர்ச்சியை ஆதரிப்பதற்கான உறுதிப்பாட்டை இது தெளிவாகக் கூறுகிறது. மேலும், இது அனைத்து வளரும் நாடுகளையும் ஒன்றாகக் குறிக்கிறது. நிகர பூஜ்ஜிய (net zero) உமிழ்வை அடைவதற்கான இலக்கு ஆண்டாக 2070 நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது. இது 2050-க்குள் நிகர பூஜ்ஜியத்தை அடையும் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் இலக்குக்கு மாறாக இருந்தது. அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்குள் வறுமையை ஒழிப்பதையும் இந்தியா நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
அடுத்த சில பத்தாண்டுகளில், வளரும் நாடுகள் அதிக மக்கள்தொகை வளர்ச்சிக்கு எதிர்வினையாற்றுவதை விட மக்களை வறுமையிலிருந்து உயர்த்துவதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கும். தமிழ் கவிஞர் சுப்பிரமணிய பாரதி ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்பு, "தனி ஒருவனுக்கு உணவு இல்லையெனில் ஜெகத்தினை அழித்திடுவோம்'" (even if one person does not have food to eat, we will destroy the world) என்று கூறினார். எனவே, ஒவ்வொரு குடிமகனின் நலனையும் மேம்படுத்துவது என்பது மக்கள் தொகை எண்ணிக்கையை பெரிய அளவில் பார்ப்பதை விட மக்களின் நலன் முக்கியமானதாகும்.
எஸ். ராமசுந்தரம் ஓய்வு பெற்ற IAS அதிகாரி ஆவார்.